persoonlijk Archieven - Pagina 2 van 3

(her)ontdek je verborgen passie

Stelde je me als kind de vraag wat ik later wilde worden, dan kon het antwoord per uur verschillen. Schrijver. Juf. Directeur. Boer. Journalist. Zelf had ik helemaal niet het gevoel dat ik het niet wist; ik vond alleen veel dingen leuk en ik vond het oneerlijk dat je zou moeten kiezen. Later werd dit beeld bevestigd in beroepskeuzetesten. Iets met schrijven, iets met mensen, iets met buiten bezig zijn. Ik scoorde op veel beroepen ongeveer even hoog. Dat werd door de decaan vertaald als: ze weet het niet. Ik had daarentegen het idee dat ik het prima wist, maar dat er gewoon geen hokje voor was. Ik had sowieso moeite met hokjes. Ik had liever een cluster aan creatieve vrijgevormde hokjes in allerlei vormen en formaten.

Carrièreladder

Maar zo werkt het systeem niet. Het is de bedoeling dat je je bij een studiekeuze zoveel mogelijk beperkt tot een richting waarmee een paar concrete en gangbare beroepen in het vizier komen. Dus ging ik braaf doen wat er van me verwacht werd. Ik studeerde keurig binnen vier jaar af aan de universiteit, vond een baan en beklom vervolgens vijftien jaar lang gestaag de carrièreladder.

Ik was zeker niet ontevreden, maar het begon na verloop van tijd wel te wringen. Want wat had ik nu gedaan met al die andere kanten van mezelf die nu een beetje lagen te verstoffen? Helemaal niks. Wilde ik dit proces van iedere twee jaar weer een stapje hoger in een nieuwe baan eindeloos volhouden? Ik voelde aan alles in mijn lijf een duidelijk NEE. Maar ja. Geld. Jong gezin. Hypotheek.

Spelen

Wat we als kind graag deden is een belangrijke indicator voor waar onze toegevoegde waarde ligt. Als kind hebben we alle ruimte om spelenderwijs te ontdekken waar onze talenten liggen. We zijn niet bang om fouten te maken of af te gaan, maar kunnen ons helemaal laten gaan in onze ontdekkingstocht. Maar omdat het ‘spelen’ is, wordt het niet serieus genomen. Niet door volwassenen, maar – terugkijkend – eigenlijk ook niet door onszelf. En dat is zonde. Want zoveel potentieel dat je bij je geboorte al is meegegeven ligt daar onbenut, te wachten tot je het herontdekt. Niet per se om rijk en beroemd te worden (tenzij dat natuurlijk je grote droom is), maar om te doen wat je graag doet. Om je allermooiste leven te leiden. Dat allermooiste leven is 100% maatwerk en belangrijke aanknopingspunten daarvoor liggen in jezelf besloten.

Worden wie ik ben

Ik begon dat pas te beseffen toen ik in 2004, nog altijd in loondienst, mijn allereerste blog startte. Er begonnen steeds meer mensen mee te lezen en te reageren en opeens was ik schrijver. Maar dat was niet het belangrijkste. Al schrijvend opende ik een deksel. Steeds meer kwam ik in contact met mijn eigen creativiteit en met wat ik graag deed als kind. Met wat ik graag had willen worden als-ik-later-groot-was. Ik besefte dat mijn enige beperking mijn eigen gedachten waren. Niets weerhield me er van om te worden wie ik ben. Ik was degene die me in het hokje met een label had laten opsluiten; niemand had me daartoe gedwongen.

Ik deed een driejarige yogadocenten opleiding en werd juf, gewoon naast mijn kantoorbaan. Ik begon een groentetuin en nam kippen en bijen en werd stadsboerin, gewoon naast mijn kantoorbaan. Het was allemaal een kwestie van gewoon gaan doen. En toen ik eenmaal helemaal begreep hoe dat mechanisme werkte, startte ik vijf jaar geleden mijn eigen bedrijf en werd directeur.

De moraal van dit verhaal?

Heb je het gevoel dat je leven maar een beetje voortkabbelt en er geen perspectief is op iets waar je warm voor loopt? Iets waar je vuurtje van gaat branden? Iets waar je uren over kunt dagdromen? Stap dan eens terug in je kindertijd en bedenk wat je graag deed. Tekende of knutselde je graag? Start dan een creatief projectje. Speelde je graag tikkertje of verstoppertje? Doe een lesje mee met een bootcamp club in het park. Op die manier wakker je je passie aan en open je een poort naar wat er allemaal nog meer voor je mogelijk is. Geloof me: als je daar op in tapt gebeuren er dingen die je niet voor mogelijk houdt!

reflecteren op een jaar overvloed – ik ben niet helemaal eerlijk geweest

Winterse verstilling, rust, kou, donkerte. Het zijn allemaal factoren die er in deze tijd van het jaar voor zorgen dat we als mens naar binnen keren en reflecteren. Dat doet de natuur én het zit in onze natuur. Ik voel die behoefte dit jaar heel sterk. Het verlangen om me terug te trekken, niets te doen, alleen maar even te zijn. Er is dit jaar veel in beweging gekomen. Niet alle beweging is even duidelijk voor de buitenwereld waar te nemen. Het meeste is een innerlijk proces dat nog volop gaande is.

Wat het afgelopen jaar me heeft duidelijk gemaakt, is dat wat je meemaakt een pure reflectie is van je binnenwereld.

Iets wat me een paar jaar geleden nog behoorlijk esotherisch in de oren klonk, voelt inmiddels als een natuurwet. Er zijn geen uitzonderingen. Voel ik me een slachtoffer, dan worden me dingen aangedaan. Voel ik me stromend en vrij dan kent de overvloed geen grenzen en ontvang ik het ene na het andere geschenk. Letterlijk, figuurlijk of beide. Dat is geen kip-ei situatie. Het start zonder uitzondering met mijn eigen mindset. Alleen heb ik dat nog niet altijd snel genoeg in de gaten.

Mijn doel met Project Overvloed was om alles wat ik in de afgelopen jaren heb geleerd over overvloed methodisch in de praktijk te brengen. Het schrijven zou me helpen om op een objectieve manier vinger aan de pols te houden en te analyseren wat werkt en wat niet.

Terugblikkend zie ik dat ik niet helemaal eerlijk ben geweest. De onzekerheid, worsteling en blokkades op mijn weg blijven in mijn schrijfsels onderbelicht.

