andere mensen

Deze week was een baalweek. Januari is al nooit mijn sterkste periode, maar deze week leek het even allemaal tegen te zitten. Ondanks mijn verwoede pogingen om te focussen op hoe ik me wil voelen, lukte het me maar niet om uit die slechte vibe te komen. Mijn werk liep niet lekker, ik was ontevreden over van alles en ik voelde me bovendien om onverklaarbare redenen een beetje zielig. Kortom, niet echt een lichtend voorbeeld van overvloed.

Nu, aan het eind van de week, heb ik bewust wat tijd genomen om afstand te nemen en te kijken wat er precies gebeurde. Want – zoals dat gaat bij projecten – een tussentijdse evaluatie kan een paar nuttige lessons learned opleveren. De vrijdag is daar een prima moment voor.

Wat was er aan de hand? Waarom lukte het me maar niet om er een positieve draai te geven? Het kostte wat reflectie (en genadeloze eerlijkheid!) om het obstakel bloot te leggen. De belangrijkste vraag van deze week was: hoe ga je om met mensen die in de weg staan van wat jij in de realiteit wilt brengen?

Hartstikke leuk, zo’n experiment om je diepste verlangens in de praktijk te brengen, maar daarmee vlak je voor het gemak uit dat de wereld vol is met mensen die óók hun eigen wensen hebben. En die liggen niet per se in lijn met wat jij zou willen aantrekken.

Een voorbeeld. Mijn eerste werkdag van deze week begon met een overleg waarin ik fors het vuur aan de schenen gelegd kreeg door een paar ontevreden mensen. Het voert te ver om uit te leggen wat er precies aan de hand was (bovendien is het erg oninteressant), maar hun frustratie kwam hard bij mij binnen. Ik voelde me verantwoordelijk voor het oplossen van hun onvrede. Tegelijkertijd vond ik het onrechtvaardig dat ze mij zo aanvielen, omdat het probleem ontstaan was in een periode (ver) voor ik in deze organisatie kwam werken. Mijn pogingen om in gezamenlijkheid te bekijken hoe we de situatie konden verbeteren, strandden. Ik voelde me een boksbal en wilde alleen maar weg uit deze vergadering. Daar zat ik dan: al drie weken hard aan het oefenen om positieve vibraties uit te zenden, maar de invloed van andere mensen had ik tot nu toe buiten beschouwing gelaten. Hoe kun je überhaupt andere mensen met andere wensen en belangen een plek geven in het proces? Was deze situatie niet gewoon een bewijs dat het hele project gedoemd was te mislukken?

Als beginnend projectleider Overvloed moest ik daarvoor even helemaal terug naar de beginselen achter de wet op de reflectie. Een heldere afspraak die ik met mezelf heb gemaakt voor dit project, is vertrouwen te hebben in deze (voor mij nieuwe) manier van denken. En vanuit dat vertrouwen te verkennen wat een verklaring zou kunnen zijn die resoneert.

Eén van de eerste aanknopingspunten is, dat wat zich manifesteert in je leven, een spiegel is van wat jij zelf aan energie uitzendt. Ik was al voorbereid op (terechte) onvrede voor ik goed en wel met deze mensen de vergaderzaal in stapte. Voel ik terug wat er vervolgens gebeurde in dat overleg, dan traden er een paar patronen in werking die minstens zo oud zijn als ik zelf: ik voel me verantwoordelijk voor het geluk van anderen, ik heb het gevoel dat ik faal als anderen ondanks mijn pogingen ontevreden blijven. Ik voel me klein en kwetsbaar als mensen hun boosheid of frustratie uiten. Bovendien zat er ook nog iets verongelijkts omdat ik de schuld kreeg van iets waar ik niet de oorzaak van ben. Had ik ’s ochtends in de file nog ijverig mijn positieve vibe geoefend, ik stapte onzeker de ruimte in en vanaf dat moment ging het van kwaad tot erger. Al mijn blauwe plekken werden één voor één ingedrukt, alsof het universum wilde aangeven waar er nog werk te verrichten is.

