terugblikken om vooruit te kijken

Het jaar nadert zijn eind, net als de opdracht waar ik sinds de zomer aan werk. En zonder in clichés te willen vervallen merk ik dat ik door het samenvallen van beide eindes automatisch in de reflectie schiet. Terugblikken om vooruit te kijken, so to speak. De opdracht heeft nogal zijn tol geeist. Niet alleen omdat ik ver van huis was en een paar nachten per week in hotels sliep, maar ook omdat het speelde in een omgeving waarin ik maar niet in mijn kracht kwam. Heimwee, frustratie, niet luisteren naar mijn intuïtie, over grenzen gaan; wat ben ik mezelf tegengekomen.

Contrast

Maar ook: wat heb ik veel geleerd over wat ik wél wil. Contrast noemen ze dat geloof ik: ervaringen die je leren wat je niet langer wilt en je daarmee waardevolle informatie geven over waar je diepere verlangens wél liggen. In die zin zes transformerende maanden. Maar wel met het gevolg dat ik moe ben. Een diepe, ‘oude’ moeheid. Puur omdat ik mezelf op een aantal punten een beetje ben kwijtgeraakt.

Transformerend

Toch zou ik niet willen zeggen dat 2017 tobberig of zwaar was. Ik heb een paar waardevolle inzichten en lessen gehad dit jaar, die mijn leven een nieuwe, positieve wending hebben gegeven. Ik durf zelfs te zeggen dat 2017 een transformerend jaar was. Het jaar waarin ik meteen op Nieuwjaarsdag een helder inzicht kreeg in mijn persoonlijke missie en daar grote stappen in heb kunnen zetten. Het jaar waarin mijn oudste het huis uit ging en we onze relatie opnieuw moesten uitvinden. Het jaar waarin ik ontdekte hoe belangrijk het voor me is om niet alleen geaard, maar ook geworteld te zijn.

Mijn belangrijkste inzichten:

Ik overwon mijn angst voor zichtbaarheid. Al snel nadat ik op Nieuwjaardag helder had wat me te doen stond, liep ik aan tegen de vraag: hoe treed ik hiermee naar buiten? Daaronder bleek een flinke verzameling belemmerende gedachten te zitten: er zijn mensen die veel beter, meer ervaren of slimmer zijn dan ik. Wie ben ik om zo naar buiten te treden? Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg.

Tegelijkertijd voelde ik dat ik maar beter mijn comfortzone kon gaan oprekken als ik daadwerkelijk verandering wilde brengen. Iets waar ik in maart voorzichtig mee begon en die me inmiddels zo’n 1000 volgers heeft opgeleverd. En ja, er komt kritiek en dat is soms naar. Maar ik leer stukje bij beetje te accepteren dat dat een bijproduct is van meer zichtbaarheid.

Ik heb ervaren dat investeren loont. Ergens zat diep in mijn systeem nog een overtuiging uit mijn bewuste eenvoud-tijdperk: je betaalt geen geld voor dingen die je zelf gratis kunt doen. En zo worstelde ik me door websites, webinars en tutorials over ondernemerschap, websites bouwen, SEO, videobewerking, marketing en noem het allemaal maar op. Dat kostte zoveel tijd, dat ik aan mijn echte werk, het in de wereld zetten van mijn missie, niet meer toe kwam.

Pas toen ik de stoute schoenen aantrok en bij wijze van experiment wat dingen begon uit te besteden – de vormgeving van mijn website en mijn Facebookmarketing (eng!) – raakte mijn bedrijf in een stroomversnelling. De kosten waar ik zo tegenaan hikte verdienden zich maand na maand eenvoudig terug. En bovendien hield ik tijd over voor de dingen waar ik wél mee bezig wilde zijn.

Ik leerde dat multitasken niet bestaat. Het cliché klopt: dat wat je aandacht geeft groeit. Dus vanaf het moment dat ik mijn aandacht ging verdelen tussen mijn uurtje-factuurtje-opdracht en mijn ‘nieuwe’ bedrijf, kwamen beide niet goed uit de verf. Ik had op beide gebieden regelmatig het gevoel dat ik tekort schoot.

Ik kijk ongelofelijk uit naar de komende weken, waarin ik me weer helemaal kan storten op dat waar ik het allerliefst mee bezig ben. En gun mezelf in 2018 volledige focus op mijn missie, waarmee ik (heel eng!) afscheid neem van mijn uurtje-factuurtje bestaan.

Ik heb geleerd dat mindset de motor achter alles is. Zoals ik eerder al schreef: het is een kwestie van eerst geloven, dan zien. Ik moet actief geloven dat ik echt iets kan veranderen, in staat zijn het voor me te zien en het als het ware al te voelen voor het zover is. Het ‘harde’ werk zit in het trainen van mijn mindset, de rest is bijna een kwestie van het laten gebeuren. De acties komen dan als vanzelf, de realiteit ontvouwt zich voor mijn ogen. En als dat niet gebeurt, dan weet ik dat er nog werk aan de winkel is. Niet in de uiterlijke wereld, maar vooral bij mij van binnen.