Ik verberg me nog te vaak achter succesjes of ‘how to’ lijstjes. Daarmee laat ik vooral de stemmen van mijn hoofd en mijn ego aan het woord. Want ja, ook na een jaar in het teken van het overvloedsdenken zijn die stemmen nog aanwezig. Alleen ben ik me er wat eerder van bewust als ze het hoogste lied zingen. En daarmee mijn gevoel en intuïtie overstemmen.

Door de toon van mijn stukjes lijkt misschien alles alleen maar voor de wind te gaan. Maar in alle eerlijkheid: ik ben nog steeds minstens net zoveel leerling als leraar en kom regelmatig valkuilen tegen op mijn pad. Valkuilen die ik soms pas door heb als ik er al volledig in lig. Door die valkuilen niet in alle openheid en kwetsbaarheid te delen heb ik het gevoel dat ik een iets te eenzijdig beeld geef. Terwijl mijn intentie is dat je zo geïnspireerd raakt door mijn pad, dat je daar zelf dingen uit wilt adopteren. Daarbij is mijn eerlijke verhaal, óók over de keerzijde van de medaille, het minste wat ik kan meegeven.

Het jaar 2016 was een grondige reorganisatie van mijn binnenwereld. Daarmee heb ik het fundament gelegd waarop ik verder kan bouwen aan het leven zoals ik dat wil leiden.

Stromend en vrij, geïnspireerd en in oprechte verbinding met anderen en met mezelf. Om op die manier zoveel mogelijk mensen hands-on te helpen hun ideale leven te creëren. En ze onderweg uit de valkuilen te gidsen waar ik zelf meermaals in beland en weer uitgeklauterd ben.

Ik roep 2017 uit tot het jaar van de authenticiteit. Mijn focus blijft bij het creëren van overvloed. Dat betekent dat ik hier door ga met oefeningen en technieken delen waarmee ook jij die switch kunt maken. Maar daarnaast beloof ik dat ik meer zal vertellen over mijn eigen blokkades en beren op de weg. En hoe ik daar mee om ga.

Ik ben ongelofelijk dankbaar dat je mijn blog weet te vinden en met me mee leest. Ik wens je langs deze weg alvast een periode van serene reflectie, gevolgd door een inspirerend, energiek en overvloedig 2017!

de opbrengst van overvloed

Mijn overvloedsexperiment is nu zo’n acht maanden gaande en wat is er ongelofelijk veel in beweging gezet! Niet dat het alleen maar voor-de-wind-en-heuveltje-af is geweest tot nu toe, maar dat was ook nooit de intentie.

Calvinistische ondertoon

In januari 2016 ben ik begonnen om bewust te werken aan mijn mindset. Ik merkte dat het jarenlang leven in bewuste eenvoud een “schaarste energie” in me had vastgezet die me belemmerde mezelf helemaal te laten zien. Ik had een soort Calvinistische ondertoon in mijn denken en handelen gekregen die me afremde. Dat uitte zich in het gevoel vast te lopen, niet vooruit te komen. En in het sluimerende gevoel dat er een dimensie moest zijn die ik graag wilde ervaren, maar waar ik niet goed bij kon komen. Van voorzichtigheid naar vertrouwen, van mijn hoofd naar mijn hart.

Marathon

Ik had in de afgelopen jaren een flinke gereedschapskist vol technieken, kennis, oefeningen en inzichten verzameld, maar de moed om daar structureel mee aan de slag te gaan ontbrak. Tot eind vorig jaar. Ik ben dus eigenlijk nog maar net begonnen, maar de veranderingen zijn niet te ontkennen. Maar ik besef ook: dit is geen race maar een marathon.

Ik begrijp heel goed dat het schrijven over dit soort innerlijke verandering scepsis teweeg brengt. Want: het is abstract, lastig meetbaar en bovendien heeft het een behoorlijk zweverige ondertoon. Ik weet dat en voel dat zelf ook. Als nuchter persoon is het dus mijn uitdaging om een manier te vinden om het experiment zonder voorbehoud aan te gaan en mezelf vervolgens als het ware binnenstebuiten te keren. De woorden, voorbeelden of metaforen te vinden om uit te leggen wat er gebeurt. Liefst op zo’n manier dat andere mensen – jullie dus – er ook hun voordeel mee kunnen doen. Geen geringe opgave.

Belemmerende gedachten

Zou ik moeten samenvatten wat de rode draad was van de afgelopen maanden dan zou ik twee belangrijke elementen eruit willen lichten.

Het eerste is het herkennen van mijn eigen belemmerende gedachten en deze gericht aanpakken. Als ik even heel kort door de bocht mag gaan, dan is het enige wat in de weg staat aan overvloed mijn eigen, belemmerende gedachten. En als je er op gaat letten merk je dat die belemmerende gedachten je de hele dag zoet kunnen houden. Soms zijn ze verkleed als een angst of als een overtuiging. Vaak is het gewoon een drammerige stem die me vertelt dat iets wat ik begonnen ben ’toch nooit gaat lukken’. Als je je eigen gedachten en reacties van een afstandje observeert sta je verstelt van de drukte in je hoofd.

Ik maak er al een tijd een gewoonte van om mijn gedachten te labelen, zonder actief te proberen deze te veranderen. Als er zo’n belemmerende gedachte boven drijft krijgt dat van mij het label ‘angst’ of ‘oordeel’. Dat leverde me waardevolle inzichten op over terugkerende belemmeringen die kennelijk vrij diep in mijn systeem zitten. Er zijn situaties waarin telkens onzekerheid, angst of oordelen getriggerd worden. Daarbij is EFT voor mij ongelofelijk effectief geweest: een bedriegelijk eenvoudige methode waarmee je emotionele belemmeringen kwijtraakt. Zeker een aanrader om je daar eens in te verdiepen!

Vertrouwen

Het tweede is overgave aan het moment en er op vertrouwen dat alles precies zo gaat als het moet gaan. Het loslaten van de eeuwige – en niet-effectieve – kramp om resultaten te beïnvloeden geeft veel meer ruimte in mijn hoofd en in mijn lijf. Zo merkte ik maandagochtend tot mijn verdriet dat ik het diamantje uit de ring, die ik heb gekregen toen ik ben bevallen van mijn dochter, ben verloren. Een piepklein maar voor mij ongelofelijk waardevol diamantje en het kan overal liggen. Ik deed wat waarschijnlijk iedereen in die situatie zou doen. Ik liep mijn route op het werk een aantal keer terug en keerde het huis ondersteboven op de plekken waar ik pas nog was geweest. De zwaarte van het verlies voor dat emotioneel zo kostbare steentje voelde ik in mijn hele lijf.

