Galerijen

radicale verbinding

Het is menselijk om betekenis te willen geven aan de negatieve dingen die je meemaakt. Als we voor onszelf een verhaal weten te spinnen over het gouden randje van een lastige situatie, dan maakt het alles draaglijker. Dan kan het hier en nu voelen als een investering. Net als lijnen om er straks goed uit te zien in je bikini. Of een taai trainingsschema volgen dat ervoor zorgt dat je straks een halve marathon loopt in een acceptabele tijd.

Maar op de één of andere manier krijg ik dat in de huidige situatie niet zo goed voor elkaar. Natuurlijk zie ik de mooie initiatieven en ik doe daar dapper aan mee. Ik zet een beer voor mijn raam, ik klap voor de zorg, ik draag mijn steentje bij als het gaat om gratis kennisdeling. Tot in het diepst van mijn lijf voel ik een soort weerstand die ik niet bij mezelf herken. Boosheid worden is zinloos, bang zijn verlamt, maar de onrust die ik al een tijd voel en steeds sterker wordt vertelt me ook iets. Maar wat?

Niet weten

‘Niet weten’ is nog nooit zo duidelijk aanwezig geweest als in deze tijd. De dingen die we dachten te weten gaven ons een gevoel van veiligheid en controle. In die zin is er eigenlijk niet veel veranderd, behalve dan dat het nu nogal in your face is: je kunt op dit moment niet ontkomen aan niet weten. Het is onvermijdelijk.

De angst die ik om me heen ervaar is tastbaar. Mensen die bang zijn voor hun levensonderhoud. Voor ziekte en dood. Voor het verlies aan vrijheid. Voor besmetting door ‘anderen’. De vele complottheorieën die er rondzingen doen ook een flinke duit in het zakje. Ik probeer ze koste wat het kost te vermijden, omdat ik voel dat ze me richting een verklaring sturen over wat er gebeurt.

Tegelijkertijd wil ik niet naïef zijn. De manier waarop we met het virus om (moeten) gaan raakt aan de kern van onze menselijkheid. Het vraagt van ons om elkaar niet meer aan te raken. Om elkaar én onszelf te zien als een potentiële besmettingshaard. We moeten met een grote bocht om elkaar heen lopen. Thuis blijven. Alles in mij roept: Nee! We hebben contact nodig om in verbinding te blijven! We mogen niet van elkaar vervreemden! Angst, een gevoel van onvrijheid en sociale afstand mogen niet het ‘nieuwe normaal’ worden!

Tegenbeweging

Ja, ik denk dat 1,5 meter voor nu nog de juiste maatregel is. Maar als ik probeer op een diep niveau te begrijpen wat dat betekent, dan voel ik tot diep in mijn cellen dat er een grootse tegenbeweging nodig is om het ’tekort’ dat we oplopen te compenseren. Dat er een andere balans nodig is, naarmate de tijdelijke maatregelen steeds minder tijdelijk lijken te worden.

“Dit moment is in de geschiedenis om meerdere redenen uniek. Nu kan wat doorgaans onmogelijk is: aan de grootste knoppen draaien. Dit is het moment om fundamentele aanpassingen te doen, waardoor we sterker uit de crisis komen.
Laten we ervoor zorgen dat onze kinderen en kleinkinderen niet alleen de schulden erven van deze coronacrisis, maar ook een duurzame, weerbare en een sociaal rechtvaardige wereld.”

Ewald Engelen (essay Volkskrant)

Op meer energetisch niveau voel ik dat er een tegenbeweging nodig is. Een revolutie van radicale verbinding. Een gevoel dat dieper is dan ‘alleen samen worden we corona de baas’ dat we op alle matrixborden boven de snelweg zien. Niet vanuit de intentie van ‘vechten tegen’ het virus, maar vanuit een intentie van ‘groei van’ liefde en verbinding.

Door te denken: hoe reageer ik vanuit liefde en medemenselijkheid? En soms is dat inderdaad praktisch: boodschappen doen voor een ander, iemand voor laten gaan of zelf alvast je winkelwagentje ontsmetten. Maar het is altijd de ondertoon van je denken en handelen. Alleen liefde kan angst de baas zijn. Dus als we met een groep revolutionairen daar bewust een flinke schep bovenop doen, dan kan het niet anders dan dat verbinding zegeviert.

 

 

Naar een nieuwe definitie van overvloed

Vijf jaar gelden startte ik Project Overvloed als experiment. Na jarenlang in bewuste eenvoud te hebben geleefd, had ik als bij-effect een vorm van ‘moneyrexia’ ontwikkeld. Ik voelde me schuldig bij elke cent die ik uitgaf en kreeg steeds meer moeite te genieten van dingen die niet gratis waren.

Het experiment heeft me ongelofelijk veel gebracht en er is in die vijf jaar veel gebeurd. Ik ben verhuisd naar mijn droomhuis, ik ben mijn eigen bedrijf gestart en breng een deel van de winter op een exotische plek door. Deze week is zelfs mijn eerste boek verschenen.

Ik ben in de laatste vijf jaar steeds meer gaan doorvoelen hoe schaarste en overvloed beide niets meer dan een mindset zijn. Dat het niks te maken heeft met hedonisme, materialisme, schuld of schaamte, maar met een basishouding over wat er om je heen gebeurt. Overvloed is voor mij een mindset die te vergelijken is met liefde: er is een oneindige voorraad van en door het te delen wordt het alleen maar meer. Het is het tegenover gestelde van angst voor concurrentie of voor tekort.

Afstand houden als vorm van naastenliefde

Maar nu verandert alles. Zoals de meeste mensen, ben ook ik in verwarring door wat er gebeurt met een virus dat er opeens was en wereldwijd stevig om zich heengrijpt. Een golf die ogenschijnlijk geen bewustzijn of bedoeling heeft, maar wel een enorme impact op de manier waarop we leven en functioneren. Dat is niet wat het virus van ons vraagt, het is hoe wij ermee omgaan. Afstand houden is een vorm van naastenliefde geworden. Door in onze eigen cocons te blijven en contact met anderen te vermijden helpen we het collectief om voort te bestaan. Bizar.

