radicale verbinding

Het is menselijk om betekenis te willen geven aan de negatieve dingen die je meemaakt. Als we voor onszelf een verhaal weten te spinnen over het gouden randje van een lastige situatie, dan maakt het alles draaglijker. Dan kan het hier en nu voelen als een investering. Net als lijnen om er straks goed uit te zien in je bikini. Of een taai trainingsschema volgen dat ervoor zorgt dat je straks een halve marathon loopt in een acceptabele tijd.

Maar op de één of andere manier krijg ik dat in de huidige situatie niet zo goed voor elkaar. Natuurlijk zie ik de mooie initiatieven en ik doe daar dapper aan mee. Ik zet een beer voor mijn raam, ik klap voor de zorg, ik draag mijn steentje bij als het gaat om gratis kennisdeling. Tot in het diepst van mijn lijf voel ik een soort weerstand die ik niet bij mezelf herken. Boosheid worden is zinloos, bang zijn verlamt, maar de onrust die ik al een tijd voel en steeds sterker wordt vertelt me ook iets. Maar wat?

Niet weten

‘Niet weten’ is nog nooit zo duidelijk aanwezig geweest als in deze tijd. De dingen die we dachten te weten gaven ons een gevoel van veiligheid en controle. In die zin is er eigenlijk niet veel veranderd, behalve dan dat het nu nogal in your face is: je kunt op dit moment niet ontkomen aan niet weten. Het is onvermijdelijk.

De angst die ik om me heen ervaar is tastbaar. Mensen die bang zijn voor hun levensonderhoud. Voor ziekte en dood. Voor het verlies aan vrijheid. Voor besmetting door ‘anderen’. De vele complottheorieën die er rondzingen doen ook een flinke duit in het zakje. Ik probeer ze koste wat het kost te vermijden, omdat ik voel dat ze me richting een verklaring sturen over wat er gebeurt.

Tegelijkertijd wil ik niet naïef zijn. De manier waarop we met het virus om (moeten) gaan raakt aan de kern van onze menselijkheid. Het vraagt van ons om elkaar niet meer aan te raken. Om elkaar én onszelf te zien als een potentiële besmettingshaard. We moeten met een grote bocht om elkaar heen lopen. Thuis blijven. Alles in mij roept: Nee! We hebben contact nodig om in verbinding te blijven! We mogen niet van elkaar vervreemden! Angst, een gevoel van onvrijheid en sociale afstand mogen niet het ‘nieuwe normaal’ worden!

Tegenbeweging

Ja, ik denk dat 1,5 meter voor nu nog de juiste maatregel is. Maar als ik probeer op een diep niveau te begrijpen wat dat betekent, dan voel ik tot diep in mijn cellen dat er een grootse tegenbeweging nodig is om het ’tekort’ dat we oplopen te compenseren. Dat er een andere balans nodig is, naarmate de tijdelijke maatregelen steeds minder tijdelijk lijken te worden.

“Dit moment is in de geschiedenis om meerdere redenen uniek. Nu kan wat doorgaans onmogelijk is: aan de grootste knoppen draaien. Dit is het moment om fundamentele aanpassingen te doen, waardoor we sterker uit de crisis komen.
Laten we ervoor zorgen dat onze kinderen en kleinkinderen niet alleen de schulden erven van deze coronacrisis, maar ook een duurzame, weerbare en een sociaal rechtvaardige wereld.”

Ewald Engelen (essay Volkskrant)

Op meer energetisch niveau voel ik dat er een tegenbeweging nodig is. Een revolutie van radicale verbinding. Een gevoel dat dieper is dan ‘alleen samen worden we corona de baas’ dat we op alle matrixborden boven de snelweg zien. Niet vanuit de intentie van ‘vechten tegen’ het virus, maar vanuit een intentie van ‘groei van’ liefde en verbinding.

Door te denken: hoe reageer ik vanuit liefde en medemenselijkheid? En soms is dat inderdaad praktisch: boodschappen doen voor een ander, iemand voor laten gaan of zelf alvast je winkelwagentje ontsmetten. Maar het is altijd de ondertoon van je denken en handelen. Alleen liefde kan angst de baas zijn. Dus als we met een groep revolutionairen daar bewust een flinke schep bovenop doen, dan kan het niet anders dan dat verbinding zegeviert.