Aan het einde van de dag nam ik de beslissing om te stoppen met het naar beneden kijken in de hoop het diamantje te vinden. Ik had er alles aan gedaan, het leverde niks op en gaf me letterlijk gevoel het hoofd te laten hangen. In plaats daarvan nam ik de beslissing juist weer met opgeheven hoofd te lopen. Het is wat het op dit moment is en als ik het steentje terug moet vinden, dan zal dat gebeuren. Het steentje zal mij in dat geval vinden. En onmiddelijk voelde ik, naast verdriet, ruimte. In mijn hartstreek en in mijn onderbuik. Bovendien leek alsof ik weer vollediger kon ademen. Ongelofelijk hoe je je eigen lijf met je gedachten ‘op slot’ kan zetten.

Parkeerplaats

Acht maanden project overvloed hebben me geholpen meer mijn rauwheid en authenticiteit te laten zien. Dat heeft een paar bijzondere bij-effecten. Ik ben congruenter: wat ik zeg en mijn gedrag en handelen kloppen met elkaar. Ik ben meer ingetuned op wat ik voel en dat maakt dat ik meer vreugde en diepgang ervaar. Ook in uitdagende situaties. De ondertoon van overvloed en dankbaarheid is sterker geworden. Maar de keerzijde is dat ik ook duidelijker dan voorheen voel dat bepaalde oude vriendschappen eigenlijk niet oprecht zijn. En dat is best een bittere pil.

In de maand dat ik met mijn gezin door de VS en Canada heb getoerd heeft deze energie veel bijzondere ontmoetingen en gesprekken opgeleverd. Het Universum lijkt me af en toe gerichte porretjes in de goede richting en steuntjes in de rug te geven. Bijzondere situaties, synchroniciteit. Een bijzonder prettig bijeffect is dat ik duidelijker voel wat mijn lijf nodig heeft, waardoor ik zonder moeite een evenwichtig gewicht heb bereikt, beter slaap en vrijwel geen koffie meer drink. En geloof het of niet: ik hoef zelfs in hartje Amsterdamzelden meer te zoeken naar een beschikbare parkeerplaats!

voelen voor denkers

Een van de grootste uitdagingen binnen mijn project Overvloed is consequent handelen vanuit mijn gevoel. Als rationeel getraind persoon ben ik geneigd eerst mijn hoofd aan het woord te laten. In onze cultuur horen we al van jongs af opmerkingen als: eerst denken, dan doen. Maar ook: flink zijn, niet huilen, even doorbijten, verman jezelf, laat je niet kennen! Het resultaat daarvan is dat we behoorlijk emotioneel continent zijn, maar ook dat we in de loop van ons leven steeds slechter bij ons gevoel kunnen komen. Ik was daar een schoolvoorbeeld van.

Strategie

Als baby en peuter leven we allemaal vanuit onschuld. We staan dicht bij ons gevoel en kunnen zonder enige remming aangeven of we iets geweldig of vervelend vinden. Dat verandert eigenlijk pas op het moment dat je naar school gaat. Als (erg) gevoelig kind heb ik gedrag aangeleerd dat moest voorkomen dat ik om het minste of geringste uit het lood geslagen raakte. En dat gedrag leerde ik met name van mezelf. Ik had snel door dat het overmatig tonen van emoties als verdriet of angst me kwetsbaar maakte naar leeftijdsgenoten die stoerder waren dan ik. Dat leek me geen handige strategie om mijn schooljaren mee door te komen.

Zo omschreven lijkt het een verstandelijke afweging om emoties te verbergen. Maar daar ben je nog niet echt toe in staat op de kleuterschool. Meestal is de feedback van anderen de belangrijkste prikkel: kinderen die je uitlachen als je huilt, volwassenen die vinden dat je nu te groot bent om je zo aan te stellen. Dat zorgt er voor dat we al op een jonge leeftijd, een leeftijd waarop ons rationele brein nog niet rijp is en we nog volop in contact staan met ons gevoel en onze intuïtie, leren een stukje van onszelf te verbergen.

Dader én slachtoffer

In onze hele ontwikkeling is erkenning van je ‘peers’ belangrijk. Erbij horen, geen afwijkend gedrag tonen maar je toch net voldoende onderscheiden om niet over het hoofd te worden gezien. Betreden we de arbeidsmarkt dan gaat dat vaak nog een stapje verder. Collega’s vallen vaak in een andere categorie dan vrienden. Niet alleen wordt er ‘professionaliteit’ van je verwacht, maar vaak is er sprake van ambitie om hogerop te komen en daarmee van concurrentie. Het tonen van gevoel in een werkomgeving wordt gezien als niet professioneel, als gênant zelfs. Het gevolg is dat je in de loop van je leven steeds verder van je gevoel, van je intuïtie af drijft. Het is te makkelijk ‘de anderen’ – ouders, school, de maatschappij – daar de schuld van te geven. Maar we zijn op dat punt allemaal net zozeer dader als slachtoffer.

Burn-out

Bij veel mensen komt er een moment in hun leven waarop ze beginnen te merken dat het ‘schuurt’. Dat gebeurde bij mij met een grote klap: ik kreeg een burn-out. Ik was in een situatie terecht gekomen die zo ver van mijn gevoel en mijn drijfveren af lag, dat ik er letterlijk ziek van werd. Erg ziek. Naast allerlei forse fysieke klachten was ik geveld door een oer-moeheid, in combinatie met een diep verdriet. Alsof alle opgepotte emoties er tegelijk uit wilden. Ik ben een jaar lang nergens toe in staat geweest. Bovendien was ik helemaal kwijt wie ik nu eigenlijk was. Wat deed ik graag, waar kreeg ik energie van, waar gingen mijn ogen van stralen? Een betere wake-up call kun je je niet wensen. Ik was nog geen dertig, had een jong gezin en lag totaal in de kreukels. Er moest iets veranderen, maar waar moest ik beginnen?