Het is een menselijke reactie om betekenis te willen geven aan wat er gebeurt in de wereld, maar ik krijg mijn hoofd hier gewoon niet omheen. Dus doe ik wat ik in die situatie altijd doe: ik schrijf. Ik geef mijn woordenstroom de ruimte en verwonder me over wat er op het scherm ontstaat.

Het voelt als een golfbeweging van eenvoud naar overvloed naar….ja, naar wat dan eigenlijk? Eén ding is helder: na deze pandemie zal de wereld niet meer hetzelfde zijn. Als dit iets duidelijk maakt, is hoe we als bewoners van de planeet Aarde met elkaar verbonden en van elkaar afhankelijk zijn. En hoe kwetsbaar we zijn als we niet in staat zijn om als collectief te reageren. Iets wat eerdere politieke spanningen, de milieucrisis en economische depressie niet voor elkaar kregen.

Als individu kan ik vooral invloed uitoefenen door zorgvuldig mijn eigen reactie te kiezen. Door verantwoordelijkheid te nemen voor hoe ik er zelf mee omga. Ik probeer weg te blijven bij conspiracy theorieën die me niks brengen dan onrust of wantrouwen. Als ik op dit moment iets niet kan gebruiken, is het dat. Tegelijkertijd wil ik niet naïef te zijn; niet zonder meer in laten grijpen op fundamentele rechten puur omdat ik me laat meevoeren met een vorm massahysterie.

Maar wat dan wel?

Ik merk dat collectieve onzekerheid bij mij nog altijd een reflex losmaakt om terug te kruipen in mijn schulp. Om ‘off the grid’ te gaan en zoveel mogelijk zelfvoorzienend te worden. Me als het ware onafhankelijk te maken van wat er gebeurt in het collectief. Dat is de kant die de adviezen me op lijken te duwen: boodschappen doen is gevaarlijk, geld is vies, andere mensen tegen komen onverstandig. Maar als ik dat laat doen, dan laat ik de angst regeren.

Ik besef namelijk ook dat het juist nu belangrijk is dat iedereen zich – op verstandige fysieke afstand – meer dan ooit verbonden voelt met datzelfde collectief. Om ons mensen te blijven zien als één groot menselijk systeem en niet als een verzameling potentiële besmettingshaarden. We vormen met elkaar een levend organisme dat, zoals elk systeem, gericht is op ontwikkeling en op zelfbehoud. De evolutie heeft tot nu toe uitgewezen dat elke keer als op een probleem of vraagstuk geen antwoord kon worden gevonden met de huidige manier van denken, er een vorm van nieuw bewustzijn ontstond.

Zo ook nu. Je ziet het al gebeuren. Hartverwarmende voorbeelden van solidariteit, van compassie en medemenselijkheid. Het is een unieke tijd in de geschiedenis waarin nieuwe manieren van verbinding worden uitgevonden, nu we niet meer in groepsverband kunnen optrekken.

Wat mij persoonlijk helpt is om te bedenken: hoe kan ik in deze situatie vanuit overvloed blijven reageren? Overvloed heeft voor mij persoonlijk een ander soort lading gekregen. Het is een synoniem geworden van liefde. Steeds opnieuw heb ik de keuze om te reageren uit schaarste of uit overvloed. Uit angst of uit liefde. En ik kies met heel mijn hart voor het laatste, wat voor mij betekent:

Kiezen voor vertrouwen in het goede. Nieuwe afwegingen maken over wat het betekent om in deze tijd te leven en verantwoordelijkheid te nemen voor het grotere geheel. Maar ook: genieten van alles wat zomaar tot onze beschikking staat en zeker niet vanzelfsprekend is, zoals de zon, de natuur, creativiteit, inspiratie. Als dát geen overvloed is?

 

 

 

 

waarom ik niet stop met schrijven

Eerlijk is eerlijk, ik was van plan om te stoppen. Ik kwam na een half jaar negeren terug op mijn blog om de stekker er uit te trekken. Een half jaar niet geschreven, druk met mijn bedrijf en met het leven in het algemeen. Allerlei redenen dat ik geen aandacht meer heb besteed aan Project Overvloed. En om dan zo’n treurige verwaarloosde site in leven te houden is ook weer zo wat.

Maar toen gebeurde er opeens van alles. Ik had afgelopen weekend een paar mooie gesprekken met oude vrienden. Ik werd overspoeld door een een gevoel van dankbaarheid voor de mooie plek waar ik woon. Het heerlijke leven dat ik leef. Voor mijn bedrijf, de reizen die ik maak, mijn geweldige leraren.

En ik besefte: dat is de overvloed die ik zelf gecreëerd heb. Dit is het effect van groots durven dromen. Van het bewust kiezen van mijn gedachten. Van het steeds opnieuw luisteren naar mijn gevoel en de acties nemen die goed voelen.

Dagelijks schrijven maakt daar een groot verschil in. Elke dag besteed ik regelmatig bewust aandacht aan hoe ik erbij zit. Wat gaat er op een dieper niveau in me om? Wat moet ik onder ogen komen wat ik nog weg druk? Hoe wil ik me vandaag voelen? Wat zijn mijn intenties? Zonder dat schrijven verhuis ik zo weer terug naar mijn hoofd. Daarom krijgt het prioriteit en is het net zo’n gewoonte geworden als tandenpoetsen.

Maar ik zou daar nooit aan begonnen zijn als ik niet een paar inspirerende voorbeelden had gehad die me lieten zien hoe dat ‘intunen’ werkt. Welke prachtige dingen zij tot stand hebben gebracht door op een andere manier waar te nemen en te reageren. Door hun openhartigheid en motivatie ben ik in beweging gekomen.

En ik realiseerde me dit weekend: ik heb een verantwoordelijkheid hierin. Niet voor andermans levensgeluk, maar wel een verantwoordelijkheid ’to pay it forward’. Omdat anderen met hun schrijfsels en overpeinzingen mij zoveel hebben gebracht.

