Galerijen

kwetsbaarheid als kracht

Ik denk dat het een jaar of drie geleden is. Een collega wees me op de Ted Talk van Brené Brown over kwetsbaarheid. Je hebt het vast weleens gezien, maar indien niet: investeer die twintig minuten. Het is meer dan de moeite waard. Maargoed, drie jaar geleden dus. Ik bekeek de talk waarin zij spraak over haar onderzoek. Ken je dat, als opeens het kwartje valt? Alleen bleek het kwartje bij mij meer een soort bom te zijn. Brené verwoordde wat ik dacht en voelde. En dan bedoel ik niet dat ik me zo herkende in haar onderzoek, maar in hoe zij met haar eigen opvattingen helemaal vastliep in haar eigen oordelen over kwetsbaarheid. Dat was ik. Dat was mijn verhaal.

Verbinding, schaamte en kwetsbaarheid

Heel bondig samengevat komt haar onderzoek op het volgende neer. Mensen zijn gemaakt voor verbinding met anderen. Zo zijn we als het ware bedraad. In haar onderzoek naar verbinding kwam ze steeds meer verhalen over schaamte tegen. Schaamte is volgens Brown niets anders dan de angst niet goed genoeg zijn, en denken dat je daardoor geen verbinding met anderen verdient. “Als anderen dit van me zouden weten, dan zouden ze niets meer met me te maken willen hebben.” Dat soort gedachten.

Er zijn een paar soorten mensen. Mensen die een natuurlijk en krachtig gevoel van liefde en verbinding hebben. Maar je hebt ook mensen die enorm worstelen met verbinding en zich altijd afvragen of ze goed genoeg zijn. Ik vond dit een ontgoochelende conclusie: Brown stelt dat de eerste groep mensen, de mensen die geloven dat ze het waard zijn om van gehouden te worden, één ding gemeen hebben: de moed om onvolmaakt te zijn. Ze durven hun kwetsbaarheid volledig te omarmen. Ze hebben de compassie om eerst aardig voor zichzelf te zijn en dan pas voor anderen. Ze beseffen dat ze alleen mededogen voor anderen kunnen hebben als ze het eerst voor zichzelf hebben. En dat het voor verbinding nodig is om je helemaal te laten zien. Elk prachtig, kwetsbaar en duister stukje van jezelf.

En net als Brown, en veel andere mensen, heb ik moeite met het tonen van kwetsbaarheid.

Verdoven

Kwetsbaarheid is niet alleen de kern van schaamte, angst en onze worsteling om erbij te horen. Het is óók de plek waar geluk, dankbaarheid, creativiteit en authentieke verbinding ontstaan. Maar omdat kwetsbaarheid zo eng is, zijn we geneigd om ons te verstoppen. Om onze kwetsbaarheid weg te stoppen, te verdoven. We slikken pillen tegen depressie, nemen een borrel om te ontspannen, eten een chocoladereep als we troost zoeken. En daar gaan we een beetje de mist in.

Het punt is dat je niet selectief kunt verdoven. Want naast je angst, verdriet en duistere kanten verdoof je ook je authenticiteit. Die prachtige kern die jou uniek maakt. Door je kwetsbaarheid te verdoven, doof je ook je licht.

Het is een lange weg voor me geweest om te durven los te laten wie ik dacht dat ik moest zijn. En echt te kunnen zijn wie ik ben. Er is lef voor nodig om je masker te laten zakken. Om verdriet en teleurstelling uit te spreken. Om je tranen te laten lopen uit oprechte ontroering. Om je lelijkheid, rauwheid en woede te laten zien. Om je liefde, waardering of diepe angsten te delen.

Ik vind het nog steeds niet makkelijk en ik ben zeker nog niet ‘klaar’. Maar ik ervaar steeds duidelijker: als je je kwetsbaarheid wegstopt, dan verdoof je ook je vermogen tot geluk, dankbaarheid en vervoering. En alleen dat al maakt het proces zo ongelofelijk de moeite waard, dat ik de strijd steeds opnieuw wil aan gaan.

het nut van verlangen

Waarom is het toch dat wij mensen altijd op zoek zijn? We verlangen doorlopend naar plezierige ervaringen, spullen die we willen hebben, ander werk, een mooie reis, een reep chocola. Altijd lijken we onderweg naar iets. En zodra de behoefte bevredigd is, duurt het genoegen maar kort. Het bevredigde gevoel vormt al snel het nieuwe vertrekpunt voor een nieuw verlangen. Het wil continu gevoed worden met weer nieuwe en betere ervaringen.

Evolutionair gezien zal het vast enig nut hebben dat we altijd rusteloos op zoek zijn naar nieuwe fijne sensaties. Het zorgt ervoor dat we niet passief blijven hangen in prettige ervaringen, maar alert en actief blijven. Er zijn religieuze stromingen die pleiten voor het loslaten van verlangens en hechting; die verlangen niet meer dan voedsel voor het ego vinden.

Drijfveer

Ik heb in de afgelopen maanden duidelijk gemerkt hoe krachtig verlangen als drijfveer kan zijn. Een droom is een super sterke motivator. En een belangrijke toetssteen voor de keuzes die je maakt. Als ik kijk naar mijn eigen voornaamste verlangens, dan zijn die in de afgelopen jaren best veranderd.  Een paar jaar geleden, in mijn bewuste eenvoud tijd, was mijn grootste verlangen financiële onafhankelijkheid. Toen dat daadwerkelijk binnen mijn bereik kwam schoof mijn verlangen op. Ik wilde nog helemaal niet stoppen met werken. En ik wilde graag in een huis wonen met een grote tuin en oude bomen. Dus verschoof mijn focus daar naartoe.

Barstte bij het bereiken van die horizon het grote geluk los? Nee. Mijn leven speelt zich altijd in het hier en nu af en in de tussentijd kom ik ook grote en kleine verlangens tegen waar ik iets mee doe. Of juist niet.

