Categorie: persoonlijk

Van prisoners dilemma naar ubuntu

Nederland gaat op slot. Deze woorden van de minister-president gisterenavond waren de start van weer een nieuwe fase in dit toch al turbulente jaar. Ik begrijp waarom dit besloten is. Tegelijkertijd voelde ik meteen een enorme knoop in mijn maag ontstaan.  Niet zozeer omdat ik bang ben voor mezelf, voor mijn gezin of voor mijn bedrijf. Ik vertrouw erop dat we, ondanks dat het echt pittig is op dit moment, ook hier onze weg wel weer in vinden. De knoop die ik voel gaat niet over mij. Hij gaat over ons, het collectief.

Als dit jaar ons iets duidelijk heeft gemaakt, dan is het wel dat wij natuur zijn. De natuur is niet iets buiten ons, niet iets dat we kunnen gebruiken om in te recreëren of wat we in de door ons gewenste vorm snoeien. Wij zijn natuur. En wat we nu ervaren is wat het betekent om daar deel van uit te maken. We voelen wat het is om onderdeel te zijn van een veel groter systeem waar we geen macht over hebben. Een systeem waarin we allemaal een verantwoordelijkheid in hebben om het geheel weer gezond en in balans te krijgen. Niet ieder voor zich, maar samen. Het ultieme prisoner’s dilemma: wat ben ik bereid als individu in te leveren om de groep sterker te maken?

Tegelijkertijd zie ik dit jaar meer scheuren in dat collectief dan ik ooit in mijn levensdagen heb meegemaakt. Mondkapjes, vaccinaties, Brexit, Amerikaanse verkiezingen, boerenprotesten, black lives matter… discussies worden op het scherpst van de snede gevoerd en er lijkt geen enkele ruimte meer te zijn voor constructieve dialoog. Ook al lijkt het soms ver van mijn bed, het beïnvloedt alles en iedereen, bewust of onbewust. Want ook mondiaal maken we deel uit van een systeem waarin allerlei interactie, relaties en connecties zijn. Elk systeem is op zichzelf een geheel, maar heeft verbindingen met allerlei andere systemen waar we deel van uitmaken. Dat is de betekenis van ubuntu, ofwel: ik ben, omdat wij zijn.

The tears I shed yesterday have become rain – Thich Naht Hanh

Zoals altijd: als ik probeer ergens chocola van te maken, dan ga ik schrijven. En vind ik antwoorden in de natuur die er al lang was voor wij op deze aarde rondliepen en die ons ook ver zal overleven. Ik krijg mijn hoofd er nog niet helemaal omheen, maar ik voel een paar dingen heel duidelijk:

Om functioneel te blijven als systeem hebben we verbinding nodig, geen isolatie. Daarmee zeg ik niet dat we de regels in de wind moeten slaan, maar wel dat we actief die verbinding levend moeten houden. Het is nodig om een flinke scheut menselijkheid toe te voegen aan wat we normaal zouden doen. Laten we weer kerstkaartjes (of brieven!) gaan sturen, oprecht informeren hoe het met de ander gaat en of we iets kunnen betekenen. Alle online mogelijkheden benutten om elkaar toch te ontmoeten en oprechte verbinding aan te gaan. Ja, het is een slap surrogaat, maar als het alternatief geen contact is, dan is dit te verkiezen. Toch?

Het nodigt uit om te leren accepteren wat er is. Alles is continu in beweging en in verandering. Zoals we moeten accepteren dat het elk jaar winter wordt, is het nodig om ons over te geven aan deze cycli. Wat daar bij hoort is te leren om alles te voelen wat er te voelen is. Om bang, verdrietig of strijdvaardig te zijn, soms alles binnen een uur tijd. Om steeds opnieuw de reis van het hoofd naar het hart en de onderbuik te maken.

Wij zijn de voorouders van de toekomst. Wat is de wijsheid die wij willen nalaten? Hoe nemen we beslissingen die verder gaan dan het belang van het hier-en-nu?

Dit zijn mijn two cents voor nu. Ik wens je veel verbinding, warmte en wijsheid binnen de mogelijkheden die we wel hebben.

waarom ik niet stop met schrijven

Eerlijk is eerlijk, ik was van plan om te stoppen. Ik kwam na een half jaar negeren terug op mijn blog om de stekker er uit te trekken. Een half jaar niet geschreven, druk met mijn bedrijf en met het leven in het algemeen. Allerlei redenen dat ik geen aandacht meer heb besteed aan Project Overvloed. En om dan zo’n treurige verwaarloosde site in leven te houden is ook weer zo wat.

Maar toen gebeurde er opeens van alles. Ik had afgelopen weekend een paar mooie gesprekken met oude vrienden. Ik werd overspoeld door een een gevoel van dankbaarheid voor de mooie plek waar ik woon. Het heerlijke leven dat ik leef. Voor mijn bedrijf, de reizen die ik maak, mijn geweldige leraren.

En ik besefte: dat is de overvloed die ik zelf gecreëerd heb. Dit is het effect van groots durven dromen. Van het bewust kiezen van mijn gedachten. Van het steeds opnieuw luisteren naar mijn gevoel en de acties nemen die goed voelen.

