De wereld staat in brand. Systemen brokkelen af, polarisatie neemt toe en je hoeft niet heel opmerkzaam te zijn om vast te stellen dat de wereld niet meer is zoals die tot een aantal jaar geleden was. Of misschien al eerder, maar we hadden nog niet het vermogen om dat waar te nemen.

Ik heb lang niet meer op deze plek geschreven, maar mijn persoonlijke project overvloed is in de praktijk onverminderd doorgegaan. Elke keer pel ik een laagje af en kom ik bij een nieuwe dimensie terecht om aandacht aan te geven. Vooral de afgelopen twee jaar waren een ontdekkingstocht. Door alles wat er veranderde is mijn reis nog dieper naar binnen gegaan om te ontdekken wat ik tot dat moment uit de weg ben gegaan. Belemmerende patronen en gedachten onder ogen komen, heling, dat soort werk.

Ondertussen manifesteerde zich in mijn fysieke wereld van alles waar ik enorm dankbaar voor ben: een succesvol bedrijf, ik schreef een paar boeken, ik kon zo nu en dan werken op prachtige locaties en ik leid – zeker als je er als buitenstaander naar kijkt – een afwisselend en avontuurlijk leven. Ik doe werk waar ik van houd en waarmee ik positief verschil kan maken. Ik ben dus in heel veel opzichten een gelukkig mens. En toch.

Willen begrijpen

Vandaag tijdens een wandeling in het bos voelde ik dat ik dit kanaal weer wil gebruiken om mijn gedachten te ordenen. Om chocola te maken van alles wat er gebeurt. Mijn laatste post uit 2020 plaatste ik om dezelfde reden: willen begrijpen. De verwarring, de onmacht maar vooral het ongeloof die ik toen ervaarde is nooit meer helemaal verdwenen. Regelmatig voelt het alsof ik in mijn eentje in een ander toneelstuk zit dan de rest van mijn omgeving. Ik begrijp steeds minder van de wereld om mij heen en vraag me verwonderd af of ik nu gek ben, of dat ik dingen zie gebeuren die de mensen in mijn omgeving nog niet kunnen zien. Het is vervreemdend. Best eenzaam ook.

Het is nog niet eens zo lang geleden dat ik op kon gaan in dingen die me nu totaal niet meer interesseren, of zelfs weerstand oproepen. Ik volgde verschillende nieuws- en actualiteitenprogramma’s om op de hoogte te zijn van de toestand in de wereld. Ik las regelmatig glossy’s als ontspanning, kon genieten van een Netflix serie op z’n tijd, maar was ook politiek geëngageerd en had vertrouwen in de democratie en de ruimdenkende, eigenwijze maar ook authentieke cultuur in dit land.

Middenlijn

Geëngageerd ben ik nog steeds. Dat is wie ik ben. Maar wel zoek ik inmiddels naar: geëngageerd waarmee? Er is zoveel door elkaar gerammeld dat het onduidelijk is wat links of rechts is, wat informatie is en wat propaganda, waar ik mijn tijd en aandacht aan wil schenken om het te helpen groeien en waaraan juist niet. Hoe blijf ik integere keuzes maken, welke bronnen kan ik vertrouwen, hoe kan ik op dit moment de consequenties inschatten van bepaalde keuzes?

Het zit in mijn natuur om lang de middenlijn te bewandelen. Ik wil de verschillende perspectieven begrijpen en daarna vooral voelen hoe het voor mij is. Normaal doe ik dat door veel te lezen, veel te praten en er vervolgens over te schrijven. Veel lezen doe ik nog steeds, maar het open verkennen van ideeën blijkt ingewikkeld. De loopgraven zijn gegraven, de hakken staan in het zand en in plaats van een dialoog is interactie er op gericht om mij in één van de kampen te trekken. Ik ben nog steeds nieuwsgierig naar perspectieven, maar ook behoedzaam geworden in gesprekken. Schrijven is mijn anker. Het is al sinds ik op 6-jarige leeftijd mijn eerste dagboek kreeg mijn manier om te delven en te ordenen wat er diep in mij allemaal borrelt en gist.

Hoop

Tegelijkertijd heb ik hoop. Deze liminale fase is nodig om als collectief tot in onze cellen te gaan voelen dat de oude systemen niet langer werken en de energie aan te boren om een nieuwe manier van samenleven op te bouwen. Ik heb eindeloos vertrouwen in de inventiviteit van de mens en in de kracht van een groep die gedreven wordt door verlangen naar een betere wereld. Waarschijnlijk was deze chaos hard nodig om ons eindelijk wakker te schudden. Zonder deze pittige periode waren we allemaal in ons hamsterwiel van geld verdienen, consumeren, slapen en weer geld verdienen blijven rondrennen.

Zoals dat werkt in ecosystemen (en wij mensen zijn onderdeel van het grotere ecosysteem, niet de manager ervan!) gaat het bij verstoring op zoek naar een nieuwe balans. De krachten die spelen zijn sterk, de polarisatie is enorm. Maskers vallen af, giftige prikkels en patronen worden blootgelegd. Het is een ontluisterend en pijnlijk proces. Tegelijkertijd ontstaan er hartverwarmende, verbindende, menselijke initiatieven die laten zien dat het nieuwe aan het doorbreken is. De kunst is om in deze fase de aandacht en energie te sturen naar het nieuwe dat wil ontstaan en niet te vechten tegen het oude. Om alert te blijven op de verschillende krachten die spelen en hoe die ons beïnvloeden, en genadeloos eerlijk te kijken hoe we daar integere keuzes in kunnen maken.

Front row

Het is geen makkelijke tijd om in te leven. Tegelijkertijd is het enorm boeiend. Het is het geboorteproces van een nieuwe realiteit en wij mogen daar zowel front row van genieten als actief verschil in maken.

Ik kies er bewust voor om alles te voelen wat er te voelen is. Om zoveel mogelijk uit mijn rationele brein af te dalen in mijn lijf, steeds weer terug te grijpen op mijn innerlijke kompas en daar mijn keuzes op te baseren. Daar heb ik vertrouwen in. Het heeft me nog nooit in de steek gelaten. Ik kies ervoor open te blijven staan voor allerlei verschillende perspectieven, maar vervolgens mijn eigen pad te ontdekken en bewandelen. Ook al wijkt dat soms af van de algemeen voorgeschreven route en doet mijn omgeving er alles aan om ook deze krab in de mand te houden.

Ik heb geen idee of hier na al die tijd afwezigheid nog mensen mee lezen, maar mocht je hier nog weleens aanleggen: buckle up, we gaan weer op pad.