En omdat schrijven is wat ik het liefste doe, besefte ik dat ik daar vooral niet mee moet stoppen. Want wat je het meeste plezier geeft, brengt je in een state-of-mind die alles mogelijk maakt. En dat gun ik mezelf, maar ook iedereen die net zo zoekend is naar een sleutel voor een overvloedig leven als ik twee jaar geleden was.

Dus al inspireer ik maar één iemand die per ongeluk op mijn blog stuit, dan is dat al meer dan de moeite waard.

 

 

van dromen naar implementeren

Ik noem het ietwat eufemistisch mijn bucketlist, maar als ik het wat dramatischer stel, zijn het mijn hartsverlangens. Mijn droomdoelen. Dat wat ik wil manifesteren in dit leven. Hier, op mijn wonderschone terras op Bali temidden van bananen- en palmbomen en de geluiden van de tropen, besef ik me dat ik al zoveel van die bucketlijst kan afstrepen. Het is er gewoon. Ik word er stil en, eerlijk is eerlijk, een beetje emotioneel van.

Wat ongelofelijk hoe verandering van mindset je een totaal ander leven kan bezorgen. En wat een ongelofelijk kado dat ik heb ontdekt hoe ik dat kon doen; hoe dit op mijn pad is gekomen op een moment dat ik het zó nodig had.

Shift

Project Overvloed is inmiddels twee jaar oud en ook al vindt een groot deel daarvan zich achter de schermen en nog niet in de tastbare wereld af, er is enorm veel geshift. In mij. In mijn mindset. In de manier waarop ik naar de wereld kijk. En ongemerkt beïnvloed ik daar mijn omgeving mee. Op een positieve manier, welteverstaan.

Ik probeer al een tijdje woorden te vinden om te kunnen delen wat het dan concreet en praktisch inhoudt, dit project. En de waarheid is: dat is enorm geëvolueerd in de afgelopen twee jaar. Hoe ik destijds begon en wat ik nu ervaar ligt een eind uit elkaar.

Ik ben het gestart vanuit het idee dat ik op een andere manier naar de wereld wilde kijken. Dat ik wilde breken met mijn schaarste-mindset. Ik had na jarenlang leven in bewuste eenvoud een ingewikkelde relatie met geld ontwikkeld en ik voelde dat dat anders kon.

Geitenwollen sok

Tegelijkertijd ben ik een idealist of, zoals sommigen zeggen, een geitenwollen sok. Ik vind milieu belangrijk. Ik vind eerlijkheid en integriteit belangrijk. Ik wil mezelf in de ogen kunnen blijven kijken en vanuit mijn hart bevestigen dat ik goed bezig ben. En daar bleek een hoop spanning op te zitten.

Ik vond bijvoorbeeld iets van geld. Ik vond dat het de oorzaak was van veel kwaad. Ondertussen vergetend dat het ook een middel is om veel goeds te doen.

Ik vond iets van mensen die in de schijnwerpers durfden te stappen. Terwijl ik tegelijkertijd de enorme kracht zie van goede ideeën en initiatieven die de wereld kunnen veranderen. En hoe zonde het is om dat onder de pet te houden, want dan onthoud je de wereld de effecten van die mooie ideeën en initiatieven.

Ik vond dat je alleen geld kon verdienen door veel en hard te werken. Terwijl ik zelf graag en goed betaal als iemand mij op een eenvoudige en moeiteloze manier ongelofelijk veel waarde biedt. Er was dus nogal wat om mee aan de slag te gaan.

Implementeren

Ik heb leraren gezocht (en gevonden), boeken gelezen, video’s gekeken, cursussen gedaan. Ik ben mezelf toe gaan staan om groot(s) te dromen. Om zonder waarde-oordeel over mijn wensen een bucketlist op te stellen die een eerste weerspiegeling was van mijn hartsverlangen.

Maar belangrijker nog: ik ben mezelf toe gaan staan om te  implementeren. Om gewoon te gaan doen. In het volle besef dat echte verandering pas ontstaat als je zelf een steen in die rivier durft te werpen, zodat het water voor altijd anders gaat stromen.

En één van mijn wensen was: in de winter naar een tropische bestemming om van daaruit te werken. En hier zit ik: op mijn veranda, in het donker, uitkijkend over een schitterende tuin. Met mijn laptop. En een dosis inspiratie van vandaag, wachtend om verwerkt te worden. Nadat ik dit heb opgeschreven.

Ooit heb ik geschreven dat je bij het bereiken van een droom, een doel, de horizon weer een stuk verder weg schopt omdat er steeds weer een nieuw verlangen opduikt. Ik beschouwde dat als een teken van ontevredenheid, van het feit dat je nooit een punt zou bereiken waarop je tevredenheid zou bereiken en vasthouden.

Motivator

Inmiddels zie (voel!) ik dat anders. Verlangens blijken een belangrijke motivator om te blijven bewegen. Zonder verlangens bestonden we als menselijke soort al lang niet meer. Als er geen verlangen was naar eten, drinken, liefde, avontuur, dan hadden we hier waarschijnlijk helemaal niet gezeten.

In plaats van frustratie over een nieuw verlangen zie ik het inmiddels als een ongelofelijk fascinerend proces; een weg waarbij je vooral nieuwsgierig bent naar hoe je nieuwe verlangen zich gaat manifesteren. En het vertrouwen dat het gaat gebeuren (of iets nog beter dan dat…) maakt dat er van frustratie eigenlijk geen sprake kan zijn.

Hooguit van verwachtingsvolle opwinding.

terugblikken om vooruit te kijken

Het jaar nadert zijn eind, net als de opdracht waar ik sinds de zomer aan werk. En zonder in clichés te willen vervallen merk ik dat ik door het samenvallen van beide eindes automatisch in de reflectie schiet. Terugblikken om vooruit te kijken, so to speak. De opdracht heeft nogal zijn tol geeist. Niet alleen omdat ik ver van huis was en een paar nachten per week in hotels sliep, maar ook omdat het speelde in een omgeving waarin ik maar niet in mijn kracht kwam. Heimwee, frustratie, niet luisteren naar mijn intuïtie, over grenzen gaan; wat ben ik mezelf tegengekomen.