Dagelijks schrijven maakt daar een groot verschil in. Elke dag besteed ik regelmatig bewust aandacht aan hoe ik erbij zit. Wat gaat er op een dieper niveau in me om? Wat moet ik onder ogen komen wat ik nog weg druk? Hoe wil ik me vandaag voelen? Wat zijn mijn intenties? Zonder dat schrijven verhuis ik zo weer terug naar mijn hoofd. Daarom krijgt het prioriteit en is het net zo’n gewoonte geworden als tandenpoetsen.

Maar ik zou daar nooit aan begonnen zijn als ik niet een paar inspirerende voorbeelden had gehad die me lieten zien hoe dat ‘intunen’ werkt. Welke prachtige dingen zij tot stand hebben gebracht door op een andere manier waar te nemen en te reageren. Door hun openhartigheid en motivatie ben ik in beweging gekomen.

En ik realiseerde me dit weekend: ik heb een verantwoordelijkheid hierin. Niet voor andermans levensgeluk, maar wel een verantwoordelijkheid ’to pay it forward’. Omdat anderen met hun schrijfsels en overpeinzingen mij zoveel hebben gebracht.

En omdat schrijven is wat ik het liefste doe, besefte ik dat ik daar vooral niet mee moet stoppen. Want wat je het meeste plezier geeft, brengt je in een state-of-mind die alles mogelijk maakt. En dat gun ik mezelf, maar ook iedereen die net zo zoekend is naar een sleutel voor een overvloedig leven als ik twee jaar geleden was.

Dus al inspireer ik maar één iemand die per ongeluk op mijn blog stuit, dan is dat al meer dan de moeite waard.

 

 

van dromen naar implementeren

Ik noem het ietwat eufemistisch mijn bucketlist, maar als ik het wat dramatischer stel, zijn het mijn hartsverlangens. Mijn droomdoelen. Dat wat ik wil manifesteren in dit leven. Hier, op mijn wonderschone terras op Bali temidden van bananen- en palmbomen en de geluiden van de tropen, besef ik me dat ik al zoveel van die bucketlijst kan afstrepen. Het is er gewoon. Ik word er stil en, eerlijk is eerlijk, een beetje emotioneel van.

Wat ongelofelijk hoe verandering van mindset je een totaal ander leven kan bezorgen. En wat een ongelofelijk kado dat ik heb ontdekt hoe ik dat kon doen; hoe dit op mijn pad is gekomen op een moment dat ik het zó nodig had.

Shift

Project Overvloed is inmiddels twee jaar oud en ook al vindt een groot deel daarvan zich achter de schermen en nog niet in de tastbare wereld af, er is enorm veel geshift. In mij. In mijn mindset. In de manier waarop ik naar de wereld kijk. En ongemerkt beïnvloed ik daar mijn omgeving mee. Op een positieve manier, welteverstaan.

Ik probeer al een tijdje woorden te vinden om te kunnen delen wat het dan concreet en praktisch inhoudt, dit project. En de waarheid is: dat is enorm geëvolueerd in de afgelopen twee jaar. Hoe ik destijds begon en wat ik nu ervaar ligt een eind uit elkaar.

Ik ben het gestart vanuit het idee dat ik op een andere manier naar de wereld wilde kijken. Dat ik wilde breken met mijn schaarste-mindset. Ik had na jarenlang leven in bewuste eenvoud een ingewikkelde relatie met geld ontwikkeld en ik voelde dat dat anders kon.

Geitenwollen sok

Tegelijkertijd ben ik een idealist of, zoals sommigen zeggen, een geitenwollen sok. Ik vind milieu belangrijk. Ik vind eerlijkheid en integriteit belangrijk. Ik wil mezelf in de ogen kunnen blijven kijken en vanuit mijn hart bevestigen dat ik goed bezig ben. En daar bleek een hoop spanning op te zitten.

Ik vond bijvoorbeeld iets van geld. Ik vond dat het de oorzaak was van veel kwaad. Ondertussen vergetend dat het ook een middel is om veel goeds te doen.

Ik vond iets van mensen die in de schijnwerpers durfden te stappen. Terwijl ik tegelijkertijd de enorme kracht zie van goede ideeën en initiatieven die de wereld kunnen veranderen. En hoe zonde het is om dat onder de pet te houden, want dan onthoud je de wereld de effecten van die mooie ideeën en initiatieven.

Ik vond dat je alleen geld kon verdienen door veel en hard te werken. Terwijl ik zelf graag en goed betaal als iemand mij op een eenvoudige en moeiteloze manier ongelofelijk veel waarde biedt. Er was dus nogal wat om mee aan de slag te gaan.

Implementeren

Ik heb leraren gezocht (en gevonden), boeken gelezen, video’s gekeken, cursussen gedaan. Ik ben mezelf toe gaan staan om groot(s) te dromen. Om zonder waarde-oordeel over mijn wensen een bucketlist op te stellen die een eerste weerspiegeling was van mijn hartsverlangen.

Maar belangrijker nog: ik ben mezelf toe gaan staan om te  implementeren. Om gewoon te gaan doen. In het volle besef dat echte verandering pas ontstaat als je zelf een steen in die rivier durft te werpen, zodat het water voor altijd anders gaat stromen.

En één van mijn wensen was: in de winter naar een tropische bestemming om van daaruit te werken. En hier zit ik: op mijn veranda, in het donker, uitkijkend over een schitterende tuin. Met mijn laptop. En een dosis inspiratie van vandaag, wachtend om verwerkt te worden. Nadat ik dit heb opgeschreven.