Beweging

Verlangen houdt ons in beweging. Maar er gebeuren ook slechte dingen uit verlangen naar geld, macht en status. Zodra verlangen zich uit in koopdrang, eetbuien of ander naar verslaving neigend gedrag, wordt het ook tijd om je verlangens eens kritisch onder de loep te nemen. Om je af te vragen: waar verlang ik écht naar, welke leegte probeer ik te vullen?

Maar aan de andere kant: zou er liefdadigheid bestaan zonder verlangen naar een betere wereld? En hoe zou de mensheid er voor staan als er geen verlangen was naar liefde, innerlijke groei of plezier?

GPS

Mijn verlangens stuwen me voort. Als ik dingen doe die in lijn liggen met mijn verlangen, als ik op de juiste route zit, dan voel ik me goed, vrolijk, energiek en geïnspireerd. Wijk ik er vanaf dan voel ik me zwaar, lethargisch of gefrusteerd. Zo bezien zijn verlangens mijn bestemming en mijn emoties de GPS die laten weten of ik op de goede route zit.

Ik denk dat verlangen één van de dingen is die ons menselijk maakt. En zolang je kritisch blijft kijken naar de aard van je verlangen (is het een positieve drijfveer of word het verlangen je opgedrongen door reclames, goeroes, een gevoel van “keeping up with the Joneses”?) houdt het ons in beweging en kan het ons onderweg veel moois brengen.

levensovergangen – throwback Thursday

In het kader van de nostalgie en de huidige levensovergang waarin ik me bevind, las ik vandaag een post terug die ik schreef in februari 2010:

Loslaten

[…]Sinds mijn dochter in groep 8 zit, gaat zij niet meer naar de naschoolse opvang. Pas nadat zij de eerste keer met een sleutel om haar nek naar school liep en eerder thuis zou zijn dan wij, besefte ik hoe beschermd ze eigenlijk is opgegroeid. De school is op steenworp afstand. De naschoolse opvang, waar ze twee keer per week naar toe ging, haalde haar op van school. Als ze thuis kwam, was altijd óf haar vader, óf haar moeder thuis. Alle sportclubjes, vriendinnetjes, de buurtwinkel, het zit allemaal op loopafstand. Geen enge oversteekplekken, veel bekende gezichten in de buurt. We wonen weliswaar in een grote stad, maar de wijk waarin we wonen is als een dorp.

Nu ze naar de middelbare school gaat, verandert dit drastisch. De school die ze heeft gekozen ligt zeven kilometer verderop; een fietstocht dwars door de stad. Het duurt nog een paar maanden voor het zover is, maar toch: het is tijd om haar kleine, overzichtelijke wereld te vergroten. We hangen haar als een guppie in haar kleine knusse zakje in het grote aquarium om langzaam te wennen.

Wijde Wereld

De Grote Fiets is een eerste stap in de goede richting, evenals de eigen OV-chipkaart voor de tram. Vanaf april (als ze twaalf wordt) krijgt ze kleedgeld en daarmee meer vrijheid én verantwoordelijkheid. Vandaag kreeg ze het goede nieuws dat haar vurige wens om in een tweetalige klas geplaatst te worden in vervulling gaat. Dat betekent dat er in de komende periode ook nog spannende dingen in het verschiet liggen als reisjes naar Engeland en Brussel.

Maar als ik heel eerlijk ben, lijken alle spannende veranderingen haar heel natuurlijk af te gaan. Het belangrijkste wennen zit bij ons, de ouders. Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en de basisschool tijd is voorbij, het schooladvies op zak en de grote fiets staat klaar om de wijde wereld in te gaan. Zij wacht vol spanning tot ze eindelijk in dat spannende grote aquarium mag gaan zwemmen, terwijl wij als ouders om het hardst proberen niet te denken aan kwallen, haaien en mammoettankers.[…]

De volgende fase

Inmiddels is ze bijna negentien en gaan we een volgende fase in. Degenen die Project Overvloed op Facebook volgen hebben al gezien dat ze heel recent op kamers is gegaan. Echt haar vleugels uitslaan, haar eigen leven opbouwen, los van het ouderlijk nest. Natuurlijk is ze nog regelmatig weekenden thuis, natuurlijk is onze bezorgdheid nog latent aanwezig. Ondanks het bitterzoete gevoel over de gretigheid waarmee ze zich in haar nieuwe leven stort, is het voor ons ook opwindend om deze nieuwe levensfase in te gaan. Hoe gaat onze relatie met haar zich ontwikkelen zonder de vanzelfsprekendheid van de nabijheid? Hoe gaan we om met onze nieuwe vrijheid om nu we één persoon minder te verzorgen hebben?

Dit is, kortom, een periode van reflectie en experimenteren. Ik merk dat ik deze levensovergang met alles wat ik in me heb bewust wil voelen en beleven. Want overgangen zoals deze verdienen het om tot in je cellen beleefd te worden. Met alle melancholie, opwinding en lege-nest-gevoelens die dat teweeg brengt.

je bedrijf starten vanuit loondienst

Ondernemen is heerlijk. Ik zou nooit meer anders willen. Toch heb ik de eerste (bijna 20!) jaren van mijn werkzame leven banen in loondienst gehad. En daar was ik heel tevreden mee. Ik deed zinvol werk en ik werd genoeg uitgedaagd om te leren en me te ontwikkelen.

Ergens diep van binnen heb ik altijd wel gevoeld dat ik ooit voor mezelf zou willen beginnen. Ik had alleen allerlei overtuigingen die niet meewerkten. Dat ik nergens goed genoeg in was om me te kunnen onderscheiden. Dat er niemand op me zat te wachten. Dat ik nooit geld zou durven vragen voor mijn diensten. Bovendien had ik een hekel aan alles wat riekte naar opdringerig verkopen of het bedrijven van marketing. En ik dacht oprecht dat dat nodig was om een bedrijf te kunnen bouwen.

