Stelde je me als kind de vraag wat ik later wilde worden, dan kon het antwoord per uur verschillen. Schrijver. Juf. Directeur. Boer. Journalist. Zelf had ik helemaal niet het gevoel dat ik het niet wist; ik vond alleen veel dingen leuk en ik vond het oneerlijk dat je zou moeten kiezen. Later werd dit beeld bevestigd in beroepskeuzetesten. Iets met schrijven, iets met mensen, iets met buiten bezig zijn. Ik scoorde op veel beroepen ongeveer even hoog. Dat werd door de decaan vertaald als: ze weet het niet. Ik had daarentegen het idee dat ik het prima wist, maar dat er gewoon geen hokje voor was. Ik had sowieso moeite met hokjes. Ik had liever een cluster aan creatieve vrijgevormde hokjes in allerlei vormen en formaten.
Carrièreladder
Maar zo werkt het systeem niet. Het is de bedoeling dat je je bij een studiekeuze zoveel mogelijk beperkt tot een richting waarmee een paar concrete en gangbare beroepen in het vizier komen. Dus ging ik braaf doen wat er van me verwacht werd. Ik studeerde keurig binnen vier jaar af aan de universiteit, vond een baan en beklom vervolgens vijftien jaar lang gestaag de carrièreladder.
Ik was zeker niet ontevreden, maar het begon na verloop van tijd wel te wringen. Want wat had ik nu gedaan met al die andere kanten van mezelf die nu een beetje lagen te verstoffen? Helemaal niks. Wilde ik dit proces van iedere twee jaar weer een stapje hoger in een nieuwe baan eindeloos volhouden? Ik voelde aan alles in mijn lijf een duidelijk NEE. Maar ja. Geld. Jong gezin. Hypotheek.
Spelen
Wat we als kind graag deden is een belangrijke indicator voor waar onze toegevoegde waarde ligt. Als kind hebben we alle ruimte om spelenderwijs te ontdekken waar onze talenten liggen. We zijn niet bang om fouten te maken of af te gaan, maar kunnen ons helemaal laten gaan in onze ontdekkingstocht. Maar omdat het ‘spelen’ is, wordt het niet serieus genomen. Niet door volwassenen, maar – terugkijkend – eigenlijk ook niet door onszelf. En dat is zonde. Want zoveel potentieel dat je bij je geboorte al is meegegeven ligt daar onbenut, te wachten tot je het herontdekt. Niet per se om rijk en beroemd te worden (tenzij dat natuurlijk je grote droom is), maar om te doen wat je graag doet. Om je allermooiste leven te leiden. Dat allermooiste leven is 100% maatwerk en belangrijke aanknopingspunten daarvoor liggen in jezelf besloten.
Worden wie ik ben
Ik begon dat pas te beseffen toen ik in 2004, nog altijd in loondienst, mijn allereerste blog startte. Er begonnen steeds meer mensen mee te lezen en te reageren en opeens was ik schrijver. Maar dat was niet het belangrijkste. Al schrijvend opende ik een deksel. Steeds meer kwam ik in contact met mijn eigen creativiteit en met wat ik graag deed als kind. Met wat ik graag had willen worden als-ik-later-groot-was. Ik besefte dat mijn enige beperking mijn eigen gedachten waren. Niets weerhield me er van om te worden wie ik ben. Ik was degene die me in het hokje met een label had laten opsluiten; niemand had me daartoe gedwongen.
Ik deed een driejarige yogadocenten opleiding en werd juf, gewoon naast mijn kantoorbaan. Ik begon een groentetuin en nam kippen en bijen en werd stadsboerin, gewoon naast mijn kantoorbaan. Het was allemaal een kwestie van gewoon gaan doen. En toen ik eenmaal helemaal begreep hoe dat mechanisme werkte, startte ik vijf jaar geleden mijn eigen bedrijf en werd directeur.
De moraal van dit verhaal?
Heb je het gevoel dat je leven maar een beetje voortkabbelt en er geen perspectief is op iets waar je warm voor loopt? Iets waar je vuurtje van gaat branden? Iets waar je uren over kunt dagdromen? Stap dan eens terug in je kindertijd en bedenk wat je graag deed. Tekende of knutselde je graag? Start dan een creatief projectje. Speelde je graag tikkertje of verstoppertje? Doe een lesje mee met een bootcamp club in het park. Op die manier wakker je je passie aan en open je een poort naar wat er allemaal nog meer voor je mogelijk is. Geloof me: als je daar op in tapt gebeuren er dingen die je niet voor mogelijk houdt!
Hoi Petra,
Een vraag die mij al even bezig houdt is: waar blijven de reacties op je blog? Of moet ik die vraag stellen aan de meelezers/-bloggers? Toen je nog schreef onder de naam Bewuste Eenvoud had je een trouwe lezerskring, die ook volop reageerde op je blog. Nu reageert er bijna niemand meer, dat vind ik vreemd. Zelf reageer ik ook niet zo snel en meestal ook alleen bij een klein groepje bloggers met wie ik wat meer contact heb, dus vandaar dat ik daar nu pas mee kom.
Wat je schrijft komt oprecht uit je hart en uit je eigen ervaringen, dat komt in ieder geval op mij zo over. Zou de belemmering om te reageren zitten in het feit dat je ook coaching wilt aanbieden en dat de behoefte daaraan via dit kanaal niet zo groot is?