Ooit heb ik geschreven dat je bij het bereiken van een droom, een doel, de horizon weer een stuk verder weg schopt omdat er steeds weer een nieuw verlangen opduikt. Ik beschouwde dat als een teken van ontevredenheid, van het feit dat je nooit een punt zou bereiken waarop je tevredenheid zou bereiken en vasthouden.

Motivator

Inmiddels zie (voel!) ik dat anders. Verlangens blijken een belangrijke motivator om te blijven bewegen. Zonder verlangens bestonden we als menselijke soort al lang niet meer. Als er geen verlangen was naar eten, drinken, liefde, avontuur, dan hadden we hier waarschijnlijk helemaal niet gezeten.

In plaats van frustratie over een nieuw verlangen zie ik het inmiddels als een ongelofelijk fascinerend proces; een weg waarbij je vooral nieuwsgierig bent naar hoe je nieuwe verlangen zich gaat manifesteren. En het vertrouwen dat het gaat gebeuren (of iets nog beter dan dat…) maakt dat er van frustratie eigenlijk geen sprake kan zijn.

Hooguit van verwachtingsvolle opwinding.

terugblikken om vooruit te kijken

Het jaar nadert zijn eind, net als de opdracht waar ik sinds de zomer aan werk. En zonder in clichés te willen vervallen merk ik dat ik door het samenvallen van beide eindes automatisch in de reflectie schiet. Terugblikken om vooruit te kijken, so to speak. De opdracht heeft nogal zijn tol geeist. Niet alleen omdat ik ver van huis was en een paar nachten per week in hotels sliep, maar ook omdat het speelde in een omgeving waarin ik maar niet in mijn kracht kwam. Heimwee, frustratie, niet luisteren naar mijn intuïtie, over grenzen gaan; wat ben ik mezelf tegengekomen.

Contrast

Maar ook: wat heb ik veel geleerd over wat ik wél wil. Contrast noemen ze dat geloof ik: ervaringen die je leren wat je niet langer wilt en je daarmee waardevolle informatie geven over waar je diepere verlangens wél liggen. In die zin zes transformerende maanden. Maar wel met het gevolg dat ik moe ben. Een diepe, ‘oude’ moeheid. Puur omdat ik mezelf op een aantal punten een beetje ben kwijtgeraakt.

Transformerend

Toch zou ik niet willen zeggen dat 2017 tobberig of zwaar was. Ik heb een paar waardevolle inzichten en lessen gehad dit jaar, die mijn leven een nieuwe, positieve wending hebben gegeven. Ik durf zelfs te zeggen dat 2017 een transformerend jaar was. Het jaar waarin ik meteen op Nieuwjaarsdag een helder inzicht kreeg in mijn persoonlijke missie en daar grote stappen in heb kunnen zetten. Het jaar waarin mijn oudste het huis uit ging en we onze relatie opnieuw moesten uitvinden. Het jaar waarin ik ontdekte hoe belangrijk het voor me is om niet alleen geaard, maar ook geworteld te zijn.

Mijn belangrijkste inzichten:

Ik overwon mijn angst voor zichtbaarheid. Al snel nadat ik op Nieuwjaardag helder had wat me te doen stond, liep ik aan tegen de vraag: hoe treed ik hiermee naar buiten? Daaronder bleek een flinke verzameling belemmerende gedachten te zitten: er zijn mensen die veel beter, meer ervaren of slimmer zijn dan ik. Wie ben ik om zo naar buiten te treden? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Tegelijkertijd voelde ik dat ik maar beter mijn comfortzone kon gaan oprekken als ik daadwerkelijk verandering wilde brengen. Iets waar ik in maart voorzichtig mee begon en die me inmiddels zo’n 1000 volgers heeft opgeleverd. En ja, er komt kritiek en dat is soms naar. Maar ik leer stukje bij beetje te accepteren dat dat een bijproduct is van meer zichtbaarheid.

Ik heb ervaren dat investeren loont. Ergens zat diep in mijn systeem nog een overtuiging uit mijn bewuste eenvoud-tijdperk: je betaalt geen geld voor dingen die je zelf gratis kunt doen. En zo worstelde ik me door websites, webinars en tutorials over ondernemerschap, websites bouwen, SEO, videobewerking, marketing en noem het allemaal maar op. Dat kostte zoveel tijd, dat ik aan mijn echte werk, het in de wereld zetten van mijn missie, niet meer toe kwam.

Pas toen ik de stoute schoenen aantrok en bij wijze van experiment wat dingen begon uit te besteden – de vormgeving van mijn website en mijn Facebookmarketing (eng!) – raakte mijn bedrijf in een stroomversnelling. De kosten waar ik zo tegenaan hikte verdienden zich maand na maand eenvoudig terug. En bovendien hield ik tijd over voor de dingen waar ik wél mee bezig wilde zijn.

Ik leerde dat multitasken niet bestaat. Het cliché klopt: dat wat je aandacht geeft groeit. Dus vanaf het moment dat ik mijn aandacht ging verdelen tussen mijn uurtje-factuurtje-opdracht en mijn ‘nieuwe’ bedrijf, kwamen beide niet goed uit de verf. Ik had op beide gebieden regelmatig het gevoel dat ik tekort schoot.