Kortom, een waslijst met redenen om het niet te durven. En maar één reden om het wel te willen: het verlangen naar de vrijheid om helemaal op mijn manier te werken, dingen te doen waar ik van hou en goed in ben.

Sprong

Ik lees graag hoe andere ondernemers de sprong hebben gemaakt van loondienst naar voor helemaal voor zichzelf beginnen. Die verhalen zijn inspirerend en spannend; ik voel gewoon de gespannen verwachting en de energieke ontlading als de knoop eenmaal wordt doorgehakt.

Ik herinner me goed hoe ik bijna twee jaar lang de opgespaarde vrije dagen op mijn werk gebruikte om mijn klussen als ZZP’er te doen. En daarnaast nog avond aan avond bezig was met voorbereidingen. Een drukke tijd waarin ik borrelde van de energie en de plannen. Maar ik had ook het besef dat ik nog lang niet genoeg verdiende met mijn bedrijfje om mijn baan in loondienst helemaal op te kunnen geven.

Op internet zijn tips en verhalen te lezen over hoe je pas écht kunt gaan ondernemen als je je schepen – bijvoorbeeld in de vorm van een betaalde baan – achter je verbrand hebt. Door veel ervaringsdeskundigen wordt dit gezien als een kritische mindset-shift die nodig is om er helemaal voor te gaan. En alhoewel ik begrijp waar dat vandaan komt en waarom dat voor sommigen heel goed kan werken, wil ik hier toch een tegengeluid laten horen. Mijn ervaring is namelijk anders.

Ontspannen leren ondernemen

Het klinkt niet zo stoer, maar ik ben niet een type dat meteen het diepe in springt. Ik ben die vrouw die je aan de rand van het zwembad rustig haar tijd ziet nemen om eerst een voet in het water te steken. Dan nog één. En die vervolgens helemaal in haar eigen tempo aan de temperatuur van het water went.

Zo ben ik ook begonnen met ondernemen. Ik wist wat ik leuk vond, maar nog niet goed hoe ik dat in een product of dienst kon vertalen. Twee jaar lang heb ik dus op die rand van het zwembad gezeten om me stukje bij beetje in het water te laten zakken. Ja, dat had sneller gekund. Veel sneller zelfs. Maar het punt was: ik had geen haast. Ik had namelijk een heerlijke uitgangspositie.

Ik had op dat moment een baan waar ik zeker niet met tegenzin naartoe ging. Die baan gaf me de kans om te experimenteren. Te oefenen met spreken voor een publiek, complexe onderwerpen op een eenvoudige manier uitleggen of draagvlak te krijgen voor een verandering. Vanaf het moment dat ik me had voorgenomen naar het ondernemerschap toe te werken, was mijn baan op slag veranderd in een betaalde leerwerkplek. Een speeltuin waarin ik de vaardigheden die ik voor het ondernemerschap nodig had kon ontwikkelen of aanscherpen. Het voelde als een enorme luxe om vanuit deze ontspannen positie te leren ondernemen. Te ontdekken wat wel en niet voor mij werkte. Om te dromen, bouwen, uitproberen en bij te schaven.

Veiligheid

Kijk ik terug naar alle banen die ik heb gehad vanaf mijn studietijd, dan moet ik concluderen dat alles wat ik daar geleerd heb, heeft geleid tot wat ik nu kan en doe. Plannen maken, schrijven, spreken, een begroting opstellen, beïnvloeden, managen. Zonder mijn banen had ik niet geweten waar mijn kracht lag en talent lag. Bovendien had ik geen idee gehad van de context waarin mijn klanten werken.

Inderdaad, een heel aantal dingen kon ik niet in mijn werkuren oppakken. Werken aan een website, het ontwerpen van een logo, offertes maken voor potentiële klanten, het verzorgen van werksessies. Die activiteiten verplaatsten naar de avonden, de weekenden en naar verlofdagen. Maar de ontspannen veiligheid van een maandelijks salaris gaf me wel de vrijheid om eventueel te concluderen dat ondernemen niet beviel. En die veiligheid voelde, zeker in het begin, te goed om te laten schieten.

Een mooie bijkomstigheid was de input van collega’s. Naarmate mijn plannen concreter werden vertelde ik meer collega’s wat ik aan het doen was. Dat leverde niet alleen waardevolle feedback op, maar leidde ook tot nieuwe connecties en een paar positieve reviews over mijn manier van werken. Zo werden de eerste stappen op het marketingpad een stuk minder beladen dan ik verwacht had. En uiteindelijk werd mijn laatste werkgever één van mijn eerste klanten!

Balans

Wat ik duidelijk wil maken is dat het starten met ondernemen niet een aan/uit situatie is. Je kan vandaag beginnen. Dat hoeft geen geld te kosten en er zijn geen grootse en meeslepende beslissingen voor nodig. Alleen een verlangen en een idee. Je kunt op je eigen tempo toewerken naar een punt waarop je besluit dat je je volledig wilt gaan storten op het ondernemerschap. Of niet.

Ik begrijp de ervaringsdeskundigen die zeggen dat je zelf momentum moet creëren. Dat je jezelf als het ware moet dwingen tot ondernemerschap door een grootse beslissing te nemen, zoals je baan in loondienst opzeggen. Voor sommigen is dat inderdaad wat het allerbeste werkt, het de-dood-of-de-gladiolen-effect. Voor mij werkte dat niet; het idee blokkeerde me. Ik ben stapje voor stapje op zoek gegaan naar de juiste balans. Een balans tussen mijn bedrijf laten groeien en mijn baan in loondienst loslaten in een tempo dat goed voelde. En die balans schoof, samen met mijn ondernemersmindset, steeds een stukje verder op.