Contrast

Maar ook: wat heb ik veel geleerd over wat ik wél wil. Contrast noemen ze dat geloof ik: ervaringen die je leren wat je niet langer wilt en je daarmee waardevolle informatie geven over waar je diepere verlangens wél liggen. In die zin zes transformerende maanden. Maar wel met het gevolg dat ik moe ben. Een diepe, ‘oude’ moeheid. Puur omdat ik mezelf op een aantal punten een beetje ben kwijtgeraakt.

Transformerend

Toch zou ik niet willen zeggen dat 2017 tobberig of zwaar was. Ik heb een paar waardevolle inzichten en lessen gehad dit jaar, die mijn leven een nieuwe, positieve wending hebben gegeven. Ik durf zelfs te zeggen dat 2017 een transformerend jaar was. Het jaar waarin ik meteen op Nieuwjaarsdag een helder inzicht kreeg in mijn persoonlijke missie en daar grote stappen in heb kunnen zetten. Het jaar waarin mijn oudste het huis uit ging en we onze relatie opnieuw moesten uitvinden. Het jaar waarin ik ontdekte hoe belangrijk het voor me is om niet alleen geaard, maar ook geworteld te zijn.

Mijn belangrijkste inzichten:

Ik overwon mijn angst voor zichtbaarheid. Al snel nadat ik op Nieuwjaardag helder had wat me te doen stond, liep ik aan tegen de vraag: hoe treed ik hiermee naar buiten? Daaronder bleek een flinke verzameling belemmerende gedachten te zitten: er zijn mensen die veel beter, meer ervaren of slimmer zijn dan ik. Wie ben ik om zo naar buiten te treden? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Tegelijkertijd voelde ik dat ik maar beter mijn comfortzone kon gaan oprekken als ik daadwerkelijk verandering wilde brengen. Iets waar ik in maart voorzichtig mee begon en die me inmiddels zo’n 1000 volgers heeft opgeleverd. En ja, er komt kritiek en dat is soms naar. Maar ik leer stukje bij beetje te accepteren dat dat een bijproduct is van meer zichtbaarheid.

Ik heb ervaren dat investeren loont. Ergens zat diep in mijn systeem nog een overtuiging uit mijn bewuste eenvoud-tijdperk: je betaalt geen geld voor dingen die je zelf gratis kunt doen. En zo worstelde ik me door websites, webinars en tutorials over ondernemerschap, websites bouwen, SEO, videobewerking, marketing en noem het allemaal maar op. Dat kostte zoveel tijd, dat ik aan mijn echte werk, het in de wereld zetten van mijn missie, niet meer toe kwam.

Pas toen ik de stoute schoenen aantrok en bij wijze van experiment wat dingen begon uit te besteden – de vormgeving van mijn website en mijn Facebookmarketing (eng!) – raakte mijn bedrijf in een stroomversnelling. De kosten waar ik zo tegenaan hikte verdienden zich maand na maand eenvoudig terug. En bovendien hield ik tijd over voor de dingen waar ik wél mee bezig wilde zijn.

Ik leerde dat multitasken niet bestaat. Het cliché klopt: dat wat je aandacht geeft groeit. Dus vanaf het moment dat ik mijn aandacht ging verdelen tussen mijn uurtje-factuurtje-opdracht en mijn ‘nieuwe’ bedrijf, kwamen beide niet goed uit de verf. Ik had op beide gebieden regelmatig het gevoel dat ik tekort schoot.

Ik kijk ongelofelijk uit naar de komende weken, waarin ik me weer helemaal kan storten op dat waar ik het allerliefst mee bezig ben. En gun mezelf in 2018 volledige focus op mijn missie, waarmee ik (heel eng!) afscheid neem van mijn uurtje-factuurtje bestaan.

Ik heb geleerd dat mindset de motor achter alles is. Zoals ik eerder al schreef: het is een kwestie van eerst geloven, dan zien. Ik moet actief geloven dat ik echt iets kan veranderen, in staat zijn het voor me te zien en het als het ware al te voelen voor het zover is. Het ‘harde’ werk zit in het trainen van mijn mindset, de rest is bijna een kwestie van het laten gebeuren. De acties komen dan als vanzelf, de realiteit ontvouwt zich voor mijn ogen. En als dat niet gebeurt, dan weet ik dat er nog werk aan de winkel is. Niet in de uiterlijke wereld, maar vooral bij mij van binnen.

eerst geloven, dan zien

Ik begon Project Overvloed vanwege een diepe wens. De wens om mijn mindset fundamenteel te veranderen. Om af te komen van het denken in schaarste, zuinigheid, spaarzaamheid. Om te shiften naar overvloedsdenken en om dat waar ik naar verlangde zonder schuldgevoel mijn realiteit in te trekken.

Ik begon met een onderzoek naar mijn diep gekoesterde verlangens. Dat viel nog niet mee, want ik kon lastig uitdrukken wat die nu precies waren. Elke keer opnieuw verviel ik in een soort sociale wenselijkheid: ik wil “iets”  bijdragen, ik wil “iets” in de wereld zetten. Door jarenlange onbewuste beperking van mijn verlangens had ik moeite om er bij te kunnen. Ik had mezelf regels opgelegd over weinig geld uitgeven, het weg-relativeren van materiële verlangens (want die zijn niet zo sjiek) en mezelf teleurstelling besparen door niet al te groot te denken.

Banaal

Het programma van Michael Pilarczyk zette me op het goede spoor. Zijn – soms confronterende – manier van beperkende overtuigingen bloot leggen bleek precies wat ik op dat moment nodig had. Ik kreeg een steeds duidelijker beeld van wat mijn échte diepe verlangens waren. En leerde mezelf niet langer te veroordelen om “banale” materiële wensen. Langzaam maar zeker dreven mijn diepere verlangens naar de oppervlakte.

