nu even over mij, hoor

Waarschuwing: dit is een lang verhaal waarin ik voor de geïnteresseerden verklaar waarom ik sta waar ik nu sta in mijn leven. En waarom ik denk iets te kunnen delen wat mogelijk interessant is voor anderen. Echter, indien u geen trek heeft in een lange bespiegeling, sla deze post dan vooral over. Er volgt in de nabije toekomst nog van alles interessants dat direct praktisch toepasbaar is en dat helemaal niet over mij gaat. Beloofd.

Als type A persoonlijkheid met een sterk ontwikkelde intuïtie (ook wel heel hip ‘hoogsensitief’ genoemd) en een groot plichtsbesef leef ik al zo lang ik me herinner in een bepaald patroon. Is dit verschijnsel voor iemand herkenbaar? Ik hoef maar in de trein te stappen of op een bankje in het park te gaan zitten en degene naast me begint me zijn levensverhaal te vertellen. In gezelschappen raak ik vaak overspoeld door de emoties die mensen bij zich dragen. Ik ben me er van bewust dat ik daarom soms wat vreemd of onhandig kan overkomen. Ik vraag niet snel hoe het met iemand gaat, want dat weet ik al. Maar een openingszin als: “Ik merk dat je ergens boos over bent” wordt, begrijpelijk, met verbazing en soms zelfs verontwaardiging ontvangen. Waarna de persoon in kwestie vaak helemaal leegloopt over wat er aan de hand is en wat die boosheid veroorzaakt. Ondanks dit vreemde trekje zullen mensen mij omschrijven als een buitengewoon nuchter en analytisch persoon.

Op de middelbare school ontdekte ik – toen nog min of meer onbewust – dat dit in gezelschap een eigenaardige en onhandige eigenschap was en ben ik begonnen met mijn ‘fake it till you make it’ strategie. Ik negeerde actief de ‘extra informatie’ die ongevraagd binnen kwam en deed me alleen nog maar voor als een sociaal en extrovert persoon. En omdat ik die kant zeker in me heb, werd ik ook zo. Alleen in grotere gezelschappen moet ik nog steeds opletten: boosheid, angst of verdriet komen, ook onuitgesproken, zo bij me binnen dat ik me op feestjes soms doodmoe voel worden. En dat terwijl anderen bij dezelfde borrel alleen maar de gezelligheid ervaren. Met als gevolg dat ik me soms op de wc opsluit of een tijd in de auto ga zitten om weer bij mezelf te komen.

Huilen bij beelden van vluchtelingen op het journaal, niet opgewassen zijn tegen films-waarin-iets-gebeurt (de naam voor dit brede genre films is verzonnen door mijn gezinsleden), niet kunnen slapen van een verhaal over kinder-, ouderen- of dierenmishandeling, kortom: een serie hoogst onhandige eigenschappen als je ‘normaal’ in de maatschappij wilt functioneren. Desondanks beschouw ik mezelf als een bovengemiddeld gelukkig mens.

Om deze onpraktische eigenschappen te compenseren ben ik al van jongs af aan een workaholic. Welke functie ik ook vervul, ik gooi me er volledig in en niet zonder succes. Ik heb een heel aardige carrière gemaakt, waarmee ik een meer dan aardige boterham weet te verdienen. Dat lukte me door me altijd meer verantwoordelijk te voelen en harder te werken dan mijn directe collega’s en vaak ook dan mijn bazen. En altijd trad na een jaar of twee in dezelfde baan uitputting op. De lange dagen, de zware verantwoordelijkheid en het werken met mijn hoofd in combinatie met het continu blokkeren van mijn intuïtie vrat aan me. Dat zag ik alleen zelf niet; ik interpreteerde de lamlendigheid als verveling en ging steevast op zoek naar een nieuwe functie die nog nét even uitdagender was (lees: meer denkwerk vergde) dan de vorige. Ik heb dan ook een gênant lang CV met iedere twee jaar een nieuwe baan of klus. En dat al bijna twintig jaar lang, dus reken maar uit.

De aanvankelijke drijfveer om te consuminderen kwam voort uit de wens minder te werken en meer te genieten. En op mijn vorige weblog kun je alles lezen over hoe dat ons leven de afgelopen zeven jaar heeft verrijkt. Maar omdat het bloed kruipt waar het niet gaan kan ben ik sluipenderwijs, naast het eenvoudiger leven, toch weer meer gaan werken. Een eigen consultancy bedrijfje waarmee ik prachtige opdrachten kreeg en ik weer in oude patronen begon te vallen: lange dagen, perfectionisme, geen ‘nee’ kunnen zeggen, meer werk aannemen dan ik menselijkerwijs aan kon. En nog steeds alles met het hoofd en met dezelfde periodieke uitputting als resultaat. Het werd tijd om eens grondig en kritisch naar mezelf en mijn patronen te kijken, want het was duidelijk dat hier iets te leren viel.

Diverse workshops, cursussen en opleidingen volgden, want een grondige, bijna projectmatige aanpak is nu eenmaal de aard van het beestje. Van yoga tot tantra en taoïsme, ik heb de afgelopen jaren veel gestudeerd, veel wijze mensen ontmoet en buitengewoon bijzondere dingen geleerd. Niet alles resoneerde bij me – ik heb nog steeds een behoorlijk rationele insteek, maar laat me door concrete ervaringen graag overtuigen. Eén van de dingen die echt iets in beweging heeft gebracht is het opnieuw leren toelaten van mijn intuïtie. Maar nu op een zodanige manier dat ik het constructief kan inzetten. Andere belangrijke dingen die ik ontdekt heb, die ik nu in de praktijk breng en die ik op dit blog zal delen:

• het gaat niet zozeer om het verwerven van nieuwe kennis, maar om het (her)ontdekken van vaardigheden die iedereen van nature heeft. We hebben het alleen om allerlei (vaak heel plausibele) redenen afgeleerd, dus het vereist een bepaalde vorm van aandacht en oefening om het terug te vinden
• door deze vaardigheden weer terug te winnen kom je dichterbij je diepste drijfveren, bij wat jij wilt neerzetten in de wereld. Die drijfveren zijn vaak onbewust vertroebeld door wat we denken dat er van ons verwacht wordt door ouders, sociale omgeving, gezin, noem maar op
• we denken nog veel vanuit oude paradigma’s die ons vertellen hoe we moeten leven, wonen en ons werkzame leven moeten inrichten. Maar als je handelen in lijn ligt met je diepste drijfveren, dan ‘shift’ er iets. Dan kun je bergen verzetten en zijn je mogelijkheden vrijwel onbegrensd

Ik weet het, dat is geen lichte kost, maar geloof me, it’s worth the ride!