Jij weet het best wat goed voelt. Jij weet het best welk tempo en welke beslissingen zorgen dat het blijft ‘kloppen’. Er is geen goed en geen fout. Dat is wat mij betreft het allermooiste van ondernemen: er zijn geen regels waar je je aan moet houden. Je kan de vorm creëren die het beste bij jouw unieke talenten, voorkeuren en levenswijze past.

de enorm onderschatte kracht van alledaagse gewoonten

Vorig jaar had ik het – al zeg ik het zelf – lumineuze idee om op mijn blog de boeken te delen die een grote impact hebben op mijn leven. Maar zoals dingen soms gaan kwamen er allerlei andere ideeën boven drijven die eerst besproken wilden worden. Het leesclub-plan raakte daardoor een beetje op de achtergrond. Tot deze week. Het was niet eens omdat het idee opeens oppopte, maar omdat ik herinnerd werd aan één van de belangrijkste boeken die ik ooit gelezen heb.

Handdoek in de ring

Ik ben, zoals ik eerder schreef, al een tijdje bezig om mijn bedrijfsmodel om te gooien. Een project dat veel meer vergt dan ik vooraf had ingeschat, maar waar ik me met veel toewijding in heb gestort. Het betekent dat ik nieuwe vaardigheden moet leren, aan de slag moet met marketing en – O, help – mezelf steeds een stukje zichtbaarder moet maken als “thought leader” op mijn vakgebied.

Ik weet het nodige over het creëren van de juiste mindset. Over het visualiseren van het eindresultaat, zodat ik de reis in gedachten al een keer gemaakt heb. Over het gebruik van affirmaties die me zelfvertrouwen geven. Ik herken ingevingen die me aanzetten tot geïnspireerde actie. Ik breng het allemaal consequent in de praktijk. En toch bereik ik af en toe een punt waarop ik mijn handdoek in de ring wil gooien. Zoveel tijd, zoveel inspanning en nog maar zo weinig zichtbaar resultaat. Dat was mijn frustratie van deze week; totdat het boek van Jeff Olson in mijn herinnering sprong. Ik heb het er meteen weer bijgepakt.

Gewoonten

Een paar jaar geleden las ik The Slight Edge voor het eerst. Het was aanvankelijk niet een boek waar ik heel veel nieuws uit haalde. Hooguit bevestigde het iets wat ik onbewust al zo nu en dan toepaste. Vanaf het moment dat ik het boek gelezen had, werd The Slight Edge echter ongemerkt een integraal onderdeel van mijn leven. Het is voor mij het ontbrekende stukje in alle wijsheid op het gebied van manifesteren en mindsettraining. Het gaat over de onmetelijke én onderschatte kracht van consistente alledaagse gewoonten.

Het boek behandelt, heel in het kort, de simpele dagelijkse keuzes die je kan maken, maar die je net zo makkelijk niet kan maken. Op de korte termijn maakt het geen enkel verschil of je dat koekje eet of even afleiding zoekt als je lekkere trek hebt. Of je de halve Action leegkoopt voor een habbekrats of die paar losse duiten in een spaarpotje doet. Of je de dag eindigt met een paar regels schrijven over waar je dankbaar voor bent of lollige Youtubefilmpjes over poezen kijkt voor het slapengaan. Maar het zijn deze alledaagse, bijna triviale gewoonten die bepalen of je je op termijn fit, gezond en welvarend voelt. Of niet. Het boek is doorspekt met verhalen die helder maken dat de mate waarin je geluk of succes ervaart, afhangt van de alledaagse, bijna banale keuzes die je doorlopend maakt.

Afbuigen

In het boek staat een mooi verhaal over een waterhyacint in een vijver. Het piepkleine, op het oog bijna onzichtbare bloemetje was vastbesloten om naar de overkant van de vijver te komen. Elke nacht wist het zich te verdubbelen. Na een paar weken was het nog steeds niet meer dan een paarse vlek in een grote vijver, bijna alsof iemand kleurig afval in het water had gegooid. De waterhyacint gaf echter niet op. Het bleef zich vermenigvuldigen en vermenigvuldigen. Tot op een dag het hele water bedekt was met een paars tapijt. Het bloemetje had de overkant bereikt. Niemand had het echt zien gebeuren, maar door de consistente dagelijkse gewoonte was het “opeens” gelukt.

Andersom werkt het ook zo. Een enkele keer een gevulde koek bij de koffie is geen probleem. Maar enkele jaren met elke dag een gevulde koek heeft wel degelijk gevolgen voor je gewicht. Hetzelfde geldt voor het niet ondernemen van acties die je helpen een positief resultaat te halen. Sporten. Sparen. Werken aan je persoonlijke ontwikkeling. Aandacht besteden aan je partner of kinderen. Op alle gebieden van je leven heb je elk moment de keuze om consistente, eenvoudige positieve acties te ondernemen. Of niet. Op termijn bepaalt de optelsom van deze acties of je peil naar boven of naar beneden afbuigt.

Ik ben deze week dus voor de zoveelste keer begonnen in The Slight Edge. Het boek steunt me in de gedachte dat alle, op het oog onzichtbare, acties uiteindelijk cumuleren tot een opwaartse lijn. Mijn consistente dagelijkse gewoontes helpen me iedere dag een stapje dichterbij mijn doel te komen. En daarom produceer ik content, ontwikkel ik lesstof, leer ik over marketing en publiceer ik wekelijks een inhoudelijk artikel op LinkedIn. Iedere dag een beetje, gewoon naast mijn “normale” werk. In het vertrouwen dat ik binnen enkele maanden de overkant van de vijver bereik.

hoe geld en ik van elkaar leren te houden

Geld en ik, we hebben een veelbewogen relatie. Als student had ik er chronisch te weinig van. Dat was niet erg, want het hoorde bij mijn identiteit. Af en toe alleen maar boterhammen kunnen eten omdat je door je geld heen was had iets stoers. Toen ik begon te werken was ik trots op mijn geld. Het stond voor zelfstandigheid, voor nergens mijn hand voor hoeven ophouden. Maar het begon ook een middel te worden om mij te faciliteren om nog meer te kunnen werken: gemaksdiensten, oppas, dingen uitbesteden, vaker een maaltijd laten bezorgen omdat ik tot laat had gewerkt. Ongemerkt begon ik geld gevoelsmatig nodig te hebben om te kunnen werken.

shift

Die ratrace was een heel aantal jaren mijn realiteit. Tot het moment dat ons leven op een T-splitsing kwam. Een lang verhaal kort: gesteld voor de keuze namen we niet de afslag “Meer-status-geld-en-hectiek” maar de andere afslag: “Meer-rust-eenvoud-en-minder-uitgeven”. Ik heb hier al vaker verteld over de tamelijk radicale shifts die dat met zich meebracht.