Ik wilde meer ondernemer worden dan ZZP’er met een uurtje-factuurtje model. Ik wilde locatie onafhankelijk werken in plaats van in de file staan naar klanten. Inspirator zijn in plaats van hands-on consultant, adviseur of projectleider. In de winter een tijd aan de grauwheid van Nederland ontsnappen en vanuit een warme, zonnige lokatie werken. Leven in mijn eigen ritme. Meer buiten zijn. Creëren, schrijven, fotograferen. Vertrouwen op mijn intuïtie, in plaats van op mijn hoofd. Maar ook: me een keer aan laten kleden door een stylist. Professionele foto’s laten maken voor mijn zakelijke website en mijn marketing uitbesteden. Een goede coach inhuren die me helpt om naar een volgend niveau door te breken. Leren van de beste leraren. De wereld over reizen, inspireren en geïnspireerd worden. Mijn geld verdienen met wie ik ben in plaats van (alleen) met wat ik kan. Mijn ruimte durven innemen, zichtbaar worden en mijn authentieke geluid laten horen; ook al komt daar kritiek of weerstand op.

Shifts

Het is nu ruim anderhalf jaar later. Ik heb een paar enorme shifts gemaakt. Ik merk dat ik het lastig vind om onder woorden te brengen wat dat precies inhoudt, maar als ik het zo plat mogelijk sla dan komt het neer op dit: ik ben in het leven gestapt dat ik wil leiden. En ik ben gaan verwachten dat mijn dromen uitkomen. En ik krijg daar steeds meer tastbare bewijzen van.

Ik heb geïnvesteerd in een coach, ik heb professionele foto’s en een website laten maken. Ik ben als het ware in de persona van de succesvolle ondernemer gestapt en guess what? Ik blijk daarmee mijn eigen realiteit te creëren: klanten komen op mijn pad, ik ben meer en meer trainer en coach geworden, ik word geïnterviewd over mijn manier van werken en mijn bedrijf is er gewoon. Alsof het nooit anders geweest is. Ik heb hem als het ware in de wereld gedroomd. Ik ben opeens die ondernemer. En het geld dat ik investeer, ontvang ik elke keer opnieuw (minstens!) terug.

In januari vertrek ik voor een paar weken naar Indonesië, ik werk met een businesscoach en mijn zakelijke zichtbaarheid is enorm toegenomen. Ik heb me laten bijstaan door een stylist en ik heb dit jaar al verschillende reizen gemaakt en heb kunnen schrijven en fotograferen. Een behoorlijke verandering voor een voormalig consuminderaar en minimalist…

Blokkade

Nog niet alles is gerealiseerd. En elke keer als er wel iets gerealiseerd is, wordt er een nieuw verlangen getriggerd, waardoor het werk eigenlijk nooit “af” is. Maar dat wil je eigenlijk ook niet, want wie zijn we nog als we niks meer hebben om van te dromen of om naar uit te kijken?

Op sommige thema’s zit nog een belemmerende gedachte of een blokkade. Zo merk ik dat ik nog steeds regelmatig een ingewikkeld gevoel krijg bij het uitgeven van geld aan luxe dingen, zoals een keer naar een goede kapper gaan (degenen die mij al langer kennen weten dat ik zelf mijn gezinsleden knipte en ongeveer 1 keer per jaar zelf naar een kapper ging). Ook voel ik dat ik het best eng vind om hier over te schrijven. Ik ben een nuchter iemand, wil best experimenteren met ongrijpbare dingen als mindset, maar ik moet dan wel harde bewijzen hebben dat het uiteindelijk werkt. Meten is weten. En dit past daar niet bij.

Ik kan niet ontkennen dat ik af en toe sceptisch ben, dat ik me afvraag of het allemaal niet verzin. En ja, in feite is dat ook zo, want als je het niet eerst verzonnen hebt, dan komt het nooit in je realiteit. Heel kort samengevat is mijn leven veranderd van “Eerst zien, dan geloven”, naar: “Eerst geloven, dan zien”.

Volle verantwoordelijkheid

Het is een prachtig pad. Maar ook een confronterend pad, want elke keer opnieuw loop je tegen je eigen belemmeringen, angsten en blokkades aan. En het maakt dat je volle verantwoordelijkheid moet nemen voor wat je overkomt, of juist voor wat je niet overkomt. En dat is niet altijd prettig of comfortabel. Maar nu ik eenmaal deze glimp heb opgevangen en mogen ervaren, heb ik een nieuw tijdperk betreden. Een tijdperk waarin ik mezelf opnieuw moet uitvinden, namelijk als de persoon die ik diep van binnen het allerliefst wil zijn. En daarmee moet ik alles afbreken wat die persoon niet is. Dat gaat gepaard met veel euforie, maar zeker ook met groeipijn.

de yang-val

Dit was de zomer waarin mijn nieuwe bedrijf echt begon te vliegen. Grappig hoe dat werkt. Je bent er al zo lang mee bezig. Je hebt het in je hoofd al helemaal uitgedacht, zó realistisch dat het bijna tastbaar is. Je zet elke dag een stapje in de goede richting en heel lang is er niks te zien. Je vraagt je af of je het niet allemaal voor niks doet, of je niet aan iets begonnen bent waar de wereld nog niet klaar voor is. Of erger nog: waar gewoon helemaal geen behoefte aan is.

Shift

Dan opeens shift er iets. De buitenwereld begint je aan te spreken op je nieuwe bedrijf. Je krijgt wat verzoeken of je een verhaaltje wilt komen houden, een workshop wilt doen of een paar trainingsdagen wilt verzorgen. Voor de buitenwereld lijkt het succes al groter dan het in werkelijkheid is en het lijkt ook nog eens zomaar uit het niets te komen. Terwijl jij weet hoeveel liefde, aandacht en uren werk er in zitten. En hoe lang de aanloop was om het systeem in werking te krijgen. Maar…het lukt! Het komt los!

Continue aan staan

En dan doemen opeens alle oude valkuilen weer op: niet kunnen loslaten. Jezelf geen rust gunnen. Dag en nacht er mee bezig zijn om het prille succes niet piepend tot stilstand te laten komen. Ik stond continu aan. En waar ik het meest bang voor was gebeurde: mijn bron begon op te drogen. Mijn inspiratie begon weg te ebben. Ik probeerde het nog bij de staart te grijpen, maar daarvoor was het al teveel verdampt.

Ik zie het om me heen gebeuren en ik waarschuw vriendinnen ervoor. Maar bij mezelf lijk ik het niet op tijd te herkennen: de yang-val.