Ik kijk ongelofelijk uit naar de komende weken, waarin ik me weer helemaal kan storten op dat waar ik het allerliefst mee bezig ben. En gun mezelf in 2018 volledige focus op mijn missie, waarmee ik (heel eng!) afscheid neem van mijn uurtje-factuurtje bestaan.

Ik heb geleerd dat mindset de motor achter alles is. Zoals ik eerder al schreef: het is een kwestie van eerst geloven, dan zien. Ik moet actief geloven dat ik echt iets kan veranderen, in staat zijn het voor me te zien en het als het ware al te voelen voor het zover is. Het ‘harde’ werk zit in het trainen van mijn mindset, de rest is bijna een kwestie van het laten gebeuren. De acties komen dan als vanzelf, de realiteit ontvouwt zich voor mijn ogen. En als dat niet gebeurt, dan weet ik dat er nog werk aan de winkel is. Niet in de uiterlijke wereld, maar vooral bij mij van binnen.

eerst geloven, dan zien

Ik begon Project Overvloed vanwege een diepe wens. De wens om mijn mindset fundamenteel te veranderen. Om af te komen van het denken in schaarste, zuinigheid, spaarzaamheid. Om te shiften naar overvloedsdenken en om dat waar ik naar verlangde zonder schuldgevoel mijn realiteit in te trekken.

Ik begon met een onderzoek naar mijn diep gekoesterde verlangens. Dat viel nog niet mee, want ik kon lastig uitdrukken wat die nu precies waren. Elke keer opnieuw verviel ik in een soort sociale wenselijkheid: ik wil “iets”  bijdragen, ik wil “iets” in de wereld zetten. Door jarenlange onbewuste beperking van mijn verlangens had ik moeite om er bij te kunnen. Ik had mezelf regels opgelegd over weinig geld uitgeven, het weg-relativeren van materiële verlangens (want die zijn niet zo sjiek) en mezelf teleurstelling besparen door niet al te groot te denken.

Banaal

Het programma van Michael Pilarczyk zette me op het goede spoor. Zijn – soms confronterende – manier van beperkende overtuigingen bloot leggen bleek precies wat ik op dat moment nodig had. Ik kreeg een steeds duidelijker beeld van wat mijn échte diepe verlangens waren. En leerde mezelf niet langer te veroordelen om “banale” materiële wensen. Langzaam maar zeker dreven mijn diepere verlangens naar de oppervlakte.

Ik wilde meer ondernemer worden dan ZZP’er met een uurtje-factuurtje model. Ik wilde locatie onafhankelijk werken in plaats van in de file staan naar klanten. Inspirator zijn in plaats van hands-on consultant, adviseur of projectleider. In de winter een tijd aan de grauwheid van Nederland ontsnappen en vanuit een warme, zonnige lokatie werken. Leven in mijn eigen ritme. Meer buiten zijn. Creëren, schrijven, fotograferen. Vertrouwen op mijn intuïtie, in plaats van op mijn hoofd. Maar ook: me een keer aan laten kleden door een stylist. Professionele foto’s laten maken voor mijn zakelijke website en mijn marketing uitbesteden. Een goede coach inhuren die me helpt om naar een volgend niveau door te breken. Leren van de beste leraren. De wereld over reizen, inspireren en geïnspireerd worden. Mijn geld verdienen met wie ik ben in plaats van (alleen) met wat ik kan. Mijn ruimte durven innemen, zichtbaar worden en mijn authentieke geluid laten horen; ook al komt daar kritiek of weerstand op.

Shifts

Het is nu ruim anderhalf jaar later. Ik heb een paar enorme shifts gemaakt. Ik merk dat ik het lastig vind om onder woorden te brengen wat dat precies inhoudt, maar als ik het zo plat mogelijk sla dan komt het neer op dit: ik ben in het leven gestapt dat ik wil leiden. En ik ben gaan verwachten dat mijn dromen uitkomen. En ik krijg daar steeds meer tastbare bewijzen van.

Ik heb geïnvesteerd in een coach, ik heb professionele foto’s en een website laten maken. Ik ben als het ware in de persona van de succesvolle ondernemer gestapt en guess what? Ik blijk daarmee mijn eigen realiteit te creëren: klanten komen op mijn pad, ik ben meer en meer trainer en coach geworden, ik word geïnterviewd over mijn manier van werken en mijn bedrijf is er gewoon. Alsof het nooit anders geweest is. Ik heb hem als het ware in de wereld gedroomd. Ik ben opeens die ondernemer. En het geld dat ik investeer, ontvang ik elke keer opnieuw (minstens!) terug.

In januari vertrek ik voor een paar weken naar Indonesië, ik werk met een businesscoach en mijn zakelijke zichtbaarheid is enorm toegenomen. Ik heb me laten bijstaan door een stylist en ik heb dit jaar al verschillende reizen gemaakt en heb kunnen schrijven en fotograferen. Een behoorlijke verandering voor een voormalig consuminderaar en minimalist…

Blokkade

Nog niet alles is gerealiseerd. En elke keer als er wel iets gerealiseerd is, wordt er een nieuw verlangen getriggerd, waardoor het werk eigenlijk nooit “af” is. Maar dat wil je eigenlijk ook niet, want wie zijn we nog als we niks meer hebben om van te dromen of om naar uit te kijken?