Wat zou er gebeurd zijn als deze patronen niet in werking waren getreden, omdat ze me niet meer in de weg zaten? Als ik in staat was geweest om op een positieve manier die ruimte in te stappen? Dan waren de anderen waarschijnlijk nog steeds ontevreden geweest, maar er was misschien ook ruimte ontstaan om de situatie ten goede te keren. Mijn conclusie voor dit moment: andere mensen reageren op de energie die ik uitstraal, waardoor vervolgens weer een gevoel in mij wordt geactiveerd. Dat kan zowel positief als negatief zijn. Die hypothese voelt goed binnen het raamwerk van Overvloed en lijkt me zeker een volgend experiment waard. Maar daarnaast is er werk aan de winkel om de belemmerende gevoelens die aan de oppervlakte kwamen drijven eens onder de loep te nemen.

hoe weet ik wat ik wil?

Het klinkt zo mooi: je hart volgen, je volle potentie benutten, je passie leven. Maar hoe kom je er nu achter wat dat is, die passie? Waar liggen eigenlijk je diepere drijfveren? En hoe weet je zo zeker dat het niet je ego is die de boventoon voert en die het gefluister van je ziel overschreeuwt?

Het is een vraagstuk dat me al een tijd bezig houdt. Als je steeds van de ene baan in de andere rolt en je bevlogenheid telkens na een tijd plaats maakt voor verveling of demotivatie. Als je gegrepen wordt door een nieuwe hobby of activiteit, daar een periode lang al je energie in steekt, tot die passie ongemerkt verdampt en je het opeens helemaal kwijt bent. Heb je dan eigenlijk wel echt je hart gevolgd? Of heb je de signalen over je diepere drijfveren verkeerd geïnterpreteerd?

Sommige mensen weten al op heel jonge leeftijd dat zij dokter, piloot of kunstenaar willen worden. Ze verkondigen dat al sinds de kleuterschool en werken er, zowel qua opleiding als qua energie, gericht naar toe. Als de droom aansluit op het talent dan is succes gegarandeerd. Ik had dat niet en nog steeds weet ik niet precies wat ik wil worden als ik later groot ben. Ik heb me jarenlang telkens op nieuwe passies gestort en steeds heb ik, na de wittebroodsweken van die baan, hobby of activiteit, geconcludeerd dat het toch niets voor mij was. En zo struikelde ik van het ene in het andere nieuwe project. Tot ik besloot mijn patronen eens grondig onder de loep te nemen.

Een tijd geleden las ik een stukje tekst die dit bewustwordingsproces echt in gang zette. Ik weet niet meer precies waar ik het las of hoe de exacte tekst was, maar in essentie kwam het hier op neer:

Wie zou je zijn als je niet hoefde te overleven in de echte wereld? Als je niemands goedkeuring of acceptatie nodig had? Als het niet nodig was om erbij te horen, uit te blinken of jezelf op wat voor manier dan ook aan te passen aan de buiten wereld? Wat zou je in dat geval doen met je leven? Wat zou je creëren?

Al contemplerend begon ik ongecensureerd op te schrijven wat ik als kind graag deed, wat ik allemaal graag nog eens zou willen doen, wie ik zou willen ontmoeten en wat ik zou willen meemaken. Ik heb mijn hoofd uitgeschakeld en intuïtief mijn pen over het papier laten schuiven. Dat gaf verrassend veel inzicht! Want in plaats van intellectuele uitdagingen, wat tot nu toe mijn werk was, lagen de thema’s op de ‘bucket list van mijn onderbewuste’ veel meer op het gebied van creatief bezig zijn, verschil maken voor mensen, inspireren, mijn hart en mijn lijf inzetten in plaats van mijn hoofd. Alleen al het er mee bezig zijn bracht voelbaar een andere energie met zich mee. Het gaf ruimte en inspiratie en er begonnen zich kansen voor te doen die me als vanzelf die kant op begonnen te sturen. Naast mijn consultancy werk kwamen verzoeken om yogales te geven en mensen te coachen. Mijn liefde voor fotografie borrelde weer op, na jarenlang vergeten te zijn. Nog zonder het roer in één keer volledig om te gooien werd het leven er een stuk leuker op en het is nog steeds gaande.