Yin en Yang

Misschien moet ik de term yang-val eerst even toelichten, want ik kan me voorstellen dat die niet bij iedereen meteen een belletje doet rinkelen. Je kent vast de termen yin en yang. In feite zijn dat twee tegengestelde krachten die alle aspecten van het leven en het universum doorspekken. Het één kan niet zonder het ander bestaan. Yin vertegenwoordigt aspecten als vrouwelijk, donker, de maan, koelte, zachte dromerige kracht. Yang staat voor het mannelijke, de zon, warmte en actie. Alles bestaat uit Yin en Yang. Het is dus zeker niet zo dat vrouwen alleen maar Yin kracht kennen en mannen uitsluitend Yang. Maar Yin en Yang zijn niet altijd in balans.

Paradoxaal

Het paradoxale is, dat mijn nieuwe bedrijf als onderliggende ambitie heeft om meer Yin te brengen in een omgeving die behoorlijk Yang is. Concreet: om meer waarnemen, luisteren en voelen te verweven in de manier waarop projecten georganiseerd worden. En projecten zijn vrijwel per definitie gericht op resultaat, op actie, op doen.

Maar om die ‘zachte boodschap’ in de wereld te zetten heb ik een stevig beroep gedaan op mijn Yang kracht. Een website en een opleidingsomgeving bouwen, content produceren, marketing, offertes maken, verkoopgesprekken voeren. En daar ging het dus mis: ik trapte in de Yang-val. Eentje waar ik erg gevoelig voor ben.

Een zomer ging voorbij waarin ik hard werkte, elke dag opnieuw het werk deed dat moest gebeuren vanuit een enorme gedrevenheid om mijn idee in de wereld te zetten. Maar ik dreef los van mijn eigen waarnemen, luisteren en voelen. En daardoor merkte ik vrij laat dat mijn bron, mijn inspiratie begon op te drogen.

Fast forward

Fast forward een paar weken later. Ik heb mijn dagelijkse meditatie opgepakt, ik ga weer naar yoga. Ik doe het rustiger aan. Een beetje. En ik ontdek – opnieuw – dat inspiratie niet komt uit actie, maar uit loslaten, dromen en mijmeren. Dat het continu aan staan weliswaar zorgt dat er actie is, maar dat actie zonder inspiratie uiteindelijk maakt dat je jezelf uitput. Stukje bij beetje merk ik dat de geïnspireerde ideeën weer boven komen drijven. En dat verklaart meteen mijn terugkeer hier 🙂

 

schrijf jezelf omhoog

Ik schrijf al zo lang ik me kan herinneren. Dagboeken, verhaaltjes, later ook blogs en vele stukken voor mijn werk. Schrijven is voor mij een manier om mijn ideeën te delen. Maar ook om te denken, om mijn gedachten te ordenen. Vaak is het bijna een manier van meditatie: ik schrijf free-format een eind weg en zie vol verbazing wat er na een tijdje op papier verschijnt. Dan zie ik opeens haarscherp wat er al een tijdje in mijn onderbewuste aan het borrelen en gisten was.

Soms zakt de behoefte aan schrijven een tijdje weg. Vooral als ik beroepsmatig een tijdje veel schrijfwerk heb, is het gevoel dat ik mijn gedachten móet opschrijven een stuk minder. Soms kan ik een tijd lang alleen schrijven als ik boos of gefrustreerd ben. Moet ik iets van me af schrijven om het vervolgens te verscheuren en met een rustiger gemoed weer verder te gaan. Maar de laatste tijd gebruik ik schrijven voor iets heel  anders. En dat is waar ik het vandaag over wil hebben. Schrijven als tool om je ‘mojo’ zo op te krikken dat je dagen een gouden randje krijgen.

Affirmaties

Een tijdje terug schreef ik over mijn wat moeizame relatie met affirmaties. Ik besefte dat affirmaties een manier zijn om je bewustzijn als het ware te marineren in een andere mindset. Onbewust praten we de hele dag door tegen onszelf. En helaas is wat we zeggen vaak niet fraai. “Dat lukt nooit” of “Zo’n suffe fout kan alleen ik maken” of “Ik ben hier gewoon niet slim genoeg voor”. Herkenbaar?

Zodra je je bewust wordt van die innerlijke dialoog kun je deze gaan sturen. En affirmaties zijn daarbij een krachtig instrument. Het is bij het gebruik van affirmaties belangrijk dat je zorgvuldig uitgekozen, positieve bewoordingen gebruikt die voor jou betekenis hebben. Dat zorgt ervoor dat er positieve gedachten en gevoelens bij je ontstaan. Gedachten veroorzaken gevoelens.

Als je er in slaagt je gedachten te veranderen veranderen ook je gevoelens.

Ladder

Ik had destijds een manier gevonden waarop affirmaties voor mij begonnen te werken. Maar Project Overvloed zou geen project zijn als ik niet aan de slag zou gaan met het verbeteren van mijn methodieken en het meten van de resultaten.

Het begon met het manifestatiedagboek van Maartje Koper. Daar stond een heel helder en herkenbaar staatje in van de bewustzijnsladder. Deze begint op het laagste niveau met wanhoop, depressie en onmacht en loopt via treden als woede, zorgen en pessimisme steeds verder omhoog. Hoe hoger op de ladder, hoe prettiger je gevoelens. Onderweg naar boven kom je tevredenheid, enthousiasme en liefde tegen. Helemaal bovenaan de ladder wentel je je in dankbaarheid en vreugde. Het dagboek van Maartje geeft een aantal tools om je al schrijvend naar een hogere trede op de ladder te brengen.

Waar het bij mij aanvankelijk mis ging met affirmaties, was dat ik te snel teveel sporten van de ladder wilde overslaan. Daarom klopte het gevoelsmatig niet en hield ik mezelf voor de gek. De stap van depressie naar passie is bijvoorbeeld veel te groot en gaat nooit in één keer werken. Dan kun je affirmeren tot je een ons weegt.