Op sommige thema’s zit nog een belemmerende gedachte of een blokkade. Zo merk ik dat ik nog steeds regelmatig een ingewikkeld gevoel krijg bij het uitgeven van geld aan luxe dingen, zoals een keer naar een goede kapper gaan (degenen die mij al langer kennen weten dat ik zelf mijn gezinsleden knipte en ongeveer 1 keer per jaar zelf naar een kapper ging). Ook voel ik dat ik het best eng vind om hier over te schrijven. Ik ben een nuchter iemand, wil best experimenteren met ongrijpbare dingen als mindset, maar ik moet dan wel harde bewijzen hebben dat het uiteindelijk werkt. Meten is weten. En dit past daar niet bij.

Ik kan niet ontkennen dat ik af en toe sceptisch ben, dat ik me afvraag of het allemaal niet verzin. En ja, in feite is dat ook zo, want als je het niet eerst verzonnen hebt, dan komt het nooit in je realiteit. Heel kort samengevat is mijn leven veranderd van “Eerst zien, dan geloven”, naar: “Eerst geloven, dan zien”.

Volle verantwoordelijkheid

Het is een prachtig pad. Maar ook een confronterend pad, want elke keer opnieuw loop je tegen je eigen belemmeringen, angsten en blokkades aan. En het maakt dat je volle verantwoordelijkheid moet nemen voor wat je overkomt, of juist voor wat je niet overkomt. En dat is niet altijd prettig of comfortabel. Maar nu ik eenmaal deze glimp heb opgevangen en mogen ervaren, heb ik een nieuw tijdperk betreden. Een tijdperk waarin ik mezelf opnieuw moet uitvinden, namelijk als de persoon die ik diep van binnen het allerliefst wil zijn. En daarmee moet ik alles afbreken wat die persoon niet is. Dat gaat gepaard met veel euforie, maar zeker ook met groeipijn.

de yang-val

Dit was de zomer waarin mijn nieuwe bedrijf echt begon te vliegen. Grappig hoe dat werkt. Je bent er al zo lang mee bezig. Je hebt het in je hoofd al helemaal uitgedacht, zó realistisch dat het bijna tastbaar is. Je zet elke dag een stapje in de goede richting en heel lang is er niks te zien. Je vraagt je af of je het niet allemaal voor niks doet, of je niet aan iets begonnen bent waar de wereld nog niet klaar voor is. Of erger nog: waar gewoon helemaal geen behoefte aan is.

Shift

Dan opeens shift er iets. De buitenwereld begint je aan te spreken op je nieuwe bedrijf. Je krijgt wat verzoeken of je een verhaaltje wilt komen houden, een workshop wilt doen of een paar trainingsdagen wilt verzorgen. Voor de buitenwereld lijkt het succes al groter dan het in werkelijkheid is en het lijkt ook nog eens zomaar uit het niets te komen. Terwijl jij weet hoeveel liefde, aandacht en uren werk er in zitten. En hoe lang de aanloop was om het systeem in werking te krijgen. Maar…het lukt! Het komt los!

Continue aan staan

En dan doemen opeens alle oude valkuilen weer op: niet kunnen loslaten. Jezelf geen rust gunnen. Dag en nacht er mee bezig zijn om het prille succes niet piepend tot stilstand te laten komen. Ik stond continu aan. En waar ik het meest bang voor was gebeurde: mijn bron begon op te drogen. Mijn inspiratie begon weg te ebben. Ik probeerde het nog bij de staart te grijpen, maar daarvoor was het al teveel verdampt.

Ik zie het om me heen gebeuren en ik waarschuw vriendinnen ervoor. Maar bij mezelf lijk ik het niet op tijd te herkennen: de yang-val.

Yin en Yang

Misschien moet ik de term yang-val eerst even toelichten, want ik kan me voorstellen dat die niet bij iedereen meteen een belletje doet rinkelen. Je kent vast de termen yin en yang. In feite zijn dat twee tegengestelde krachten die alle aspecten van het leven en het universum doorspekken. Het één kan niet zonder het ander bestaan. Yin vertegenwoordigt aspecten als vrouwelijk, donker, de maan, koelte, zachte dromerige kracht. Yang staat voor het mannelijke, de zon, warmte en actie. Alles bestaat uit Yin en Yang. Het is dus zeker niet zo dat vrouwen alleen maar Yin kracht kennen en mannen uitsluitend Yang. Maar Yin en Yang zijn niet altijd in balans.

Paradoxaal

Het paradoxale is, dat mijn nieuwe bedrijf als onderliggende ambitie heeft om meer Yin te brengen in een omgeving die behoorlijk Yang is. Concreet: om meer waarnemen, luisteren en voelen te verweven in de manier waarop projecten georganiseerd worden. En projecten zijn vrijwel per definitie gericht op resultaat, op actie, op doen.

Maar om die ‘zachte boodschap’ in de wereld te zetten heb ik een stevig beroep gedaan op mijn Yang kracht. Een website en een opleidingsomgeving bouwen, content produceren, marketing, offertes maken, verkoopgesprekken voeren. En daar ging het dus mis: ik trapte in de Yang-val. Eentje waar ik erg gevoelig voor ben.