Dat is volgens mij één van de misverstanden over wat te doen als je je roeping eenmaal ontdekt hebt. Er zijn vaak allerlei praktische redenen waarom je niet van de ene op de andere dag volledig het roer om kunt gooien. Dat hoeft ook niet. Zodra je je roeping gewaar wordt, beginnen zich dingen om je heen te ontvouwen, waardoor het langzaam maar gestaag gewoonweg gebeurt. Ongeduldig als ik ben schoot ik voorheen altijd meteen in standje Actie. Zoals: mijn werk bevalt me niet meer, ik ga solliciteren. Klinkt dat bekend? Inmiddels heb ik ervaren dat, zodra je je energie anders richt en je de tijd neemt om de toekomst zich te laten ontvouwen, er iets in werking treedt. En dan komen er dingen op je pad die je zelf niet had kunnen bedenken, maar die eigenlijk nog passender zijn dan wat je zelf besteld zou hebben.

Een concreet voorbeeld is het droomhuis dat wij op het oog hadden. Het stond al maanden te koop en na de eerste bezichtiging stond vast: we zouden een bod uitbrengen. Op het moment dat we dat deden, kregen we van de verkopend makelaar te horen dat het net onder ons neus verkocht was! Een ongelofelijke domper, want we waren al lang op zoek en dit huis voldeed als eerste aan alle voorwaarden die we hadden gesteld. Gevoelsmatig waren we weer helemaal terug bij ‘af’. Een paar maanden gingen voorbij en ik liet het actieve zoeken naar een huis los. Tot op een ochtend een melding kwam van een huis dat net in de verkoop was, voor ongeveer dezelfde prijs, maar tussen oude bomen (een lang gekoesterde wens) en met ruimte voor een eigen praktijk. In één keer werd duidelijk dat dit de betere optie was en dat dit zo had moeten zijn. Terwijl we al midden in het biedingsproces met de eigenaren zaten, kregen we een telefoontje van de vorige verkopende makelaar: de koop van het eerste droomhuis was toch niet rond gekomen, of we alsnog interesse hadden. Dat lijkt een terugkerend fenomeen bij manifestaties: tijdens het proces word je nog een keer getest of dit écht is wat je wil. Om een lang verhaal kort te maken: we wonen nu bijna een jaar in het mooie huis tussen de oude bomen. En dat is maar één uit een lange lijst voorbeelden van de afgelopen twee jaar.

Uit eigen ervaring heb ik op een rij gezet wat ik nodig had/heb om om in contact te komen en te blijven met mijn diepste drijfveren:

Stilte. Mediteer, doe ontspanningsoefeningen, ga in je eentje de natuur in, oefen om stil te worden van binnen. Alleen zo kun je dieper naar binnen keren om te (her)ontdekken wat je in je kern graag wilt doen of creëren.

Voel. Emoties geven belangrijke feedback over of je op de goede weg bent. Durf kwetsbaar te zijn. Alleen als je je gevoelens in de ogen kunt kijken, hoe pijnlijk of verdrietig soms ook, maak je ruimte voor wat je diep van binnen wilt. Emoties zijn er om te verwerken, als je ze weg stopt werken ze juist blokkerend.

Evalueer. Wanneer voelde je je on top of the world, waar krijg je energie van, wanneer gaan je ogen glimmen? En kun je dat gevoel proberen vast te houden?

Neem waar. Voel je energie als je denkt over wat je nu doet of wat je zou willen doen. Worstelen of lijden hebben niets met een zielsbestemming te maken. Moeheid, chagrijn, stress en angst ook niet. Ontspanning, lichtheid, inspiratie en energie wel.

Vertrouwen. Ook als je nog geen concrete ideeën hebt, maar wel kunt indenken hoe je je wilt voelen, zet je iets in gang. Probeer dat gevoel, die energie vast te houden en heb er vertrouwen in dat de concrete stappen zich aan je zullen presenteren.

Geduld. Spring niet in actie maar geef het proces de tijd om zich aan je te ontvouwen. Manipuleer niet, maar wacht met een optimistische nieuwsgierigheid af wat zich voordoet.