De jaren die volgden hebben we zuinig leven tot kunst verheven. En dat was, zeker in het begin, heel verfrissend. Maar het bracht, zoals ik al eerder schreef, bij mij ook een ingewikkelde relatie met geld teweeg. Schuld, schaamte en een soort impliciet verwijt dat geld de oorsprong is van het kwaad in de wereld: machtsstrijd, corruptie, bedrog, het uitputten van de aarde, slavernij… Overtuigingen die een soort zwaarte met zich mee brachten en die me cynisch en somber maakten. Iets wat ik van nature helemaal niet ben.

gedachten creëren realiteit

Toen ik na veel reflectie en zelfonderzoek in staat was deze diagnose bij mezelf te stellen, besefte ik dat het enige wat ik kan veranderen mijn eigen realiteit is. Met mijn gedachten creëer ik mijn realiteit en hoe ik daar betekenis aan geef. Ik heb de keuze om hier anders naar te kijken, om mijn overtuigingen en blokkades op dit punt los te laten.

Dat besef kwam als een mokerslag. Maar je hele systeem weet, voelt, bevestigt als je op waarheid stuit. Ik voelde tot in het diepst van mijn wezen dat dít was waar ik aan moest werken. Op dat moment wist ik het nog niet, maar eigenlijk is toen Project Overvloed ontsproten.

leraren

Je bewust zijn van je belemmerende overtuigingen is één ding, maar ze aanpakken is van een andere orde. Want: hoe en waar begin je? Ik besloot in 2014 leraren te zoeken die me meer konden bijbrengen over allerlei aspecten van overvloed. En aangezien het niet in mijn aard ligt om dingen half te doen, staat mijn leven de afgelopen drie jaar behoorlijk in het teken van deze mindset shift.

Ik ging in de leer bij Reinoud Eleveld en bij Ilona Botterweg die me Taoïstische technieken leren waarmee ik steeds meer op mijn innerlijke kompas kan varen. Een masterclass bij Gabrielle Bernstein leerde mij vanuit een business-invalshoek hoe ik geld juist kan gebruiken om mooie dingen te creëren. EFT en EMDR bleken hele effectieve technieken om blokkades bij  mezelf weg te nemen. Ik volgde het Roadmap programma van Michael Pilarczyk dat me een stevige maar liefdevolle schop onder de kont gaf. En onlangs sloot ik me aan bij de community van Maartje Koper waarin ik werk aan mijn “money mindset”. Tussendoor las ik talloze boeken die me op verschillende manieren hetzelfde lieten zien: mijn buitenwereld is een reflectie van mijn binnenwereld. Ik heb op elk moment de keuze welke betekenis ik geef aan wat ik zie. Dat gaat veel verder dan mijn geldbewustzijn.

geld en ik

Alles bij elkaar opgeteld heb ik dus flink geld geïnvesteerd in het veranderen van mijn relatie met geld. Geloof me, daar heb ik meer dan eens buikpijn van gehad. Maar toch kan ik zeggen dat het de beste investering is geweest die ik had kunnen doen. Door stapje voor stapje mijn kramp rondom geld los te laten begint het letterlijk en figuurlijk meer te stromen.

Ik leer niet langer oordelen te hebben over geld, net zoals ik geen oordelen heb over zuurstof of water. Geld is een vorm van energie die dingen in beweging kan zetten. Geld stopt niet bij mij, het stroomt als het ware door mij heen en ik heb elk moment de keuze wat ik daarmee wil doen. Ik kan met geld actief helpen de wereld beter te maken; door goede projecten te stimuleren, door diensten af te nemen van andere idealistische ondernemers, door biologische producten te kopen, door microkredieten te verstrekken.

Er is zeker nog werk aan de winkel, maar mijn belangrijkste inzicht is dat ik, door geld te laten stromer rijker ben geworden. Iets wat ik in mijn consuminderperiode niet begrepen of geloofd zou hebben.

hoe je je leven écht kunt veranderen

Ik zat laatst wat te mijmeren wat nou het geheim is achter een geslaagde verandering doorvoeren in je leven. Kijk ik terug op de afgelopen – pak ‘m beet – twintig jaar, dan zie ik dat er steeds een soort ritme in zit. Steeds treedt er na vijf tot zeven jaar een verandering op die wordt ingegeven door dezelfde soort energie. Om maar bij het eind te beginnen: een effectieve verandering heeft een paar noodzakelijke ingrediënten:

  1. Noodzaak en/of een brandend verlangen
  2. Vertrouwen
  3. Doorzettingsvermogen

Wat de aard van de verandering ook is, je ontkomt niet aan deze bestanddelen. Of je nu gezond wilt gaan leven, voor jezelf wilt beginnen of je huis wilt verbouwen.

Van yup naar consuminderaar

Vanuit mijn eerste baan ben ik snel carrière gaan maken en ik kreeg in die periode (op vrij jonge leeftijd) mijn twee kinderen. Een gejaagd bestaan, maar – afgezien van de kinderen – helemaal in lijn met wat er in mijn omgeving bij vrienden gebeurde. Voor mijn omgeving was veel hectiek, veel werken en weinig tijd voor jezelf de norm.