Een zomer ging voorbij waarin ik hard werkte, elke dag opnieuw het werk deed dat moest gebeuren vanuit een enorme gedrevenheid om mijn idee in de wereld te zetten. Maar ik dreef los van mijn eigen waarnemen, luisteren en voelen. En daardoor merkte ik vrij laat dat mijn bron, mijn inspiratie begon op te drogen.

Fast forward

Fast forward een paar weken later. Ik heb mijn dagelijkse meditatie opgepakt, ik ga weer naar yoga. Ik doe het rustiger aan. Een beetje. En ik ontdek – opnieuw – dat inspiratie niet komt uit actie, maar uit loslaten, dromen en mijmeren. Dat het continu aan staan weliswaar zorgt dat er actie is, maar dat actie zonder inspiratie uiteindelijk maakt dat je jezelf uitput. Stukje bij beetje merk ik dat de geïnspireerde ideeën weer boven komen drijven. En dat verklaart meteen mijn terugkeer hier 🙂

 

kwetsbaarheid als kracht

Ik denk dat het een jaar of drie geleden is. Een collega wees me op de Ted Talk van Brené Brown over kwetsbaarheid. Je hebt het vast weleens gezien, maar indien niet: investeer die twintig minuten. Het is meer dan de moeite waard. Maargoed, drie jaar geleden dus. Ik bekeek de talk waarin zij spraak over haar onderzoek. Ken je dat, als opeens het kwartje valt? Alleen bleek het kwartje bij mij meer een soort bom te zijn. Brené verwoordde wat ik dacht en voelde. En dan bedoel ik niet dat ik me zo herkende in haar onderzoek, maar in hoe zij met haar eigen opvattingen helemaal vastliep in haar eigen oordelen over kwetsbaarheid. Dat was ik. Dat was mijn verhaal.

Verbinding, schaamte en kwetsbaarheid

Heel bondig samengevat komt haar onderzoek op het volgende neer. Mensen zijn gemaakt voor verbinding met anderen. Zo zijn we als het ware bedraad. In haar onderzoek naar verbinding kwam ze steeds meer verhalen over schaamte tegen. Schaamte is volgens Brown niets anders dan de angst niet goed genoeg zijn, en denken dat je daardoor geen verbinding met anderen verdient. “Als anderen dit van me zouden weten, dan zouden ze niets meer met me te maken willen hebben.” Dat soort gedachten.

Er zijn een paar soorten mensen. Mensen die een natuurlijk en krachtig gevoel van liefde en verbinding hebben. Maar je hebt ook mensen die enorm worstelen met verbinding en zich altijd afvragen of ze goed genoeg zijn. Ik vond dit een ontgoochelende conclusie: Brown stelt dat de eerste groep mensen, de mensen die geloven dat ze het waard zijn om van gehouden te worden, één ding gemeen hebben: de moed om onvolmaakt te zijn. Ze durven hun kwetsbaarheid volledig te omarmen. Ze hebben de compassie om eerst aardig voor zichzelf te zijn en dan pas voor anderen. Ze beseffen dat ze alleen mededogen voor anderen kunnen hebben als ze het eerst voor zichzelf hebben. En dat het voor verbinding nodig is om je helemaal te laten zien. Elk prachtig, kwetsbaar en duister stukje van jezelf.

En net als Brown, en veel andere mensen, heb ik moeite met het tonen van kwetsbaarheid.

Verdoven

Kwetsbaarheid is niet alleen de kern van schaamte, angst en onze worsteling om erbij te horen. Het is óók de plek waar geluk, dankbaarheid, creativiteit en authentieke verbinding ontstaan. Maar omdat kwetsbaarheid zo eng is, zijn we geneigd om ons te verstoppen. Om onze kwetsbaarheid weg te stoppen, te verdoven. We slikken pillen tegen depressie, nemen een borrel om te ontspannen, eten een chocoladereep als we troost zoeken. En daar gaan we een beetje de mist in.

Het punt is dat je niet selectief kunt verdoven. Want naast je angst, verdriet en duistere kanten verdoof je ook je authenticiteit. Die prachtige kern die jou uniek maakt. Door je kwetsbaarheid te verdoven, doof je ook je licht.

Het is een lange weg voor me geweest om te durven los te laten wie ik dacht dat ik moest zijn. En echt te kunnen zijn wie ik ben. Er is lef voor nodig om je masker te laten zakken. Om verdriet en teleurstelling uit te spreken. Om je tranen te laten lopen uit oprechte ontroering. Om je lelijkheid, rauwheid en woede te laten zien. Om je liefde, waardering of diepe angsten te delen.

Ik vind het nog steeds niet makkelijk en ik ben zeker nog niet ‘klaar’. Maar ik ervaar steeds duidelijker: als je je kwetsbaarheid wegstopt, dan verdoof je ook je vermogen tot geluk, dankbaarheid en vervoering. En alleen dat al maakt het proces zo ongelofelijk de moeite waard, dat ik de strijd steeds opnieuw wil aan gaan.

het nut van verlangen

Waarom is het toch dat wij mensen altijd op zoek zijn? We verlangen doorlopend naar plezierige ervaringen, spullen die we willen hebben, ander werk, een mooie reis, een reep chocola. Altijd lijken we onderweg naar iets. En zodra de behoefte bevredigd is, duurt het genoegen maar kort. Het bevredigde gevoel vormt al snel het nieuwe vertrekpunt voor een nieuw verlangen. Het wil continu gevoed worden met weer nieuwe en betere ervaringen.