Dankbaarheid. Zie en erken het als er dingen gebeuren die in lijn liggen met wat je wilt. Ook al is het heel subtiel. Van dankbaarheid word je bovendien gelukkig.

Het Nu. Voorkom ‘future tripping’. Je wordt niet pas gelukkig als je die perfecte baan, die perfecte partner of dat bedrag op de bank hebt. Blijf met je aandacht in het nu en enjoy the ride!

pronoia

Ik weet niet wanneer ik de term pronoia voor het eerst hoorde, maar ik vind hem geweldig. Stel je toch voor, dat je kunt leven vanuit een diepgaand vertrouwen dat alles in het universum zich samenspant om jou te overladen met zegeningen!

Toen het boek The Secret, ik meen ergens rond 2006, mateloos populair werd in Nederland kon ik er weinig mee. Het idee dat je alles kunt aantrekken (bestellen zelfs!) wat je maar wilt, vond ik moeilijk te accepteren. Vooral omdat ik de consequenties van de keerzijde tamelijk onverteerbaar vond. Want hoe verklaar je vanuit die opvatting hongersnood? Oorlog? Ziekte? Kindermisbruik? Ik ervaar dagelijks om me heen dat je kwaliteit van leven grotendeels afhangt van een glas-half-leeg of glas-half-vol mentaliteit. Maar het concept van The Secret voelde voor mij alsof alle ellende in iemands leven per definitie zijn eigen schuld zou zijn. En daar wilde ik niet aan. Ik heb het boek geleend in de bibliotheek, gedeeltelijk gelezen en het daarna terzijde gelegd.

Fast forward naar een jaar of tien later. Vooral vanuit mijn Tao-studie en fascinatie voor kwantummechanica en metafysica heb ik een aantal inzichten verzameld. Het voert te ver om alles in op te schrijven (en ik wil natuurlijk ook niet al mijn kruit in één keer verschieten) maar om je mee te nemen in mijn gedachtesprongen zet ik een paar van deze inzichten op een rij.

Hoe banaal het ook klinkt, wij – net als alle andere dingen die we waarnemen – zijn niets meer dan een verzameling vibrerende kwantumdeeltjes. Laten we het energie noemen. Onze hersenen vertalen wat we aan energie ervaren (zien, ruiken, horen, voelen, proeven) naar een fysieke waarneming. In dit digitale tijdperk zijn er genoeg dingen die we kunnen waarnemen maar die er fysiek helemaal niet zijn. Denk aan databestanden die bestaan uit louter nullen en enen, maar die wij als muziek tot ons kunnen nemen. Door mp3’s over te zetten op je telefoon heb je het bestand niet veranderd, maar wel de manier waarop je het kunt ervaren. In dit voorbeeld vervult je telefoon een vergelijkbare rol als je hersenen: het zet niet-fysieke informatie om naar fysieke waarneming.

Andersom zijn wij mensen ook één bundeling van bewegende energie. Wij zenden onbewust dag en nacht energie of trillingen uit die gereflecteerd worden door je omgeving. Ik erken volmondig; dit laatste is een concept dat wat lastiger te accepteren is met een kritische, wetenschappelijk ingestelde geest. Maar blijf er nog even bij en onthou dat dit een experiment is dat enig vertrouwen vergt! Een simpel voorbeeld van dit verschijnsel is dat je met je verkeerde been uit bed stapt. Je slaapt door de wekker heen, wordt balend en gestresst wakker en de hele dag staat verder in het teken van alles wat mis gaat. Je gooit een kop koffie over je schone kleding, komt in een enorme file en de vergadering, waar je te laat binnen loopt, verloopt dramatisch. Door te focussen op de negatieve energie waarmee je de dag begon, ontvouwt zich de ene na de andere kleine ramp. In deze theorie komt dat door het reflecteren van je eigen negatieve vibraties. Hoe anders zou de dag verlopen zijn als je, nadat je je had verslapen, bewust had geconcentreerd op positieve gevoelens? Het kan helemaal geen kwaad om het voor jezelf uit te proberen en je zo te laten overtuigen.