In 2008 ging het roer om. De onrust sluimerde al langer. Tijdens een heerlijke vakantie met de tent in Spanje met het gezin besloten we bewust uit de ratrace te stappen en een grote omschakeling te maken naar bewuste eenvoud. Dat betekende een paar radicale levenswijzigingen in een vrij korte tijd: van consumeren naar consuminderen. Van een jachtig leven naar eenvoud en overzicht. Van een yuppenbestaan naar minder werken en veel minder verdienen. Van kopen naar zoveel mogelijk zelfvoorzienend leven.

Kramp

Zo’n twee jaar geleden begon het opnieuw te knellen. Niet omdat ik de bewust eenvoudige levensstijl helemaal niet meer wilde, maar omdat het op punten gevoelsmatig niet meer klopte. Eenvoudig leven had ons heel veel opgeleverd, waaronder een situatie waarin we binnen niet al te lange tijd bijna met pensioen zouden kunnen gaan. En dat terwijl ik pas begin veertig was. Het besef begon steeds meer door te dringen dat ik daar niet klaar voor was. Sterker nog, de manier waarop we op dat moment leefden was niet wat ik de rest van mijn leven zou willen volhouden. Ik merkte dat ik een vrij ingewikkeld sentiment rond geld had ontwikkeld.

Ik had een soort ‘kramp’ ontwikkeld rond het uitgeven van geld. Het besparen en bezuinigen was zo’n sport geworden, dat het in de weg begon te zitten. Zoals een topsporter die zich schuldig voelt als hij zich een keer niet aan zijn regime houdt, kon ik niet meer genieten van een keer ‘los gaan’. En los gaan betekende op dat moment bijvoorbeeld een keer iets op een terrasje bestellen terwijl het eigenlijk goedkoper was om iets uit de supermarkt te halen en dat op een bankje op te drinken.

File

Project Overvloed werd geboren om te onderzoeken wat er zou gebeuren als ik al het goede uit mijn bewuste en eenvoudige manier van leven zou combineren met een overvloedsmindset. Maar terwijl ik nog volop bezig ben om met veel passie en verwondering nog meer overvloed in mijn leven te creëren, begon er ook een nieuwe kramp.

Ik werk sinds ruim vijf jaar volledig voor mezelf en heb het geluk dat ik genoeg opdrachten heb. Dat betekent dat mijn weken vol zitten met héél vroeg opstaan, in de file staan, werken bij klanten (in mijn geval vooral in ziekenhuizen) en ’s avonds door de spits weer naar huis rijden. Ik vind mijn werk nog altijd heerlijk, maar het feit dat alles hangt op mijn fysieke aanwezigheid begint te knellen. Bovendien vind ik de 12 tot 15 uur file per week gewoon te gortig. Sinds eind vorig jaar ben ik daarom mijn bedrijfsmodel radicaal aan het bijstellen. Geen verandering in mijn overvloedmindset dus, maar wel in de manier waarop ik inkomen genereer.

Brandstof

Een verandering wordt meestal ingegeven door dat gevoel van ‘kramp’. Ergens knelt iets al een tijd of bestaat een dringende wens, maar pas als je huidige situatie echt in de weg gaat zitten ontstaat een enorm krachtige energie om het te veranderen. Er zijn twee uitstekende soorten brandstof voor verandering: noodzaak (iets doet zoveel ‘pijn’ dat het niet langer vol te houden is) of een brandend verlangen.

Bij alle veranderingen in de afgelopen jaren was er een brandend verlangen en een gevoel van “het móet anders”. Het was precies die energie die nodig was om in actie te komen. Het gaf zoveel brandstof dat ik in staat was nieuwe vaardigheden te leren en te implementeren en alles te lezen wat los en vast zat over die manier van leven.

Terugschakelen

Het tweede ingrediënt is vertrouwen. Zonder vertrouwen dat de gewenste verandering je iets op gaat leveren, dooft de brandstof van het verlangen snel uit. Toen ik in 2008 het roer om gooide vertrouwde ik er volledig op dat mijn keuze me meer levenskwaliteit ging opleveren. Dat ik zou kunnen leven met veel minder geld. Dat ik de status en snelheid van een consultantsbaan makkelijk kon loslaten omdat er peace of mind tegenover zou staan. Het viel niet altijd mee om van zijn vijf terug te schakelen naar zijn twee, maar de combinatie van verlangen en vertrouwen maakte dat ik niet bij de eerste tegenslag wilde opgeven. Sterker nog, het wakkerde mijn verlangen en vertrouwen alleen maar aan. En dat brengt me meteen op het ingrediënt doorzettingsvermogen.

Een verandering is niet van de ene op de andere dag geïmplementeerd. Hoe groot je verlangen en vertrouwen ook is, er is altijd een factor tijd. En een Universum dat je op allerlei manieren uitdaagt om te kijken of dit echt de verandering is waar je voor wilt gaan. Nu ik midden in het omvormen van mijn bedrijfsmodel zit word ik continu uitgedaagd. Er komen verzoeken om toch weer uurtje-factuurtje projecten op locatie te komen doen. Mijn nieuwe diensten worden nog niet op zo’n schaal ingekocht dat ik daar al volledig mijn geld mee kan verdienen. Terwijl ik al wel de nodige investeringen moet doen. Doorzettingsvermogen is essentieel om dit echt van de grond te gaan krijgen.