Evolutionair gezien zal het vast enig nut hebben dat we altijd rusteloos op zoek zijn naar nieuwe fijne sensaties. Het zorgt ervoor dat we niet passief blijven hangen in prettige ervaringen, maar alert en actief blijven. Er zijn religieuze stromingen die pleiten voor het loslaten van verlangens en hechting; die verlangen niet meer dan voedsel voor het ego vinden.

Drijfveer

Ik heb in de afgelopen maanden duidelijk gemerkt hoe krachtig verlangen als drijfveer kan zijn. Een droom is een super sterke motivator. En een belangrijke toetssteen voor de keuzes die je maakt. Als ik kijk naar mijn eigen voornaamste verlangens, dan zijn die in de afgelopen jaren best veranderd.  Een paar jaar geleden, in mijn bewuste eenvoud tijd, was mijn grootste verlangen financiële onafhankelijkheid. Toen dat daadwerkelijk binnen mijn bereik kwam schoof mijn verlangen op. Ik wilde nog helemaal niet stoppen met werken. En ik wilde graag in een huis wonen met een grote tuin en oude bomen. Dus verschoof mijn focus daar naartoe.

Barstte bij het bereiken van die horizon het grote geluk los? Nee. Mijn leven speelt zich altijd in het hier en nu af en in de tussentijd kom ik ook grote en kleine verlangens tegen waar ik iets mee doe. Of juist niet.

Beweging

Verlangen houdt ons in beweging. Maar er gebeuren ook slechte dingen uit verlangen naar geld, macht en status. Zodra verlangen zich uit in koopdrang, eetbuien of ander naar verslaving neigend gedrag, wordt het ook tijd om je verlangens eens kritisch onder de loep te nemen. Om je af te vragen: waar verlang ik écht naar, welke leegte probeer ik te vullen?

Maar aan de andere kant: zou er liefdadigheid bestaan zonder verlangen naar een betere wereld? En hoe zou de mensheid er voor staan als er geen verlangen was naar liefde, innerlijke groei of plezier?

GPS

Mijn verlangens stuwen me voort. Als ik dingen doe die in lijn liggen met mijn verlangen, als ik op de juiste route zit, dan voel ik me goed, vrolijk, energiek en geïnspireerd. Wijk ik er vanaf dan voel ik me zwaar, lethargisch of gefrusteerd. Zo bezien zijn verlangens mijn bestemming en mijn emoties de GPS die laten weten of ik op de goede route zit.

Ik denk dat verlangen één van de dingen is die ons menselijk maakt. En zolang je kritisch blijft kijken naar de aard van je verlangen (is het een positieve drijfveer of word het verlangen je opgedrongen door reclames, goeroes, een gevoel van “keeping up with the Joneses”?) houdt het ons in beweging en kan het ons onderweg veel moois brengen.

levensovergangen – throwback Thursday

In het kader van de nostalgie en de huidige levensovergang waarin ik me bevind, las ik vandaag een post terug die ik schreef in februari 2010:

Loslaten

[…]Sinds mijn dochter in groep 8 zit, gaat zij niet meer naar de naschoolse opvang. Pas nadat zij de eerste keer met een sleutel om haar nek naar school liep en eerder thuis zou zijn dan wij, besefte ik hoe beschermd ze eigenlijk is opgegroeid. De school is op steenworp afstand. De naschoolse opvang, waar ze twee keer per week naar toe ging, haalde haar op van school. Als ze thuis kwam, was altijd óf haar vader, óf haar moeder thuis. Alle sportclubjes, vriendinnetjes, de buurtwinkel, het zit allemaal op loopafstand. Geen enge oversteekplekken, veel bekende gezichten in de buurt. We wonen weliswaar in een grote stad, maar de wijk waarin we wonen is als een dorp.

Nu ze naar de middelbare school gaat, verandert dit drastisch. De school die ze heeft gekozen ligt zeven kilometer verderop; een fietstocht dwars door de stad. Het duurt nog een paar maanden voor het zover is, maar toch: het is tijd om haar kleine, overzichtelijke wereld te vergroten. We hangen haar als een guppie in haar kleine knusse zakje in het grote aquarium om langzaam te wennen.

Wijde Wereld

De Grote Fiets is een eerste stap in de goede richting, evenals de eigen OV-chipkaart voor de tram. Vanaf april (als ze twaalf wordt) krijgt ze kleedgeld en daarmee meer vrijheid én verantwoordelijkheid. Vandaag kreeg ze het goede nieuws dat haar vurige wens om in een tweetalige klas geplaatst te worden in vervulling gaat. Dat betekent dat er in de komende periode ook nog spannende dingen in het verschiet liggen als reisjes naar Engeland en Brussel.