Technieken

Het is nu vijftien jaar later. Mijn leven ziet er nu totaal anders uit, maar dat is zeker niet van de ene op de andere dag gebeurd. Met veel vallen en opstaan heb ik weer leren voelen. Of beter gezegd, heb ik mezelf afgeleerd om niet te voelen. En daarbij bleken een paar verbluffend simpele technieken soms de meest effectieve: aandachtsoefeningen, schrijftechnieken maar ook het bewust worden van bepaalde denkpatronen. Zoveel jaar verder kan ik met opgeheven hoofd zeggen dat ik een balans heb gevonden tussen luisteren naar mijn gevoel (zonder me er door te laten overspoelen) en acteren vanuit ratio (zonder daarbij over grenzen te gaan). Ik kan daar nog menig stuk over schrijven, maar ik heb besloten dat ik het anders aan ga pakken.

Ik koester al lang de stille wens om een online cursus aan te bieden. Van denken naar voelen is een thema waarbij ik voel (weet!) dat ik voor veel mensen iets kan betekenen. Ik ben daarom een (gratis) online basiscursus Voelen voor Denkers aan het ontwikkelen. Daarin leer je op een heldere en nuchtere manier welke technieken je kunt gebruiken om beter bij je gevoel te kunnen komen. De lanceringsdatum is gepland rond eind augustus, maar als je interesse hebt kun je je vanaf nu al aanmelden via de aanmeldknop rechtsboven.

van eenvoud naar overvloed

Regelmatig krijg ik de vraag hoe het zo gekomen is dat ik van bewuste eenvoud naar overvloedsdenken ben opgeschoven. Was ik niet meer tevreden met eenvoud? En wat is nou eigenlijk precies het verschil? Om eerlijk te zijn vind ik dat zelf ook best ingewikkeld om uit te leggen. Maar ik ga toch een poging doen om te vertellen waarom overvloed voor mij anders voelt dan bewuste eenvoud.

Vooropgesteld dat iedereen een eigen definitie heeft van leven in bewuste eenvoud. Voor mij was het een pakket, dat vooral bestond uit bewust in het leven staan, waar mogelijk zelfvoorzienend leven, geen nieuwe spullen kopen als het ook goed tweedehands verkrijgbaar is, milieubewuste keuzes maken, weinig geld uitgeven, tevreden zijn met kleine dingen. Allemaal uitgangspunten die ik nog steeds een meer dan warm hart toedraag.

Zuinig

Ik merkte alleen dat die manier van leven ook heel langzaam en subtiel een energie in mij begon los te maken die ik het beste kan omschrijven als ‘zuinig’. Door het pad dat ik volg nam mijn gevoeligheid toe (of moet ik zeggen: kwam mijn gevoeligheid terug?). Ik begon me steeds meer bewust te worden van die energie. Het begon me te beperken. Ik zag hoe overvloedig de natuur is met haar weelderige pracht. Hoe er een positieve rimpeling ontstaat als je zomaar iets groots weg geeft zonder iets terug te verwachten. Hoe het leven een fantastische wending neemt als je vanuit je hart vol “ja” zegt. Ook als je de consequenties daarvan nog niet helemaal kunt overzien. Bewuste eenvoud bleek zich in mijn geval te hebben ontwikkeld tot een zekere vorm van behoudendheid, van beperking zelfs.

Ik ben die blokkades bij mezelf gaan onderzoeken. En ik kan je vertellen: wat je dan tegenkomt is niet altijd fraai. Zo kwam ik er achter dat ik een soort diepe angst voor gebrek, voor schaarste had. Dat ik me – onbewust – schaamde voor succes. Ik voelde schuldgevoel over het feit dat ik het zo goed had terwijl er armoede bestaat. Ik ontdekte dat ik vooroordelen had over mensen die leven in (mijn definitie van) “overdreven weelde”. Tegelijkertijd betrapte ik mezelf ook op afgunst over het gemak waarmee ze dat af leek te gaan. Ik ontdekte dat ik mezelf veroordeelde om mijn hoogmoed: je bent als dubbeltje geboren, ga je dan ook geen rare dingen in je hoofd halen! Wie ben jij nou helemaal? Geen mooi plaatje. En totaal niet wie ik wil zijn of wat ik wil uitstralen.

Gereedschapskist

Ik ben aan de slag gegaan met die blokkades. Want ze herkennen is één ding, maar hoe kom je er vervolgens vanaf? Het klinkt nu alsof het allemaal volgens een concreet en chronologisch stappenplan ging. In werkelijkheid is dit een proces en een zoektocht geweest die al zeker twee jaar bezig is. Met veel stappen voorwaarts, maar ook de nodige stappen achteruit. En nog steeds ben ik daar mee bezig. Ik heb een prachtige gereedschapskist verzameld vol met concrete oefeningen en meditaties. Technieken om naar binnen te keren, om blokkades te herkennen en te adresseren, om mijn luidruchtige ego te temperen en opnieuw te ontdekken wie ik echt ben en wat ik echt wil.

Die gereedschapskist wil ik graag gaan delen, omdat ik merk dat veel mensen, vaak in stilte, met vergelijkbare vraagstukken worstelen. Dat is ook de reden dat ik Project Overvloed ben gestart. Degenen die mij kennen weten dat het een behoorlijke sprong in het diepe is, om op deze manier een kijkje in mijn ziel te geven. Maar ik voel dat de meest effectieve instrumenten uit mijn zoektocht anderen zouden kunnen helpen. Daar kom ik binnenkort dus zeker terug.

Bubbelen

Terug naar de blokkades. Door het proces brak ik steeds een stukje verder open en was het bijna alsof er licht en zuurstof naar binnen kon stromen. Steeds vaker kwam het woord ‘overvloed’ bij me boven. En daar waar ‘bewust’ en ‘eenvoud’ een wat zwaarder, samengeknepen gevoel gaf, voelde ik hoe ‘overvloed’ een soort bubbelende energie opwekt die ik graag wil uitbouwen.

Door me daar van bewust te zijn en daar consistent mee te oefenen veranderen er dingen in mijn leven die ik voorheen niet voor mogelijk had gehouden. Er komen bijzondere mensen en kansen op mijn pad en mijn carrière begint zich als vanzelf af te stemmen op mijn nieuwe energie. Het ontvouwt zich op een manier die ik niet had kunnen voorspellen, maar die me wel laat beseffen: alles gebeurt precies op de manier zoals die moet zijn. Het klopt gewoon.