Op dit niveau experimenteer ik de laatste tijd met de wet van de aantrekkingskracht. Een belangrijk inzicht voor mij was echter dat de wet van de aantrekkingskracht eigenlijk meer de wet van reflectie is, en dat dit niet om materiële dingen gaat. In deze definitie trek je geen groot huis, dikke auto of winnend Staatslot aan.

Maar wat is dan het belang van het principe als je toch geen materiële bestelling bij het universum kunt plaatsen? Ik geloof dat de kern ligt in het verlangen naar een gevoel dat deze materiële wensen bij je kunnen losmaken. Misschien woon je nu heel klein en staat een groot huis voor jou voor het vervullen van een verlangen naar ruimte of de rust van een plekje voor jezelf. En  misschien staat de glimmende auto voor jou voor een diepe wens om je succesvol te voelen of vrijheid te ervaren. Een winnend Staatslot kan je helpen bij het bereiken van een gevoel gul te zijn. Of het vervult een verlangen naar zekerheid. Kortom, je verlangen naar een bepaald gevoel wordt vaak gerepresenteerd door iets materieels. De kunst is, om bij jezelf diep van binnen na te gaan wat je verlangen is. Hoe wil je je écht voelen?

Ik heb zelf al lang de wens om in de wintermaanden vanuit een warm en zonnig land te werken en niet vanuit een kil kantoor. Met de feestdagen net achter de rug, treurig weer en de lente nog ver weg kan ik me niets beters voorstellen dan in een zomerjurkje, voorzien van een drankje met een parasolletje erin, te kunnen werken. Pel ik dit verlangen af dan kom ik tot de conclusie dat ik me vooral energiek, vrij, fit en bruisend wil voelen. Iets wat bij mij in de wintermaanden eigenlijk nooit voorkomt.

Bij het in de praktijk brengen van de theorie rond aantrekkingskracht – onthoud, ik ben bezig met een experimenteel project! – focus ik vooral op deze gevoelens en wat die in mij los maken. En ja, daar komen zeker materiële beelden bij naar boven. Het is alleen niet de bedoeling om die beelden (tropisch land, zomerjurk, cocktail met parasolletje) te verwarren met mijn allerdiepste wens. Het gaat erom bewust deze gevoelens in mijn lichaam, in mijn energieveld zo je wilt, te laten ‘vibreren’, zodat ik een ander soort energie uitzend dan ik tot nu toe altijd heb gedaan. Wat daar vervolgens uit zal manifesteren in mijn dagelijkse realiteit is het hoofdonderwerp van dit project. Maar aangezien ik, door een paar positief verlopen experimenten op kleine schaal, inmiddels in enige mate profiteer van pronoia geniet ik vooral van het proces. Ik verheug me op wat er nog komen gaat!

Binnenkort meer praktische informatie over het werken met dit principe. Wordt dus vervolgd.

nu even over mij, hoor

 

Waarschuwing: dit is een lang verhaal waarin ik voor de geïnteresseerden verklaar waarom ik sta waar ik nu sta in mijn leven. En waarom ik denk iets te kunnen delen wat mogelijk interessant is voor anderen. Echter, indien u geen trek heeft in een lange bespiegeling, sla deze post dan vooral over. Er volgt in de nabije toekomst nog van alles interessants dat direct praktisch toepasbaar is en dat helemaal niet over mij gaat. Beloofd.

Als type A persoonlijkheid met een sterk ontwikkelde intuïtie (ook wel heel hip ‘hoogsensitief’ genoemd) en een groot plichtsbesef leef ik al zo lang ik me herinner in een bepaald patroon. Is dit verschijnsel voor iemand herkenbaar? Ik hoef maar in de trein te stappen of op een bankje in het park te gaan zitten en degene naast me begint me zijn levensverhaal te vertellen. In gezelschappen raak ik vaak overspoeld door de emoties die mensen bij zich dragen. Ik ben me er van bewust dat ik daarom soms wat vreemd of onhandig kan overkomen. Ik vraag niet snel hoe het met iemand gaat, want dat weet ik al. Maar een openingszin als: “Ik merk dat je ergens boos over bent” wordt, begrijpelijk, met verbazing en soms zelfs verontwaardiging ontvangen. Waarna de persoon in kwestie vaak helemaal leegloopt over wat er aan de hand is en wat die boosheid veroorzaakt. Ondanks dit vreemde trekje zullen mensen mij omschrijven als een buitengewoon nuchter en analytisch persoon.