Weblog

Ook het starten van dit weblog is in zekere zin zo’n uitdaging. Zoals laatst terecht werd opgemerkt had ik op mijn Bewuste Eenvoud blog een grote community met veel lezers en interactie. Op dit blog is dat niet het geval. Ook al is het, zelfs na een jaar, nog een beetje zoeken naar de goede toon en het goede verhaal, ik wil het zeker niet opgeven. Ik heb een groot verlangen om alles wat ik in de afgelopen jaren hierover geleerd heb te delen. En een absoluut vertrouwen dat de mensen die het aanspreekt hun weg naar mijn blog vinden en van zich zullen laten horen.

het mindset experiment – hoe ik deze tijd van het jaar begin te waarderen

De maanden januari en februari zijn niet mijn favoriete tijd van het jaar. Ik houd van daglicht en buiten zijn en dat zit er in deze periode vaak niet in. Ik heb moeite met het ’s ochtends vertrekken in het donker en ook pas in het donker weer terugkeren naar huis. Toen eind december naderde en ik mezelf betrapte op de gedachte dat die ‘nare’ periode er weer aankwam, besloot ik dat het genoeg was. Alles is immers mindset. Ook de manier waarop ik – al zolang ik me herinner – de donkere maanden ervaar. Je hebt geen invloed op de seizoenen, maar wel op je eigen mindset. Een interessant experiment leek me dat.

Experiment

Ik sprak met mezelf een aantal dingen af:

  1. Ik neem elke dag een moment om in het daglicht buiten te lopen, weer of geen weer
  2. Ik start de dag met positieve gedachten. Meteen nadat de wekker is gegaan visualiseer ik voor mezelf hoe ik wil dat de dag er uit gaat zien
  3. Ik zorg goed voor mezelf: veel verse groenten, genoeg beweging, mezelf elke dag met zorg aankleden en genoeg tijd voor reflectie/meditatie inbouwen in  mijn dag

Januari kwam en ik ging aan de slag. De eerste week was relatief eenvoudig, omdat ik nog vakantie had. Alle gelegenheid dus om even een frisse neus te halen, gezond te koken en me te installeren op mijn meditatiekussen. De uitdaging begon toen ik de tweede week weer in mijn normale ritme moest komen. Ingesleten patronen laten zich niet makkelijk veranderen. Ze vereisen alertheid en vasthoudendheid. De neiging om na de wekker meteen in de actie-modus te schieten bleek hardnekkig. Daarom besloot ik na een paar dagen op de automatische piloot toch maar een extra reminder in mijn gsm te zetten.

Reminders

Iedere ochtend om half 7 ontvang ik een agendamelding waarin ik mezelf vraag:

  • Hoe wil ik me vandaag voelen?
  • Wat zijn de drie belangrijkste dingen die ik vandaag wil doen?
  • Hoe zorg ik vandaag goed voor mezelf?

Dat brengt me twee dingen: ik ben me direct na het opstaan bewust dat ik zelf invloed heb op mijn mindset en (daarmee) hoe mijn dag verloopt. Daarnaast brengt het me meteen in een ‘vibe’ die me helpt meer positiviteit in mijn dag aan te trekken. Ik zet als het ware een opwaartse spiraal in gang.

Het werkte zelfs zo goed, dat ik sinds vorige week nog twee reminders in mijn gsm heb gezet. In de loop van de ochtend krijg ik een affirmatie van wat ik graag wil creëren in de komende tijd. Dat herinnert me er aan dat ook dáár mindset de belangrijkste factor is: als je je dromen in beeld houdt werk je er langzaam maar gestaag naar toe. Zelfs als je je daar niet de hele tijd van bewust bent.

In de middag ontvang ik een berichtje dat me op een liefdevolle manier vraagt of ik al voor mezelf gezorgd heb vandaag. Dat kan een aanzet zijn om even naar buiten te gaan, om iets gezonds te eten of om een meditatief momentje in te bouwen.

Positieve vibe

Ik begrijp dat dit wat dwangmatig kan over komen. Maar door mezelf continu positieve reminders te sturen en actie te ondernemen ben ik tamelijk blijmoedig door de maand januari gerold. Ik activeer mijn positieve vibe meermaals per dag. Dat voorkomt dat ik, zoals normaal gesproken in deze tijd van het jaar, in lamlendigheid wegzak. Ik weet dat ik er nog niet helemaal ben; de maand februari is nog jong. Maar het vertrouwen dat dit me geeft is me erg veel waard. Degenen die ook last hebben van winterblues zullen dit herkennen.

Mocht je ook gevoelig zijn voor de donkere maanden, probeer het eens. Het kost je niks behalve wat agenda reminders invoeren en daar actie op ondernemen.

(her)ontdek je verborgen passie

Stelde je me als kind de vraag wat ik later wilde worden, dan kon het antwoord per uur verschillen. Schrijver. Juf. Directeur. Boer. Journalist. Zelf had ik helemaal niet het gevoel dat ik het niet wist; ik vond alleen veel dingen leuk en ik vond het oneerlijk dat je zou moeten kiezen. Later werd dit beeld bevestigd in beroepskeuzetesten. Iets met schrijven, iets met mensen, iets met buiten bezig zijn. Ik scoorde op veel beroepen ongeveer even hoog. Dat werd door de decaan vertaald als: ze weet het niet. Ik had daarentegen het idee dat ik het prima wist, maar dat er gewoon geen hokje voor was. Ik had sowieso moeite met hokjes. Ik had liever een cluster aan creatieve vrijgevormde hokjes in allerlei vormen en formaten.

Carrièreladder

Maar zo werkt het systeem niet. Het is de bedoeling dat je je bij een studiekeuze zoveel mogelijk beperkt tot een richting waarmee een paar concrete en gangbare beroepen in het vizier komen. Dus ging ik braaf doen wat er van me verwacht werd. Ik studeerde keurig binnen vier jaar af aan de universiteit, vond een baan en beklom vervolgens vijftien jaar lang gestaag de carrièreladder.

Ik was zeker niet ontevreden, maar het begon na verloop van tijd wel te wringen. Want wat had ik nu gedaan met al die andere kanten van mezelf die nu een beetje lagen te verstoffen? Helemaal niks. Wilde ik dit proces van iedere twee jaar weer een stapje hoger in een nieuwe baan eindeloos volhouden? Ik voelde aan alles in mijn lijf een duidelijk NEE. Maar ja. Geld. Jong gezin. Hypotheek.