Big spender

Betekent het overvloedsdenken dat ik getransformeerd ben tot een materialistische big spender die lak heeft aan het milieu? Absoluut niet. De shift die ik heb gemaakt is aan de buitenkant waarschijnlijk niet eens waarneembaar. Het is een shift in mijn energie, waarbij ik in geleerd heb in te tappen op gulheid, liefde, zinnelijkheid maar vooral ook op mijn intuïtie. En of je nu een doorgewinterde spiritueel bent of een herstellende scepticus zoals ik, in de dagelijkse praktijk is duidelijk merkbaar dat je daardoor precies de dingen aantrekt die daar helemaal bij passen.

ontsnappen aan oude gedragspatronen

Ik wil met je delen hoe het komt dat ik een tijd niet in staat ben geweest om te schrijven. Dat ik mijn site een tijd bewust genegeerd heb. En hoe het komt dat ik op deze zondagochtend toch weer via mijn – inmiddels ietwat stoffige – laptop mijn gevoel (of durf ik het proces te noemen?) wil verwoorden.

Ik werk al jaren met mijn hoofd. Analytisch werk, waar veel denken en ratio aan te pas komt. Het is wat ik ken en wat ik kan. Het is veilig. Voor mijn werk was mijn denkkracht altijd mijn belangrijkste instrument. Maar ook in de rest van mijn leven had mijn hoofd de overhand gekregen in hoe ik leef, wat ik doe, hoe ik dingen ervaar. Het punt van zo’n sterk ontwikkeld hoofd is dat het nogal aanwezig is. Bovendien is het een effectief pantser tegen ongewenste gevoelens: een hoofd kan dingen weg rationaliseren, weg beredeneren. En zeker als je van jongs af aan erg open staat voor emoties en energie van anderen is dat aantrekkelijk.

Toen ik jaren geleden een stevige burn-out had is het zaadje geplant. Ik voelde dat ik fysiek moest verhuizen van mijn hoofd naar mijn hart. Dat mijn gevoeligheid en intuïtie volledig door dat dominante hoofd overwoekerd waren. Dat was alleen niet een kwestie van zomaar een knop om zetten.

We schrijven inmiddels 2016. Jaren zijn voorbij gegaan waarin ik steeds meer lagen heb afgepeld en waarbij mijn zwaartepunt is gedaald van mijn hoofd naar mijn hart en naar onder in mijn buik, waar mijn intuïtie woont. Ik heb moeten leren steeds meer van mezelf te laten zien en om te gaan met het gegeven dat ik verdrietige of pijnlijke situaties moet doorvoelen om ze te verwerken. Dat ik ze niet meer moet weg duwen om confrontaties te vermijden. Dat werkt namelijk als een soort venijnige boemerang, die je onderuit haalt op het moment dat je er niet op bedacht bent.

Taxi

En toch. In de afgelopen maanden nam mijn hoofd het sluipenderwijs weer over. Ik nam voor mijn werk een opdracht aan waarvan ik in mijn buik voelde dat ik het niet moest doen. Maar ja, brood op de plank, gestreeld ego dat ik ervoor gevraagd was, kortom: redenen om het toch aan te gaan. En dat bleek niet verstandig. Als onkruid na een lentebui kwamen allerlei oude gedragspatronen weer met het grootste gemak uit kieren en gaten omhoog. In een paar maanden stond er weer net zoveel spanning op mijn kaken en mijn ogen als vroeger en was ik niet meer in staat in te tunen op wat ik voel. Een knagende ontevredenheid en een enorm groot, zwaar en druk hoofd. Mijn lijf was, net als vroeger, weer de taxi die mijn hoofd overal naar toe bracht. Het echte contact met mijn lijf was ik kwijt. Ik zag in de spiegel dat mijn ogen hun spark kwijt waren. Die leek gedoofd onder een paar hardnekkige lagen ratio.

Gister en eergisteren was ik bij het Spirit Business Event en ik voelde mezelf daar weer in een rap tempo open breken. Door stil te worden, door bewust te voelen, maar ook door de authenticiteit van de mensen die daar hun verhaal deden. En daar kwam ik weer tevoorschijn, met alle emoties die daarbij horen: verdriet, frustratie, angst. Het was alsof een hardnekkige mist oploste en mijn pure, kwetsbare ik er onder vandaan kwam. Alsof ik bevrijd werd uit een strak korset en alles opeens weer kon stromen.

Wieden

Wat een genot te ontdekken dat het eenmaal gebaande pad van voelen, intunen en handelen vanuit liefde en authenticiteit niet verdwenen was! Het was alleen tijdelijk overwoekerd omdat ik in mijn valkuil van oude gedragspatronen was gestapt. En in tegenstelling tot het lange (lange!) proces na mijn burn-out was er dit keer geen kapmes of pikhouweel voor nodig om het pad te banen, maar was bewust wieden voldoende om het terug te vinden. En daar was het weer, het gevoel van: dit ben ik en dit wil ik. Dit wil ik brengen en betekenen. Ik ben er weer en het borrelt, bruist en stroomt.

Wat ik voor mezelf geleerd heb van deze periode:

Luister vóór je een beslissing neemt bewust naar je onderbuik gevoel en neem het serieus
Juist als je het (te) druk hebt moet je tijd maken om stil te worden en naar binnen te keren
Oude, ongewenste gedragspatronen blijven onder de oppervlakte aanwezig en doemen vooral op in tijden van stress en drukte. Het wordt alleen steeds makkelijker er weer uit te klimmen zodra je je er van bewust wordt en terug te keren naar je nieuwe, gewenste patronen.

verhalen

Wij mensen zijn meesters in verhalen vertellen. Met verhalen zorgen we voor verbinding: ze bevestigen onze cultuur, we dragen er onze geschiedenis mee over en verhalen zorgen voor een bijna zintuiglijke ervaring die verder gaat dan de overdracht van feiten of cijfers. Marketeers weten dit ook en maken er volop gebruik van: je koopt geen merk, maar een gevoel.