Op de middelbare school ontdekte ik – toen nog min of meer onbewust – dat dit in gezelschap een eigenaardige en onhandige eigenschap was en ben ik begonnen met mijn ‘fake it till you make it’ strategie. Ik negeerde actief de ‘extra informatie’ die ongevraagd binnen kwam en deed me alleen nog maar voor als een sociaal en extrovert persoon. En omdat ik die kant zeker in me heb, werd ik ook zo. Alleen in grotere gezelschappen moet ik nog steeds opletten: boosheid, angst of verdriet komen, ook onuitgesproken, zo bij me binnen dat ik me op feestjes soms doodmoe voel worden. En dat terwijl anderen bij dezelfde borrel alleen maar de gezelligheid ervaren. Met als gevolg dat ik me soms op de wc opsluit of een tijd in de auto ga zitten om weer bij mezelf te komen.

Huilen bij beelden van vluchtelingen op het journaal, niet opgewassen zijn tegen films-waarin-iets-gebeurt (de naam voor dit brede genre films is verzonnen door mijn gezinsleden), niet kunnen slapen van een verhaal over kinder-, ouderen- of dierenmishandeling, kortom: een serie hoogst onhandige eigenschappen als je ‘normaal’ in de maatschappij wilt functioneren. Desondanks beschouw ik mezelf als een bovengemiddeld gelukkig mens.

Om deze onpraktische eigenschappen te compenseren ben ik al van jongs af aan een workaholic. Welke functie ik ook vervul, ik gooi me er volledig in en niet zonder succes. Ik heb een heel aardige carrière gemaakt, waarmee ik een meer dan aardige boterham weet te verdienen. Dat lukte me door me altijd meer verantwoordelijk te voelen en harder te werken dan mijn directe collega’s en vaak ook dan mijn bazen. En altijd trad na een jaar of twee in dezelfde baan uitputting op. De lange dagen, de zware verantwoordelijkheid en het werken met mijn hoofd in combinatie met het continu blokkeren van mijn intuïtie vrat aan me. Dat zag ik alleen zelf niet; ik interpreteerde de lamlendigheid als verveling en ging steevast op zoek naar een nieuwe functie die nog nét even uitdagender was (lees: meer denkwerk vergde) dan de vorige. Ik heb dan ook een gênant lang CV met iedere twee jaar een nieuwe baan of klus. En dat al bijna twintig jaar lang, dus reken maar uit.

De aanvankelijke drijfveer om te consuminderen kwam voort uit de wens minder te werken en meer te genieten. En op mijn vorige weblog kun je alles lezen over hoe dat ons leven de afgelopen zeven jaar heeft verrijkt. Maar omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan ben ik sluipenderwijs, naast het eenvoudiger leven, toch weer meer gaan werken. Een eigen consultancy bedrijfje waarmee ik prachtige opdrachten kreeg en ik weer in oude patronen begon te vallen: lange dagen, perfectionisme, geen ‘nee’ kunnen zeggen, meer werk aannemen dan ik menselijkerwijs aan kon. En nog steeds alles met het hoofd en met dezelfde periodieke uitputting als resultaat. Het werd tijd om eens grondig en kritisch naar mezelf en mijn patronen te kijken, want het was duidelijk dat hier iets te leren viel.

