Voor mijn werk lees ik regelmatig managementboeken. Een terugkerend thema daarin is het belang van focus. Als je aandacht versnippert zou je minder effectief zijn, is je bedrijfsidentiteit minder duidelijk voor je (potentiële) klanten, waardoor je minder sterk in de markt staat. Maar geldt dat belang van focus ook voor overvloedsdenken? Is er een directe link tussen de manier waarop je je concentreert – focust – op je hogere doel en de waarschijnlijkheid van de realisatie daarvan?
Zo lang ik me bewust ben, heb ik een dingetje met focus. Begrijp me niet verkeerd: ik kan prima een tijdje aan een project werken en ben dan zelfs behoorlijk resultaatgericht. Het punt is alleen dat veel (VEEL) bezigheden me aanspreken, waardoor ik altijd meerdere projecten gelijktijdig heb lopen en mijn ‘identiteit’ op zijn zachtst gezegd wat diffuus is. Ik ben projectleider en yogadocent. Ik schrijf, kook, tuinier en fotografeer. Ik bestudeer de Tao, permacultuur, de Yoga Sutras en non-dualisme. En nog altijd heb ik geen flauw benul van wat ik wil worden als ik later groot ben. Je zou je af kunnen vragen hoe het Universum in hemelsnaam chocola kan maken van mijn diepere drijfveren.
Ik ben best kritisch over mijn functioneren, vooral over mijn ongerichte ambitie. Want hoe kom je ergens als je zo ongefocust en ongeduldig te werk gaat als ik? Toch is er iets radicaal veranderd. Niet zozeer omdat ik mijn leven anders heb ingericht, maar vooral omdat ik een andere bril heb opgezet.
Ik bestempelde mijn gebrek aan focus altijd als (te) snel verveeld zijn, (te) weinig toewijding hebben. Maar iets klopt niet aan dat plaatje. Ik kan me volledig verliezen in waar ik mee bezig ben; voor al mijn zelf gekozen bezigheden voel ik diepe en oprechte passie. Dat lijkt op geen enkele manier op gebrek aan toewijding of verveling. Bovendien maakt het me niet minder effectief of productief. Sterker nog, er gaat vrijwel geen dag voorbij waarbij ik mijn yogakennis niet in mijn consultancy werk gebruik of me niet laat inspireren (of troosten) door de seizoenen in mijn tuin.
Een overpeinzing: stel nu dat je emoties je belangrijkste feedback systeem zijn, die je leren of je op het – voor jou – juiste pad zit. En stel dat positieve energie, puur plezier en een gevoel van flow betekenen dat je helemaal in lijn bent met je diepste kern. Ben je dan desondanks minder effectief door een gebrek aan focus? Rommel je dan inderdaad maar wat aan in plaats van toe te werken naar je droombestemming?
Het duurde even voor ik besefte waar mijn ongemakkelijke gevoel vandaan kwam: ik maakte een denkfout. Een breed geaccepteerde aanname in onze maatschappij is, dat ons levenspad lineair zou zijn. Je wordt geboren, volgt een opleiding, gaat werken en beklimt eventueel een tijdje de carrièreladder tot je met pensioen gaat en kunt gaan genieten. Lineair. Goed te bevatten voor onze rationele geest. En voor veel mensen een realiteit.
Zodra je echter je hart volgt, iets wat iedereen een goed idee vindt maar door angst of onzekerheid zelden gebeurt, wordt je pad aanzienlijk minder overzichtelijk. Het betekent soms een paar stappen vooruit, maar ook opzij, omlaag of een paar kwantumsprongen in een onlogische richting. Het vereist best wat moed maar vooral veel vertrouwen om dat lineaire paradigma los te laten. Het betekent dat je je overlevert aan hoe het leven zich voor je ontvouwt, zonder vooraf een concrete richting of gewenste bestemming te markeren. Je gevoel is je kompas en je geeft je over aan haar navigatie. Sinds ik besef dat ik, met het relatief beperkte filter waardoor ik naar de wereld kijkt, ook nooit kan weten dat ik zelf de beste afwegingen maak. Dan klinkt het in alle integriteit (maar daarover een andere keer meer) vertrouwen in de feedback die je emoties je geven als minstens zo’n goede optie.
Door te koersen op mijn flow, op mijn positieve vibraties voldoe ik misschien niet aan het standaard plaatje en is de bestemming nog niet bekend, maar de reis vind ik des te interessanter. En…het voelt bijna geen dag meer als werken!
Wat een heerlijk artikel, dank je!
Dank voor het lezen en je reactie, Caroline 🙂
Het lineaire paradigma achter je laten betekent loslaten wat door velen als juist en veilig ervaren wordt. Je eigen koers daarin (willen) varen kan je aan het twijfelen brengen of dit wel de goede weg is. Maar zo lang je positieve vibraties je kompas zijn, zal het Universum prachtige wegwijzers op je reisroute blijven plaatsen en je verrassen met prachtige vergezichten. Goede reis!
Dank je wel, Karin! Het is inderdaad een soort vrije val die veel vertrouwen kost, maar ook veel oplevert.
Ha Petra, ik ben al een paar keer op je project overvloed gestoten…de eerste keer omdat ik je oude blog opzocht en ik kom steeds weer bij lezen. Ik vind het zeer interessant en ik ga je zeker verder volgen maar ook dingen zelf uitproberen. Vroeger had ik het boek van Louise Hay “heel je leven” maar ik kon niet veel met het idee dat al het nare in je leven en dat van anderen door je zelf is veroorzaakt…nou ja rationeel wel maar niet met mijn gevoel…hier heb ik wel wat gelezen waar ik misschien wel iets mee kan!!!
groet Angela (ps dit is idd niet echt een reactie op deze post maar bedoeld als reactie op de gehele blog)
Hoi Angela, wat leuk dat je me hier gevonden hebt en dat je meeleest! Ik herken wat je zegt: vooral van The Secret kreeg ik bultjes en het idee dat je zelf “schuld” zou hebben aan dingen die je overkomen ligt ook wel wat genuanceerder merk ik nu. Ik zit nog volop in het leerproces, dus het zal best nog weleens tot nieuwe inzichten (of weerstand) leiden.
Oh wat fijn om te horen! nog zo iemand bij wie ” ‘identiteit’ op zijn zachtst gezegd wat diffuus is.” Bij mij viel het kwartje bij het kijken van de talk van Elizabeth Gilbert, waarschijnlijk ken je ‘m wel (http://www.supersoul.tv/supersoul-sessions/elizabeth-gilbert-flight-hummingbird-curiosity). Ik heb de betekenis van de kolibrie op mijn site gezet (http://www.marinadeboer.nl/column) om ook mezelf eraan te herinneren…. 😉
Mooi om te lezen Petra en bijzonder dat we jaren later weer een zelfde ontwikkeling maken!
Groet, Marina