Ook ik ben zo’n verhalen verteller. Maar waar ik minder bedreven in ben dan marketeers, is het bewust verkopen van een gevoel bij een verhaal. Althans, ik ben op dat vlak nog bewust onbekwaam. En dat is meest ingewikkelde fase in een leerproces, kan ik je bevestigen. Sommige verhalen hoor ik mezelf al jaren vertellen. Zoals het verhaal over hoe ik na de middelbare school zo ver mogelijk weg van mijn saaie dorp ben gaan studeren. Of waarom ik op mijn achttiende eerst ben gaan samenwonen om drie jaar later, na het verbreken van de relatie, alsnog mijn studentenleven ‘in te halen’. En waarom ik altijd van de ene in de andere baan rolde. Waarom ik, in tegenstelling tot mijn vriendinnen, jong moeder ben geworden. Allemaal verhalen vanuit mijn perspectief verteld. En zo vaak herhaald dat ik onbewust de eerste versie elke keer aan mezelf bevestigd heb, waardoor het inmiddels in beton gegoten lijkt.

Maar in hoeverre is zo’n verhaal objectief? Het verhaal dat ik er op mijn achttiende of mijn vijfentwintigste van maakte is een interpretatie met het filter waar ik toen door keek. Door het vele herhalen heb ik die nooit meer bijgesteld en zijn het feiten voor me geworden. Dit besef begon te groeien toen ik een broer en zus hoorde vertellen over hun jeugd op een – in mijn ogen idyllische – vrij geïsoleerde plek. Waar de broer lyrisch kon uitweiden over de vrijheid en de ruimte, stond in het verhaal van zijn zus isolement en een beklemmend isolement centraal. Zelfde plek, zelfde jeugd, zelfde liefdevolle ouders maar een totaal verschillend verhaal. Wat zijn mijn verhalen? In hoeverre zijn die objectief? En wat zou er gebeuren als ik in hetzelfde verhaal andere accenten zou leggen? Doe ik daarmee de waarheid geweld aan? Is niet elk verhaal per definitie beïnvloed door de interpretatie van de verteller? Is het überhaupt wel mogelijk om een objectief verhaal te vertellen, of kan dat alleen als je je beperkt tot droge feitelijkheden?

Ik ben dus aan het experimenteren gegaan met mijn verzameling verhalen. Dat is confronterend, maar heeft verbluffende effecten. Zo merk ik heel sterk hoe verhaallijnen mijn energie beïnvloeden. Vertel ik vanuit een slachtoffer rol over dingen die me zijn aangedaan, dan voel ik me zwaar en lethargisch worden. Kies ik een verhaal waarin mijn innerlijke aanklager de boventoon voert dan voel ik dat zelfverwijt me kleiner en verkrampt maakt. Daarentegen brengt de focus op de vrolijke, soms bijna slapstickachtige kant van een verder saai verhaal, lichtheid en sprankeling met zich mee.

Begrijp me niet verkeerd: ik roep niet op om oude trauma’s dwangmatig te overschrijven met blije of lichtvoetige verhalen. Het blijken bij mij juist de oude verhalen te zijn die een beetje in de middenmoot zitten, niet extreem treurig, maar ook niet jubelend mooi, die heel geschikt zijn om mijn eigen filter te verkennen. En zelfs om daar tot op zekere hoogte een bewuste keuze in te maken en te voelen wat dat doet met de energie van dat verhaal. Naarmate ik me hier meer van bewust word, veranderen ook de verhalen die ik op een normale doordeweekse dag aan mezelf vertel. Probeerde een collega me te ‘pakken’ op een fout? (Ha, de slachtoffer-verteller pakte haar moment). Was die taalfout in mijn epistel echt zo dom dat niemand anders die had kunnen maken? (De aanklager aan het woord). Door dit te herkennen en bewust te kiezen voor andere accenten merk ik dat ik meer zelfcompassie ontwikkel en nog een stuk vrolijker ben bovendien. Het kan nooit kwaad hier eens mee te experimenteren!

affirmaties

Ken je van die affirmatiekaarten die je kunt gebruiken bij het veranderen van gewoontes en gedachten? Het werkt heel simpel: je trekt intuïtief een kaart met een positieve spreuk of quote en daarmee herprogrammeer je als het ware je onderbewustzijn. Het achterliggende idee is dat gedachten gevoelens teweeg brengen, dus als je je gedachten verandert, dan verander je ook je gevoelens. Met andere woorden: je gedachten vormen je realiteit. So far, so good.

Alleen: het werkt niet. Althans, bij mij werkt het niet. Ik kan voor een grote presentatie meermaals herhalen dat ik ontspannen en in control ben, maar mijn adrenaline niveau vertelt me iets anders. Ik kan voor een ingewikkeld besluit met grote consequenties hardop zeggen dat het nemen van beslissingen me eenvoudig af gaat, maar dat neemt mijn onzekerheid niet weg. Geloof me, ik heb het geprobeerd, en het eindigde met frustratie over het feit dat ik me alles behalve ontspannen en in control voelde. Hoe kon ik een geloofwaardige presentatie geven als ik ben niet eens in staat was op de goede manier met affirmaties om te gaan? Hoezo besluitvaardig als mijn onderbuik na het herhalen van affirmaties nog steeds kronkelt van de twijfel?

Van nature ben ik best gemakzuchtig, dus het idee om mijn leven te veranderen met affirmaties spreekt me buitengewoon aan. Bovendien geloof ik sterk in het idee dat onze gedachten onze realiteit vormen, want dat heb ik inmiddels vaak aan den lijve ondervonden. Nu ik al een tijd experimenteer heb ik een belangrijke crux gevonden voor effectieve affirmaties: ze werken alleen als ze de ongezouten waarheid bevatten. Het feit dat ik me voor een belangrijke presentatie voorhoud dat ik ontspannen en in control ben is een leugen. Ik voel de nervositeit tot in mijn cellen, dus wie houd ik voor de gek?

Het tegenovergestelde uiten van wat ik op dit moment, in het hier en nu voel, is niet effectief omdat het te ver af ligt van mijn realiteit. In plaats daarvan is het belangrijk om na te gaan hoe ik me op dit moment voel en wat ik in plaats daarvan zou willen voelen. Gebruik ik weer het voorbeeld van de presentatie dan kan dat ongeveer als volgt gaan. “Ik ben zenuwachtig om voor een grote groep mijn verhaal te houden. Maar ik ben volop aan het leren te vertrouwen op mijn capaciteiten en ervaring. Daarom kan ik bij iedere presentatie steeds meer ontspannen en kom ik steeds meer in control.” Ik merk dat alleen al de erkenning van mijn huidige gevoel direct verlichting teweeg brengt. Combineer ik dat met het expliciet maken van het gevoel dat ik wil hebben dan verdampt een groot deel van de onzekerheid en pluk ik (zowaar!) de vruchten van de affirmatie.