Maar als ik heel eerlijk ben, lijken alle spannende veranderingen haar heel natuurlijk af te gaan. Het belangrijkste wennen zit bij ons, de ouders. Ik heb twee keer met mijn ogen geknipperd en de basisschool tijd is voorbij, het schooladvies op zak en de grote fiets staat klaar om de wijde wereld in te gaan. Zij wacht vol spanning tot ze eindelijk in dat spannende grote aquarium mag gaan zwemmen, terwijl wij als ouders om het hardst proberen niet te denken aan kwallen, haaien en mammoettankers.[…]

De volgende fase

Inmiddels is ze bijna negentien en gaan we een volgende fase in. Degenen die Project Overvloed op Facebook volgen hebben al gezien dat ze heel recent op kamers is gegaan. Echt haar vleugels uitslaan, haar eigen leven opbouwen, los van het ouderlijk nest. Natuurlijk is ze nog regelmatig weekenden thuis, natuurlijk is onze bezorgdheid nog latent aanwezig. Ondanks het bitterzoete gevoel over de gretigheid waarmee ze zich in haar nieuwe leven stort, is het voor ons ook opwindend om deze nieuwe levensfase in te gaan. Hoe gaat onze relatie met haar zich ontwikkelen zonder de vanzelfsprekendheid van de nabijheid? Hoe gaan we om met onze nieuwe vrijheid om nu we één persoon minder te verzorgen hebben?

Dit is, kortom, een periode van reflectie en experimenteren. Ik merk dat ik deze levensovergang met alles wat ik in me heb bewust wil voelen en beleven. Want overgangen zoals deze verdienen het om tot in je cellen beleefd te worden. Met alle melancholie, opwinding en lege-nest-gevoelens die dat teweeg brengt.

het mindset experiment – hoe ik deze tijd van het jaar begin te waarderen

De maanden januari en februari zijn niet mijn favoriete tijd van het jaar. Ik houd van daglicht en buiten zijn en dat zit er in deze periode vaak niet in. Ik heb moeite met het ’s ochtends vertrekken in het donker en ook pas in het donker weer terugkeren naar huis. Toen eind december naderde en ik mezelf betrapte op de gedachte dat die ‘nare’ periode er weer aankwam, besloot ik dat het genoeg was. Alles is immers mindset. Ook de manier waarop ik – al zolang ik me herinner – de donkere maanden ervaar. Je hebt geen invloed op de seizoenen, maar wel op je eigen mindset. Een interessant experiment leek me dat.

Experiment

Ik sprak met mezelf een aantal dingen af:

  1. Ik neem elke dag een moment om in het daglicht buiten te lopen, weer of geen weer
  2. Ik start de dag met positieve gedachten. Meteen nadat de wekker is gegaan visualiseer ik voor mezelf hoe ik wil dat de dag er uit gaat zien
  3. Ik zorg goed voor mezelf: veel verse groenten, genoeg beweging, mezelf elke dag met zorg aankleden en genoeg tijd voor reflectie/meditatie inbouwen in  mijn dag

Januari kwam en ik ging aan de slag. De eerste week was relatief eenvoudig, omdat ik nog vakantie had. Alle gelegenheid dus om even een frisse neus te halen, gezond te koken en me te installeren op mijn meditatiekussen. De uitdaging begon toen ik de tweede week weer in mijn normale ritme moest komen. Ingesleten patronen laten zich niet makkelijk veranderen. Ze vereisen alertheid en vasthoudendheid. De neiging om na de wekker meteen in de actie-modus te schieten bleek hardnekkig. Daarom besloot ik na een paar dagen op de automatische piloot toch maar een extra reminder in mijn gsm te zetten.

Reminders

Iedere ochtend om half 7 ontvang ik een agendamelding waarin ik mezelf vraag:

  • Hoe wil ik me vandaag voelen?
  • Wat zijn de drie belangrijkste dingen die ik vandaag wil doen?
  • Hoe zorg ik vandaag goed voor mezelf?

Dat brengt me twee dingen: ik ben me direct na het opstaan bewust dat ik zelf invloed heb op mijn mindset en (daarmee) hoe mijn dag verloopt. Daarnaast brengt het me meteen in een ‘vibe’ die me helpt meer positiviteit in mijn dag aan te trekken. Ik zet als het ware een opwaartse spiraal in gang.

Het werkte zelfs zo goed, dat ik sinds vorige week nog twee reminders in mijn gsm heb gezet. In de loop van de ochtend krijg ik een affirmatie van wat ik graag wil creëren in de komende tijd. Dat herinnert me er aan dat ook dáár mindset de belangrijkste factor is: als je je dromen in beeld houdt werk je er langzaam maar gestaag naar toe. Zelfs als je je daar niet de hele tijd van bewust bent.

In de middag ontvang ik een berichtje dat me op een liefdevolle manier vraagt of ik al voor mezelf gezorgd heb vandaag. Dat kan een aanzet zijn om even naar buiten te gaan, om iets gezonds te eten of om een meditatief momentje in te bouwen.

Positieve vibe

Ik begrijp dat dit wat dwangmatig kan over komen. Maar door mezelf continu positieve reminders te sturen en actie te ondernemen ben ik tamelijk blijmoedig door de maand januari gerold. Ik activeer mijn positieve vibe meermaals per dag. Dat voorkomt dat ik, zoals normaal gesproken in deze tijd van het jaar, in lamlendigheid wegzak. Ik weet dat ik er nog niet helemaal ben; de maand februari is nog jong. Maar het vertrouwen dat dit me geeft is me erg veel waard. Degenen die ook last hebben van winterblues zullen dit herkennen.

Mocht je ook gevoelig zijn voor de donkere maanden, probeer het eens. Het kost je niks behalve wat agenda reminders invoeren en daar actie op ondernemen.