Schrijf jezelf omhoog

Wat ik destijds al ontdekte was dat affirmeren beter werkte als je de stappen minder groot maakt. In één keer zes treden overslaan werkt gewoon niet. Niet op een echte ladder en niet op deze ladder. In Maartjes dagboek staat een oefening waarmee je je eigen script voor de dag schrijft. Zij noemt dat een ‘geldscript’, maar je kunt elk willekeurig script schrijven. En het werkt als een trein! Met het script programmeer je je onderbewuste op zo’n manier dat het je nieuwe realiteit wordt. Dat werkt alleen als je onderwerpen in je script gebruikt die je raken, die iets doen met je gevoel. Iets wat nu nog te ver van je bed ligt (“ik word morgen wakker als multimiljonair”) brengt geen echte beweging.

Inmiddels gebruik ik niet meer het dagboek, maar heb ik er mijn eigen oefening van gemaakt. Iedere ochtend begin ik met mijn script. Ik schrijf hoe ik wil dat de dag verloopt, wat ik wil bereiken, hoe ik me wil voelen, wat ik wil meemaken. Ik maak daar geen onwaarschijnlijke verhalen van, maar ik voel hoe ik mijn mojo net één of twee treden hoger kan krijgen. Per dag kan dat heel anders uitpakken.

Shiften

Soms schrijf ik daadwerkelijk een soort script. Maar meestal zijn het wat losse zinnen die maken dat ik me goed voel. Een paar willekeurige voorbeelden: vandaag ga ik moeiteloos de volgende drie taken afronden […]. Ik voel me energiek, enthousiast en geïnspireerd. De training van vandaag verloopt ontspannen; ik voel de behoefte van de groep aan en weet daar op in te spelen. Ik heb zelfvertrouwen en ben gefocust.

Al tijdens het schrijven voel je je energie shiften en jezelf ‘lichter’ worden. In het begin kan het wat ongemakkelijk voelen om jezelf ‘een verhaaltje te vertellen’. De kunst is om het een kans te geven en niet te snel op te geven. Elke keer opnieuw ben ik verbluft van het resultaat. Niet alleen voel ik me beter na het schrijven, maar mijn scripts blijken keer op keer bewaarheid te worden. Daardoor begin ik steeds meer te vertrouwen te krijgen en steeds een stapje verder te gaan met mijn script.

een goede vorm van angst

Op dit moment lees ik Playing Big van Tara Mohr. Het boek was me al vaker aangeraden, maar op één of andere manier sprak het me toen nog niet aan. Laatst kreeg ik het kado van mijn coach en ben ik er, aanvankelijk schoorvoetend, in begonnen.

Waarom ik dat boek zo lang liet liggen? Vaak is dat een teken dat ik bang ben dat er iets instaat waarvan ik tot in het diepst van mijn botten voel dat ik er iets mee moet. Dat er een boodschap in zit waar ik mee aan de slag moet. En daar was ik nog niet klaar voor. Waar ik het hier over wil hebben is het stuk in het boek dat gaat over angst. En dan vooral: de angst die je ervaart als je iets nieuws gaat doen waarmee je buiten je comfortzone treedt. Want dat is voor mij een heel bekend gevoel.

Op volle kracht

Het wonderlijke van angst is dat we op heel verschillende aanleidingen min of meer hetzelfde reageren. De angst voor spinnen, om ’s nachts door een ruige buurt te lopen, dat ons vliegtuig neerstort of dat we onze tekst vergeten voor een publiek triggert ons met een pakketje fysieke verschijnselen: spanning, trillen, verhoogde hartslag, verkleinde pupillen, dat soort werk. Terwijl in het hele scala aan angsten sommigen veel realistischer zijn dan andere. Tijdens een heftige vlucht of een nachtelijke wandeling in een gevaarlijke buurt is het waarschijnlijker dat er echt iets schadelijks met je gebeurt, dan bij het spreken voor publiek.

Ons angstmechanisme heeft de neiging om altijd op volle kracht te reageren op situaties. Of we nu door een tijger verscheurd dreigen te worden of faalangst hebben. Het triggert dezelfde vecht-of-vlucht reactie, we ervaren het vrijwel met dezelfde intensiteit. En al die adrenaline helpt ons helemaal niet bij situaties die ons emotioneel bang maken, zoals angst om te spreken in het openbaar of om op een podium te staan. Sterker nog, het maakt dat we minder scherp kunnen denken.

Als je je bewust bent waar de angst door veroorzaakt wordt dan is dat een belangrijke eerste stap om het te leren temperen. In haar boek geeft Mohr een paar effectieve tools om emotionele angst om te keren.

Twee vormen

Ik vond dat een waardevol inzicht, aangezien ik zelden door tijgers verscheurd dreig te worden, maar desdanks erg bekend ben met de vecht-of-vlucht respons in mijn lijf bij tamelijk abstracte angsten. Wat bij mij nog meer resoneert in haar verhaal, is haar uitleg over de twee vormen binnen deze soort angsten.

Volgens Mohr wordt in de Hebreeuwse versie van de Bijbel onderscheid gemaakt tussen twee typen angst. Het eerste wordt pachad genoemd. Het is de irrationele oerangst voor dingen die mis zouden kunnen gaan. Door de mand vallen, jezelf onbedoeld belachelijk maken, dat soort dingen. Het tweede heet yirah. En dat is een belangrijke. Yirah gaat over het gevoel dat je hebt als je meer ruimte inneemt dan je gewend bent te doen, bijvoorbeeld op een podium. Wat je kan overvallen als je aan iets groots en waardevols gaat beginnen. Wat je voelt als je op het spoor komt van je levensmissie, van dat waarvoor jij op de wereld bent gezet.

We zijn geneigd yirah te interpreteren als een angst die opborrelt zodra je uit je comfortzone stapt en een emotioneel risico neemt. Vaak stappen we dan in onze gebruikelijke vecht-of-vlucht reactie en gaan het uit de weg. Maar daarmee doen we onszelf tekort. En niet een beetje.