Spelen

Wat we als kind graag deden is een belangrijke indicator voor waar onze toegevoegde waarde ligt. Als kind hebben we alle ruimte om spelenderwijs te ontdekken waar onze talenten liggen. We zijn niet bang om fouten te maken of af te gaan, maar kunnen ons helemaal laten gaan in onze ontdekkingstocht. Maar omdat het ‘spelen’ is, wordt het niet serieus genomen. Niet door volwassenen, maar – terugkijkend – eigenlijk ook niet door onszelf. En dat is zonde. Want zoveel potentieel dat je bij je geboorte al is meegegeven ligt daar onbenut, te wachten tot je het herontdekt. Niet per se om rijk en beroemd te worden (tenzij dat natuurlijk je grote droom is), maar om te doen wat je graag doet. Om je allermooiste leven te leiden. Dat allermooiste leven is 100% maatwerk en belangrijke aanknopingspunten daarvoor liggen in jezelf besloten.

Worden wie ik ben

Ik begon dat pas te beseffen toen ik in 2004, nog altijd in loondienst, mijn allereerste blog startte. Er begonnen steeds meer mensen mee te lezen en te reageren en opeens was ik schrijver. Maar dat was niet het belangrijkste. Al schrijvend opende ik een deksel. Steeds meer kwam ik in contact met mijn eigen creativiteit en met wat ik graag deed als kind. Met wat ik graag had willen worden als-ik-later-groot-was. Ik besefte dat mijn enige beperking mijn eigen gedachten waren. Niets weerhield me er van om te worden wie ik ben. Ik was degene die me in het hokje met een label had laten opsluiten; niemand had me daartoe gedwongen.

Ik deed een driejarige yogadocenten opleiding en werd juf, gewoon naast mijn kantoorbaan. Ik begon een groentetuin en nam kippen en bijen en werd stadsboerin, gewoon naast mijn kantoorbaan. Het was allemaal een kwestie van gewoon gaan doen. En toen ik eenmaal helemaal begreep hoe dat mechanisme werkte, startte ik vijf jaar geleden mijn eigen bedrijf en werd directeur.

De moraal van dit verhaal?

Heb je het gevoel dat je leven maar een beetje voortkabbelt en er geen perspectief is op iets waar je warm voor loopt? Iets waar je vuurtje van gaat branden? Iets waar je uren over kunt dagdromen? Stap dan eens terug in je kindertijd en bedenk wat je graag deed. Tekende of knutselde je graag? Start dan een creatief projectje. Speelde je graag tikkertje of verstoppertje? Doe een lesje mee met een bootcamp club in het park. Op die manier wakker je je passie aan en open je een poort naar wat er allemaal nog meer voor je mogelijk is. Geloof me: als je daar op in tapt gebeuren er dingen die je niet voor mogelijk houdt!

kick-start 2017 met een persoonlijk mission statement

Na een paar weken vol familie, kerstdiners, champagne en oliebollen is het deze maandag weer back-to-business. Een nieuw jaar voelt voor mij altijd als een verse pagina van een nieuw schrift. De eerste productieve maandag van het nieuwe jaar voelt als de eerste regel die je extra netjes wilt schrijven.

Ook dit jaar had ik weer een uitgebreid lijstje met goede voornemens en ja, ook bij mij sneuvelen die vaak al in de tweede week van januari. Of al op de eerste nieuwjaarsborrel. Dit jaar heb ik het anders gedaan: ik heb geen losse voornemens opgeschreven (meer sporten, meer water drinken, minder snoepen, je kent het wel). Ik ben begonnen met mijn mission statement.

Missie

Het klinkt misschien wat bombasisch, maar in mijn mission statement schrijf ik op wat mijn levensmissie is en wat mijn motivatie is dat te doen. Een levensmissie lijkt iets wat in beton gebeiteld staat, maar ik probeer daar vooral losjes in te blijven. Er is nog een heel leven om het te finetunen of bij te slijpen. Dus de vraag is: wat is op dit moment mijn missie en waarom?

In mijn geval ziet dat er zo uit:

Mijn missie is om mensen te inspireren hun droomleven te creëren en het allerbeste uit zichzelf te halen. Ik doe dat door mijn ervaringen en concrete oefeningen te delen die leiden tot positieve actie. Mijn motivatie is dat ik een beweging in gang wil brengen die de wereld positief beïnvloedt. Mensen die hun allermooiste leven leven, maken de wereld een stukje bewuster en geïnspireerder. Daardoor ontstaat er meer onderlinge verbondenheid en vertrouwen in het goede.

Vervolgens vertaal ik dat naar de vraag hoe ik daar in 2017 aan wil bijdragen. Ik heb voor mezelf de volgende drie manieren uitgewerkt:

  • ik breng het zelf consequent in de praktijk zodat ik een levend voorbeeld ben van wat er mogelijk is
  • ik integreer mijn kennis in mijn coachingsprogramma’s
  • ik schrijf er over op mijn blog

De laatste stap is als het ware de vervanger van de traditionele goede voornemens: ik breng in kaart wat ik nodig heb om dit te realiseren. Het belangrijkste wat ik nodig heb is een gezond en fit lichaam, tijd voor reflectie en het boosten van mijn creativiteit.

  • Ik beweeg elke dag minstens een half uurtje in de buitenlucht om mijn lijf en hoofd fris te houden
  • Ik ruim dagelijks voor het slapen gaan een half uur in voor reflectie/meditatie/journaling
  • Ik bereid mijn maaltijden op zondag voor en vries porties in, zodat ik ook onderweg gezond eet
  • Wekelijks reserveer ik tijd voor inspiratie (naar een museum, op pad om te fotograferen of iets freubelen). Ik blokkeer het vooraf in mijn agenda onder het motto “Inspirational Friday” zodat het prioriteit krijgt boven andere dingen.