Ik lees de meeste van je berichten graag en vind dat je een heldere blik hebt op veel zaken, al deel ik niet in alles je mening. Je allermooiste leven leiden b.v. is door allerlei omstandigheden niet voor iedereen die dat wil weggelegd en ook niet het enig zaligmakende in het leven, vermoed ik. Sommigen van ons zullen de lat noodgedwongen wat lager moeten leggen en daar hun voldoening uit moeten halen, wat met ups en downs zal gaan. Dat is soms gewoon niet anders. Anderen zijn wat meer gericht op het welbevinden van anderen of het algemeen belang, ook dat is een zinvolle levensvervulling.
Ik vind het leuk en krachtig aan je dat je de moed had om zo ver te willen komen als je nu gekomen bent en zie dat behalve als een zelfverworven doel ook als een voorrecht dat je ten deel viel. Ik hoop dat het jou en je dierbaren heel goed blijft gaan en ook, al is dat van een heel andere orde, dat je weer wat meer respons krijgt op je berichten!
Hoi Mirjam, dank je wel voor je oprechte en uitgebreide reactie! Natuurlijk vraag ik me ook weleens af waarom de interactie op mijn blog minder is dan destijds bij Bewuste Eenvoud. Daar liep het ook niet vanaf het begin storm, maar uiteindelijk was er een behoorlijk breed en actief lezerspubliek. Ik weet niet of het in het coachingselement zit; het is namelijk helemaal niet mijn intentie om dit als marketingkanaal of iets dergelijks te gebruiken. Coachingsklanten bereiken mij eigenlijk altijd via hele andere kanalen dan mijn site. Denk jij dat het daar mee te maken kan hebben?
Ik denk zelf dat een deel van de verklaring ligt in dat het overvloedsthema (nu nog?) minder leeft dan het consuminderen en bewuster en eenvoudiger leven destijds. Dat neemt niet weg dat ik het heerlijk vind om mijn ervaringen op te schrijven. Deels als naslag voor mezelf en deels voor de mensen die meelezen om er uit te pikken wat bij ze resoneert. Alhoewel het natuurlijk erg fijn zou zijn als er meer dialoog op gang komt!
Ik begrijp heel goed wat je zegt over noodgedwongen de lat wat lager leggen. Ja, ik voel me bevoorrecht, alleen al dat ik in dit deel van de wereld ben geboren en kansen heb gekregen. Toch weet ik dat, ook als de omstandigheden niet optimaal zijn en je te kampen hebt met tegenslag (geloof me, dat ken ik ook…) je binnen dat gegeven nog manieren hebt om overvloed te activeren. Mijn gevoel van overvloed zit ook niet in rijkdom verwerven. Het zit in relatief kleine dingen, net als waar ik over schreef op Bewuste Eenvoud eigenlijk. Alleen is de achterliggende gedachte iets anders en dat probeer ik op allerlei manieren voor het voetlicht te brengen. Voor mezelf en voor anderen die ermee willen experimenteren.
Ik ben in ieder geval blij dat je zo openhartig hebt gereageerd en ik blijf gewoon vrolijk doorbloggen 😉
Ha Petra,
Het zou heel goed kunnen dat het wegblijven van lezers vooral met het overvloedsthema te maken heeft dat, naar het lijkt, nog niet zo aanslaat op de blogs. Het heeft misschien niks met je coachingsactiviteiten te maken. Ik heb trouwens via mijn werk wel eens een loopbaancoaching gevolgd en dat gaf mij toen veel inzichten. Ik kan iedereen zo’n traject aanraden, het kan verrijkend werken.
Het bewust eenvoudiger leven en consuminderen is idd nog onverminderd populair en spreekt mij ook wel aan vanwege de overzichtelijkheid, tevredenheid en rust die het (kennelijk) oplevert. Wie wil dat nou niet? En dat terwijl ik niet eens zo’n verwoede consuminderaar ben en ook al jaren actief in de samenleving. Ik vraag me wel eens af hoe het komt dat bewust eenvoudig leven zo populair is en dan vooral onder vrouwen. Mannen zijn er meestal niet zo mee bezig, uitzonderingen daargelaten. Dat knaagt wel eens. Kruipen vrouwen zo niet onder het mom van rust en vrijheid vrijwillig weer terug naar de marge, denk ik wel eens.
Ik begrijp wat je bedoelt met overvloed ervaren zonder dit aan materiële rijkdom te koppelen. Aan een donkere wolk kan toch ook een klein zilveren randje zitten. Ik geloof direct dat je, zoals bijna iedereen in het leven ook minder rooskleurige periodes hebt gekend. Dat heeft je er misschien juist toe aangezet om je te richten op allerlei moois dat (onverwacht) op je pad kan komen juist als je er ruimte voor vrij maakt. Het mooie moet je ook willen zien. Fijn dat je geworden bent wie je ook werkelijk bent!
Met het ouder worden slaag ik daar ook beter in en zie ik beter de betrekkelijkheid van veel dingen en ook hetgeen er werkelijk toe doet. Zoals je ook schrijf in je blog was ik idd een kind dat altijd graag tekende en ik prijs me gelukkig dat het tekenen en creatief bezig zijn de laatste jaren weer veel ruimte heeft in mijn leven. Kunst kijken is een ontdekking van de laatste jaren waar ik ook rijker van wordt, immaterieel dan;) Ik kijk mn ogen uit in de vele mooie musea die ik al bezocht heb en leer er veel van. Mooi is dat!
Het siert je Petra, dat je dat je je ontdekkingen op je blog wilt delen, ook als het niet direct bijval van anderen oplevert! Ik wens je veel vooral vrolijk blogplezier toe en blijf je graag volgen in je ontdekkingstocht!