 Playing big

Door deze vorm van angst te ontvluchten omdat het oncomfortabel voelt, belemmeren we onze eigen groei, houden we onszelf onbewust klein. Mohr roept in haar boek op om yirah volledig te omarmen, het te waarderen om wat het is: een signaal dat onderstreept dat je meer ruimte inneemt, je authentieke stem laat horen. En ja, dat is eng. En het maakt je kwetsbaar en zichtbaar. Maar het helpt je ook je volle potentieel te benutten.

Het oncomfortabele gevoel van yirah hoort bij playing big, bij jezelf laten zien en delen wat je écht in huis hebt. Dat is iets wat we veel te weinig doen. Wat ik veel te weinig doe. Ik volg met bewondering een aantal vrouwen die wel vol in het licht gaan staan en hun podium pakken. Tot nu toe had ik de woorden nog niet om te omschrijven wat zij weten wen ik nog niet, maar ik voel dat hier een belangrijke sleutel ligt. Ook voor jou?

p.s. Volg je Project Overvloed al op Facebook? Like hier mijn pagina en lees mee!

over passie, doen waar je goed in bent en ondernemerschap

Ik werk zes jaar voor mezelf. Uurtje-factuurtje zoals ze dat ook wel noemen. Hartstikke leuk en gevarieerd. Ondanks de vele uren, kilometers file en de grote hectiek komt het idee om ooit weer terug in loondienst te gaan geen moment bij me op. Geen seconde.

Toch kreeg ik vorig jaar het gevoel dat ik iets anders wilde, verder wilde. Dat alleen projecten leiden zoals ik deed niet voldoende uitdaging meer voor me was. Ik was klaar voor iets groters. Liefst iets dat groter is dan ik zelf.

Al een tijdje sluimerde het idee dat ik iets aan mijn schaalbaarheid moest doen. Dat ik meer mensen tegelijkertijd wilde kunnen bedienen, in plaats van één klant per dag. Er zitten maar zoveel uren in een week en ik moest steeds vaker ‘nee’ verkopen aan nieuwe klanten. Maar dat was niet het belangrijkst. Ik wilde meer impact hebben, positief verschil maken.

Midlife

Het had wat weg van een midlife crisis. Wat had ik nou neergezet en wat bleef er voor tastbaars achter als ik mijn klus had afgerond? Als ik het opschrijf klinkt het vrij banaal, maar ik had er echt buikpijn van. Een periode van zelfonderzoek, journaling en contemplatie volgde. Verschillende opties passeerden de revue. Ik vond coachen erg leuk, dus ik bood mijn diensten als coach aan. Al snel had ik klanten en alhoewel ik dat erg leuk vond (en vind!), voelde het niet als dé oplossing voor mijn persoonlijke crisisje.

Toen stuitte ik op onderstaand modelletje. Heel simpel en kernachtig en daarmee, in mijn geval, super effectief. Ik bleek namelijk vooral te opereren op het snijvlak van waar ik goed in ben en wat goed betaalt. ‘Rich but bored’ is wat stevig uitgedrukt, maar ik merkte wel dat alleen hetzelfde kunstje herhalen op verschillende locaties niet langer het heilig vuur in me ontwaakte. Het coachen bracht al wel meer het element ‘what you love’ in, maar  nog niet in de omvang die ik voor ogen had.

 

Waar ik goed in ben is projecten leiden. In het helpen van mensen en organisaties om te veranderen. Op een manier die bij ze past, die niet forceert, maar ondersteunt. Wat ik geweldig vind is mensen inspireren en aan het denken te zetten over mindset en het activeren van overvloed in hun leven. Door te spreken. Door te schrijven. Door te coachen. Wat ik – als hobby – doe voor Project Overvloed, zeg maar. Hoe kon ik de dingen zo combineren dat ik die sweet spot in het midden zou vinden?

Twee werelden

Al die tijd heb ik lopen denken waar en hoe die thema’s bij elkaar komen. Wilde ik die twee werelden naast elkaar laten bestaan? Wil ik mijn ‘zweverige’ kant helemaal los houden van mijn ‘zakelijke’, zoals ik in mijn uurtje-factuurtje werk doe? Ik heb hier erg over getwijfeld. Had niet het idee dat er begrip zou zijn in mijn zakelijke netwerk voor de dingen waar ik in mijn privéleven mee bezig ben. Maar het begint, hoe ik het ook wend of keer, steeds meer door elkaar te lopen. Kennelijk is het voorbestemd om elkaar ergens te gaan raken.

Er was een hele goede coach voor nodig om mij te wijzen op wat er eigenlijk al aan zat te komen: Project Overvloed is de basis voor mijn succes als projectleider. Het is de combinatie van mindset, het inzetten van mijn passie voor spreken en schrijven en mensen inspireren die maakt dat ik meer klanten krijg dan ik aan kan. En toen dat kwartje eenmaal viel was het vervolg simpel.

Ik besloot alles wat ik in twintig (…!) jaar projectmanagement heb geleerd om te vormen tot een online en offline training. Al mijn ervaring, tegenslag, inspiratie, kant-en-klare kennis en methodieken te gaan delen met andere projectleiders. Om ze te behoeden voor fouten die ik heb gemaakt. Maar ook om ze te inspireren dat het ook op een andere manier kan. Dat projecten leuker, moeitelozer en positiever kunnen zijn. Zó kan ik iets bereiken dat groter is dan ik zelf ben. Iets dat waarde toevoegt, ook als mijn project achter de rug is. Bovendien kan ik eindelijk een heel nieuw geluid laten horen in het traditionele projectleiderswereldje. Een geluid waarvan ik zeker weet dat veel mensen maar ook veel organisaties er hard aan toe zijn.

Moraal

De moraal van dit verhaal? Misschien zijn er wel meerdere moralen. De eerste is: zoek je sweet spot door te kijken waar wat je leuk vindt, wat je goed kan en waar je voor betaald kan worden elkaar raken. Maar minstens zo belangrijk is wat mij betreft: zoek het niet in grootse , ingewikkelde en verre dingen, maar combineer op een zo prettig mogelijke manier wat je al weet en doet en dan komt er een bak energie los waar je versteld van staat.

 

Voor de nieuwsgierigen: op www.deimplementatiedokter.nl lees je meer over de zakelijke kant van het verhaal.