Hoe werken affirmaties voor jou?

andere mensen

Deze week was een baalweek. Januari is al nooit mijn sterkste periode, maar deze week leek het even allemaal tegen te zitten. Ondanks mijn verwoede pogingen om te focussen op hoe ik me wil voelen, lukte het me maar niet om uit die slechte vibe te komen. Mijn werk liep niet lekker, ik was ontevreden over van alles en ik voelde me bovendien om onverklaarbare redenen een beetje zielig. Kortom, niet echt een lichtend voorbeeld van overvloed.

Nu, aan het eind van de week, heb ik bewust wat tijd genomen om afstand te nemen en te kijken wat er precies gebeurde. Want – zoals dat gaat bij projecten – een tussentijdse evaluatie kan een paar nuttige lessons learned opleveren. De vrijdag is daar een prima moment voor.

Wat was er aan de hand? Waarom lukte het me maar niet om er een positieve draai te geven? Het kostte wat reflectie (en genadeloze eerlijkheid!) om het obstakel bloot te leggen. De belangrijkste vraag van deze week was: hoe ga je om met mensen die in de weg staan van wat jij in de realiteit wilt brengen?

Hartstikke leuk, zo’n experiment om je diepste verlangens in de praktijk te brengen, maar daarmee vlak je voor het gemak uit dat de wereld vol is met mensen die óók hun eigen wensen hebben. En die liggen niet per se in lijn met wat jij zou willen aantrekken.

Een voorbeeld. Mijn eerste werkdag van deze week begon met een overleg waarin ik fors het vuur aan de schenen gelegd kreeg door een paar ontevreden mensen. Het voert te ver om uit te leggen wat er precies aan de hand was (bovendien is het erg oninteressant), maar hun frustratie kwam hard bij mij binnen. Ik voelde me verantwoordelijk voor het oplossen van hun onvrede. Tegelijkertijd vond ik het onrechtvaardig dat ze mij zo aanvielen, omdat het probleem ontstaan was in een periode (ver) voor ik in deze organisatie kwam werken. Mijn pogingen om in gezamenlijkheid te bekijken hoe we de situatie konden verbeteren, strandden. Ik voelde me een boksbal en wilde alleen maar weg uit deze vergadering. Daar zat ik dan: al drie weken hard aan het oefenen om positieve vibraties uit te zenden, maar de invloed van andere mensen had ik tot nu toe buiten beschouwing gelaten. Hoe kun je überhaupt andere mensen met andere wensen en belangen een plek geven in het proces? Was deze situatie niet gewoon een bewijs dat het hele project gedoemd was te mislukken?

Als beginnend projectleider Overvloed moest ik daarvoor even helemaal terug naar de beginselen achter de wet op de reflectie. Een heldere afspraak die ik met mezelf heb gemaakt voor dit project, is vertrouwen te hebben in deze (voor mij nieuwe) manier van denken. En vanuit dat vertrouwen te verkennen wat een verklaring zou kunnen zijn die resoneert.

Eén van de eerste aanknopingspunten is, dat wat zich manifesteert in je leven, een spiegel is van wat jij zelf aan energie uitzendt. Ik was al voorbereid op (terechte) onvrede voor ik goed en wel met deze mensen de vergaderzaal in stapte. Voel ik terug wat er vervolgens gebeurde in dat overleg, dan traden er een paar patronen in werking die minstens zo oud zijn als ik zelf: ik voel me verantwoordelijk voor het geluk van anderen, ik heb het gevoel dat ik faal als anderen ondanks mijn pogingen ontevreden blijven. Ik voel me klein en kwetsbaar als mensen hun boosheid of frustratie uiten. Bovendien zat er ook nog iets verongelijkts omdat ik de schuld kreeg van iets waar ik niet de oorzaak van ben. Had ik ’s ochtends in de file nog ijverig mijn positieve vibe geoefend, ik stapte onzeker de ruimte in en vanaf dat moment ging het van kwaad tot erger. Al mijn blauwe plekken werden één voor één ingedrukt, alsof het universum wilde aangeven waar er nog werk te verrichten is.

Wat zou er gebeurd zijn als deze patronen niet in werking waren getreden, omdat ze me niet meer in de weg zaten? Als ik in staat was geweest om op een positieve manier die ruimte in te stappen? Dan waren de anderen waarschijnlijk nog steeds ontevreden geweest, maar er was misschien ook ruimte ontstaan om de situatie ten goede te keren. Mijn conclusie voor dit moment: andere mensen reageren op de energie die ik uitstraal, waardoor vervolgens weer een gevoel in mij wordt geactiveerd. Dat kan zowel positief als negatief zijn. Die hypothese voelt goed binnen het raamwerk van Overvloed en lijkt me zeker een volgend experiment waard. Maar daarnaast is er werk aan de winkel om de belemmerende gevoelens die aan de oppervlakte kwamen drijven eens onder de loep te nemen.

hoe weet ik wat ik wil?

Het klinkt zo mooi: je hart volgen, je volle potentie benutten, je passie leven. Maar hoe kom je er nu achter wat dat is, die passie? Waar liggen eigenlijk je diepere drijfveren? En hoe weet je zo zeker dat het niet je ego is die de boventoon voert en die het gefluister van je ziel overschreeuwt?

Het is een vraagstuk dat me al een tijd bezig houdt. Als je steeds van de ene baan in de andere rolt en je bevlogenheid telkens na een tijd plaats maakt voor verveling of demotivatie. Als je gegrepen wordt door een nieuwe hobby of activiteit, daar een periode lang al je energie in steekt, tot die passie ongemerkt verdampt en je het opeens helemaal kwijt bent. Heb je dan eigenlijk wel echt je hart gevolgd? Of heb je de signalen over je diepere drijfveren verkeerd geïnterpreteerd?

Sommige mensen weten al op heel jonge leeftijd dat zij dokter, piloot of kunstenaar willen worden. Ze verkondigen dat al sinds de kleuterschool en werken er, zowel qua opleiding als qua energie, gericht naar toe. Als de droom aansluit op het talent dan is succes gegarandeerd. Ik had dat niet en nog steeds weet ik niet precies wat ik wil worden als ik later groot ben. Ik heb me jarenlang telkens op nieuwe passies gestort en steeds heb ik, na de wittebroodsweken van die baan, hobby of activiteit, geconcludeerd dat het toch niets voor mij was. En zo struikelde ik van het ene in het andere nieuwe project. Tot ik besloot mijn patronen eens grondig onder de loep te nemen.