Diverse workshops, cursussen en opleidingen volgden, want een grondige, bijna projectmatige aanpak is nu eenmaal de aard van het beestje. Van yoga tot tantra en taoïsme, ik heb de afgelopen jaren veel gestudeerd, veel wijze mensen ontmoet en buitengewoon bijzondere dingen geleerd. Niet alles resoneerde bij me – ik heb nog steeds een behoorlijk rationele insteek, maar laat me door concrete ervaringen graag overtuigen. Eén van de dingen die echt iets in beweging heeft gebracht is het opnieuw leren toelaten van mijn intuïtie. Maar nu op een zodanige manier dat ik het constructief kan inzetten. Andere belangrijke dingen die ik ontdekt heb, die ik nu in de praktijk breng en die ik op dit blog zal delen:

  • het gaat niet zozeer om het verwerven van nieuwe kennis, maar om het (her)ontdekken van vaardigheden die iedereen van nature heeft. We hebben het alleen om allerlei (vaak heel plausibele) redenen afgeleerd, dus het vereist een bepaalde vorm van aandacht en oefening om het terug te vinden
  • door deze vaardigheden weer terug te winnen kom je dichterbij je diepste drijfveren, bij wat jij wilt neerzetten in de wereld. Die drijfveren zijn vaak onbewust vertroebeld door wat we denken dat er van ons verwacht wordt door ouders, sociale omgeving, gezin, noem maar op
  • we denken nog veel vanuit oude paradigma’s die ons vertellen hoe we moeten leven, wonen en ons werkzame leven moeten inrichten. Maar als je handelen in lijn ligt met je diepste drijfveren, dan ‘shift’ er iets. Dan kun je bergen verzetten en zijn je mogelijkheden vrijwel onbegrensd

Ik weet het, dat is geen lichte kost, maar geloof me, it’s worth the ride!

wat is overvloed?

Waarom is het ongemakkelijk om te schrijven of praten over overvloed? Ik merk dat het thema al snel discussie los maakt. Ja, we hebben makkelijk praten in dit deel van de wereld. Er is voldoende eten, we hebben een dak boven ons hoofd en als je niet in staat bent geld te verdienen dan wordt er voor je gezorgd. Hoe verwend, ontevreden en aanmatigend is het als je het zo goed hebt om nog meer overvloed na te streven?

Overvloed wordt vaak geassocieerd met materie. Geld, een mooi huis, een snelle auto, design meubels. En, eerlijk is eerlijk, voor een basisgevoel van comfort zijn ook wat materiële zaken nodig, zoals voedsel, een dak boven ons hoofd en kleding. Maar de concrete invulling van overvloed verschilt van mens tot mens. Iedere opvatting van overvloed is legitiem, of die nu financieel of materieel is, of meer op het gebied van gevoel, spiritualiteit of gezondheid ligt.

In mijn optiek is overvloedsdenken precies het tegenovergestelde van een schaarste mentaliteit. Dit laatste wordt gedreven door een overtuiging dat er in de basis een tekort is aan positieve dingen, waardoor kramp of angst ontstaat. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in gierigheid, concurrentie, hebzucht, machtsstrijd en een algemene angst dat er niet genoeg voor jou overblijft. Tot op zekere hoogte hebben we daar allemaal weleens last van: snel iets in de uitverkoop aanschaffen omdat het anders op gaat, met je handdoek een plekje aan het zwembad claimen, stiekem voordringen of het laatste koekje pakken. Best menselijk.

De onderliggende kunst van het overvloedsdenken is het trainen van een onwrikbaar vertrouwen dat er genoeg is en altijd genoeg zal zijn van wat je nodig hebt om te floreren.

Overvloed is het verschijnsel dat oprechte en authentieke verlangens die je uitdrukt met je woorden, daden en ideeën, werkelijkheid worden

Inderdaad: dat is nogal een uitspraak. Ook nu ik me een tijdje heb verdiept in deze materie, wat in feite vraagstuk uit de metafysica is, merk ik dat het veel vallen en opstaan, experimenteren en observeren kost. En niet in de laatste plaats vertrouwen. Het veronderstelt dat ik mijn van nature wat sceptische inslag loslaat en alle ruimte geef aan de mogelijkheid dat het universum anders georganiseerd is dan wetenschap kan onderbouwen. Alleen dat al is een nieuwe manier van denken voor me, die enerzijds veel ruimte schept voor nieuwe ideeën en inzichten, maar anderzijds nog erg onwennig voelt. Er is genoeg te vinden in het spirituele circuit over deze materie, maar juist voor de meer rationeel ingestelde zoeker is het alsof je in een vreemd land terecht bent gekomen, waarin je de taal nog niet voldoende beheerst. Dat was voor mij de reden om op een laagdrempelige manier en zo nuchter mogelijk verslag te willen doen van mijn persoonlijke project, waarbij ik eerlijk zal zijn over wat ik tegenkom en (uiteraard!) wat het me oplevert.

In volgende posts zal ik dieper in gaan op het proces rond het vinden van mijn ‘oprechte en authentieke verlangens’ en over de ethiek van overvloed.

de gekleurde bril

Stel dat overvloed de basis conditie van de wereld is. Dat wij als mens gemaakt zijn gezondheid, geluk, vrolijkheid en rijkdom te ervaren. En het enige wat wij moeten doen is de keuze maken of we deze basis conditie toelaten of blokkeren. Dan is de keuze eenvoudig, nietwaar? Toch is het klaarblijkelijk lastiger dan je op het eerste gezicht zou denken, want anders zouden we allemaal al in onze eigen definitie van overvloed leven. Waar komt dat eigenlijk door?

Onze realiteit is grotendeels bepaald door de bril waarmee we die bekijken. Deze bril zorgt ervoor dat wat we waarnemen voor ons als waarheid voelt. In werkelijkheid worden veel van onze waarnemingen gevormd door overtuigingen die we door onze cultuur, opvoeding, werk of opleiding hebben opgedaan.

Die bril is voor onszelf bijna niet zichtbaar, maar het grappige is dat we hem bij anderen vaak wel kunnen zien. Vooral bij opvattingen uit andere geloven of culturen kunnen we al snel aanwijzen dat een ‘waarheid’ die voor ons vreemd aanvoelt, gekleurd is door een ander type bril. Als ik dat vertaal naar mezelf kan ik voorzichtig concluderen dat ik waarschijnlijk ook wel dat soort waarheden heb, die stiekem overtuigingen zijn. Kortweg: mijn overtuigingen creëren mijn ervaringen.

Dit inzicht is een eerste bouwsteen voor mijn Project Overvloed. Mijn overkoepelende hypothese voor het project is, dat je volledig je eigen realiteit kunt creëren. De eerste stap is het herkennen van mijn eigen belemmerende overtuigingen en deze te vervangen door overtuigingen die ruimte scheppen.

een experiment

Met een nieuw jaar in zicht is reflectie op het afgelopen jaar bijna onvermijdelijk. Een korte conclusie is: ik heb het goed. Ik ben dolblij met mijn gezin, woon in een fijn huis, ik heb interessant werk en ik krijg kansen om te leren. Kortom, geen enkele reden tot ontevredenheid. Maar toch.

De afgelopen 7 jaren hebben in het teken gestaan van consuminderen, van eenvoud, van zuinigheid. Het heeft me veel gebracht, waaronder het spaargeld om dit fijne huis te kopen. Toch bekruipt het gevoel me al een tijd dat deze manier van leven een ondertoon van schaarste heeft, van beperking in plaats van overvloed. Naarmate ik me er meer in verdiep kom ik steeds meer tot de conclusie: ik wil meer uitbundigheid in mijn leven; het is tijd voor een andere insteek.

Ik heb de laatste jaren talloze boeken verslonden, cursussen gevolgd en deskundigen gesproken. Ik heb voorbeelden van inspirerende mensen – van Oprah tot Bruce Lee – bestudeerd en in kaart gebracht wat zij deden om overvloed in hun leven te creëren. Ik heb al deze informatie gestructureerd en tot een methodiek verwerkt, bijna klaar om met de wereld te delen. Maar voor ik het breed verspreid wil ik proefondervindelijk kunnen vaststellen dat het werkt. Dit wordt het jaar waarin ik mijn methode in de praktijk ga brengen en concreet ga meten in hoeverre ik mijn doelen realiseer.

Ik ben op weg van eenvoud naar weelderigheid onder de noemer Project Overvloed. Mijn ervaringen zal ik hier eerlijk en ongezouten met de wereld delen.