Een tijd geleden las ik een stukje tekst die dit bewustwordingsproces echt in gang zette. Ik weet niet meer precies waar ik het las of hoe de exacte tekst was, maar in essentie kwam het hier op neer:

Wie zou je zijn als je niet hoefde te overleven in de echte wereld? Als je niemands goedkeuring of acceptatie nodig had? Als het niet nodig was om erbij te horen, uit te blinken of jezelf op wat voor manier dan ook aan te passen aan de buiten wereld? Wat zou je in dat geval doen met je leven? Wat zou je creëren?

Al contemplerend begon ik ongecensureerd op te schrijven wat ik als kind graag deed, wat ik allemaal graag nog eens zou willen doen, wie ik zou willen ontmoeten en wat ik zou willen meemaken. Ik heb mijn hoofd uitgeschakeld en intuïtief mijn pen over het papier laten schuiven. Dat gaf verrassend veel inzicht! Want in plaats van intellectuele uitdagingen, wat tot nu toe mijn werk was, lagen de thema’s op de ‘bucket list van mijn onderbewuste’ veel meer op het gebied van creatief bezig zijn, verschil maken voor mensen, inspireren, mijn hart en mijn lijf inzetten in plaats van mijn hoofd. Alleen al het er mee bezig zijn bracht voelbaar een andere energie met zich mee. Het gaf ruimte en inspiratie en er begonnen zich kansen voor te doen die me als vanzelf die kant op begonnen te sturen. Naast mijn consultancy werk kwamen verzoeken om yogales te geven en mensen te coachen. Mijn liefde voor fotografie borrelde weer op, na jarenlang vergeten te zijn. Nog zonder het roer in één keer volledig om te gooien werd het leven er een stuk leuker op en het is nog steeds gaande.

Dat is volgens mij één van de misverstanden over wat te doen als je je roeping eenmaal ontdekt hebt. Er zijn vaak allerlei praktische redenen waarom je niet van de ene op de andere dag volledig het roer om kunt gooien. Dat hoeft ook niet. Zodra je je roeping gewaar wordt, beginnen zich dingen om je heen te ontvouwen, waardoor het langzaam maar gestaag gewoonweg gebeurt. Ongeduldig als ik ben schoot ik voorheen altijd meteen in standje Actie. Zoals: mijn werk bevalt me niet meer, ik ga solliciteren. Klinkt dat bekend? Inmiddels heb ik ervaren dat, zodra je je energie anders richt en je de tijd neemt om de toekomst zich te laten ontvouwen, er iets in werking treedt. En dan komen er dingen op je pad die je zelf niet had kunnen bedenken, maar die eigenlijk nog passender zijn dan wat je zelf besteld zou hebben.

Een concreet voorbeeld is het droomhuis dat wij op het oog hadden. Het stond al maanden te koop en na de eerste bezichtiging stond vast: we zouden een bod uitbrengen. Op het moment dat we dat deden, kregen we van de verkopend makelaar te horen dat het net onder ons neus verkocht was! Een ongelofelijke domper, want we waren al lang op zoek en dit huis voldeed als eerste aan alle voorwaarden die we hadden gesteld. Gevoelsmatig waren we weer helemaal terug bij ‘af’. Een paar maanden gingen voorbij en ik liet het actieve zoeken naar een huis los. Tot op een ochtend een melding kwam van een huis dat net in de verkoop was, voor ongeveer dezelfde prijs, maar tussen oude bomen (een lang gekoesterde wens) en met ruimte voor een eigen praktijk. In één keer werd duidelijk dat dit de betere optie was en dat dit zo had moeten zijn. Terwijl we al midden in het biedingsproces met de eigenaren zaten, kregen we een telefoontje van de vorige verkopende makelaar: de koop van het eerste droomhuis was toch niet rond gekomen, of we alsnog interesse hadden. Dat lijkt een terugkerend fenomeen bij manifestaties: tijdens het proces word je nog een keer getest of dit écht is wat je wil. Om een lang verhaal kort te maken: we wonen nu bijna een jaar in het mooie huis tussen de oude bomen. En dat is maar één uit een lange lijst voorbeelden van de afgelopen twee jaar.

Uit eigen ervaring heb ik op een rij gezet wat ik nodig had/heb om om in contact te komen en te blijven met mijn diepste drijfveren:

Stilte. Mediteer, doe ontspanningsoefeningen, ga in je eentje de natuur in, oefen om stil te worden van binnen. Alleen zo kun je dieper naar binnen keren om te (her)ontdekken wat je in je kern graag wilt doen of creëren.

Voel. Emoties geven belangrijke feedback over of je op de goede weg bent. Durf kwetsbaar te zijn. Alleen als je je gevoelens in de ogen kunt kijken, hoe pijnlijk of verdrietig soms ook, maak je ruimte voor wat je diep van binnen wilt. Emoties zijn er om te verwerken, als je ze weg stopt werken ze juist blokkerend.

Evalueer. Wanneer voelde je je on top of the world, waar krijg je energie van, wanneer gaan je ogen glimmen? En kun je dat gevoel proberen vast te houden?

Neem waar. Voel je energie als je denkt over wat je nu doet of wat je zou willen doen. Worstelen of lijden hebben niets met een zielsbestemming te maken. Moeheid, chagrijn, stress en angst ook niet. Ontspanning, lichtheid, inspiratie en energie wel.

Vertrouwen. Ook als je nog geen concrete ideeën hebt, maar wel kunt indenken hoe je je wilt voelen, zet je iets in gang. Probeer dat gevoel, die energie vast te houden en heb er vertrouwen in dat de concrete stappen zich aan je zullen presenteren.

Geduld. Spring niet in actie maar geef het proces de tijd om zich aan je te ontvouwen. Manipuleer niet, maar wacht met een optimistische nieuwsgierigheid af wat zich voordoet.

Dankbaarheid. Zie en erken het als er dingen gebeuren die in lijn liggen met wat je wilt. Ook al is het heel subtiel. Van dankbaarheid word je bovendien gelukkig.

Het Nu. Voorkom ‘future tripping’. Je wordt niet pas gelukkig als je die perfecte baan, die perfecte partner of dat bedrag op de bank hebt. Blijf met je aandacht in het nu en enjoy the ride!